Συναυλία Οικονομικής Ενίσχυσης

Για την κάλυψη ιατρικών εξόδων συντρόφου

Σάββατο 6/7 στις 19.00 στην Πλάτεία Σουρμένων στο Ελληνικό

Μπορείτε να έρθετε με τα λεωφορεία Α3, Β3, 171,210,790

Το απόγευμα της Τρίτης, 18/6,  μέλη της Χρυσής Αυγής πραγματοποίησαν  μηχανοκίνητη πορεία στα νότια προάστια, ανακοινωμένη 30 ώρες πριν, με τη συνοδεία μπάτσων της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. οι οποίοι τους περιφρουρούσαν  καθ’ όλη τη διάρκεια της κινητοποίησής τους. Τα σχέδιά τους για επίδειξη δύναμης στην περιοχή ακυρώθηκαν παταγωδώς, καθώς αντιφασίστες και αντιφασίστριες που είχαν αντιληφθεί την ύπαρξη των νεοναζιστών  κινήθηκαν προς την οδό Γούναρη αποφασισμένοι να τους κόψουν το δρόμο. Μετά τη συμπλοκή που ακολούθησε, οι φασίστες τράπηκαν σε φυγή, ενώ ταυτόχρονα η περιοχή γέμισε με τους γνωστούς προστάτες των φασιστών (ομάδες Δ.Ε.Λ.Τ.Α., Υ.Μ.Ε.Τ και πολλούς ασφαλίτες). Οι δυνάμεις καταστολής για να αιτιολογήσουν την παρέμβασή τους προχώρησαν σε 7 προσαγωγές  περαστικών από τη λεωφόρο Ιασωνίδου στο Α.Τ. Ελληνικού, και παρόλο που δεν προέκυψε κάτι νομικά επιλήψιμο σε βάρος τους, οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ απ’ όπου και αφέθηκαν  κάποιες ώρες αργότερα, ενώ απ’ έξω βρισκόταν σε εξέλιξη συγκέντρωση 250 αλληλέγγυων.

Η εγρήγορση και η αποφασιστικότητα  των αντιφασιστών/στριών, αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά καίριες και καθοριστικές ως προς την άμεση αντιμετώπιση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που οι χρυσαυγίτες επιχειρούν, ανεπιτυχώς, να επιβάλουν την παρουσία τους στους δρόμους και τις πλατείες του Ελληνικού.  Ενδεικτικά αναφέρουμε το περιστατικό στις 24 Νοεμβρη του 2012, όταν είχαν αποπειραθεί να μοιράσουν έντυπο υλικό στη γειτονιά των Σουρμένων.Τότε, αν και δεν είχαν ανακοινώσει την εμφάνισή τους, έγιναν και πάλι αντιληπτοί από τον κόσμο που συγκεντρώθηκε σε ελάχιστα λεπτά και τους έδιωξε αμέσως μέχρι την κάτω Γλυφάδα, όπου τους έσωσε διμοιρία των ΜΑΤ και φυγαδεύτηκαν μέσα στην κλούβα τους.

Η παρουσία της Χρυσής Αυγής σε μια γειτονιά, αφενός σε επίπεδο ιδεολογικό-πολιτικό, αφετέρου στο επίπεδο του δρόμου, πέρα από τα μπραβιλίκια και τις προστασίες σε μαγαζιά και λαϊκές, συνεπάγεται ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα σε μετανάστες και αγωνιστές, τραμπουκισμούς σε διαφωνούντες όλων των “αποχρώσεων” και επιθέσεις σε όσους δεν ταυτίζονται εν γένει με τα νοσηρά ιδεολογικά πρότυπα της ” φυλετικής καθαρότητας”. Αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από την πραγματικότητα που βιώνουν τόσο οι κάτοικοι του ιστορικού κέντρου (Άγιος Παντελεήμονας, πογκρόμ κατά μεταναστών μετά τη δολοφονία του Καντάρη) όσο και της επαρχίας (όπως τα αιματηρά πογκρόμ στα λιμάνια της Ηγουμενίτσας και της Πάτρας). Οι ευρύτερες γειτονιές των Νοτίων Προαστίων, παρά την σχετικά ασθενή παρουσία των φασιστών (Τ.Ο. Αλίμου) δεν αποτελούν εξαίρεση στον γενικό κανόνα. Ο ξυλοδαρμός μαθητή από τη Βάρη με ρόπαλο , το μαχαιρώματα μεταναστών στην Αργυρούπολη πέρυσι τα Χριστούγεννα, το μαχαίρωμα ενός μαθητή στο Παλαιό Φάληρο τον Γενάρη του 2013 και η επίθεση σε συντρόφους στην λαϊκή του Παγκρατίου την ώρα που μοίραζαν κείμενα από Χρυσαυγίτες είναι μόνο μερικά από τα πιο πρόσφατα περιστατικά. 

Η Χρυσή Αυγή δε διαφέρει πολύ στις μεθόδους της από αυτές των Ναζί του Μεσοπολέμου. Καλλιεργώντας ρατσιστικά αντανακλαστικά, προσπαθεί να συνδέσει τα πραγματικά προβλήματα που βιώνει το σύνολο της κοινωνίας με την παραμονή των μεταναστών σε αυτό τον τόπο. Προφανώς αποπροσανατολίζει τον κόσμο και αποκρύπτει εσκεμμένα ότι μοναδικός υπαίτιος για την κρίση είναι η πολιτική που έχουν επιλέξει αυτή τη στιγμή τα διεθνή και ντόπια αφεντικά, μια πολιτική που εκ φύσεως στρέφεται ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας, και που στην πράξη οι χρυσαυγίτες την υπερασπίζονται. Παράλληλα, οι εν λόγω πράκτορες έχουν το θράσος να πλασάρονται και ως οι «αντισυστημικοίζορό» του κοινοβουλίου.

Η διασπορά του ρατσισμού είναι μια τακτική που ακολουθούν το κράτος και το κεφάλαιο για να αποπροσανατολίσουν τους εκμεταλλευόμενους και να καταστείλουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Βασίζονται στην κυρίαρχη συνθήκη του κοινωνικού κανιβαλισμού, συνθήκη που πηγάζει από τον ανταγωνισμό σε επίπεδο αγοράς και τη λογική της ιδιώτευσης και αναπαράγεται από τη βαθιά αντικοινωνική ουσία του, και έτσι διαχωρίζουν και απομονώνουν τους καταπιεσμένους. Στρέφουν ένα κομμάτι από αυτούς ενάντια σε ένα άλλο, πιο αδύναμο και πιο απομονωμένο από τα υπόλοιπα, πολλές φορές επινοώντας και διάφορους «εσωτερικούς εχθρούς». Οι φασίστες ιστορικά αναλάμβαναν να κάνουν αυτή τη βρόμικη δουλειά. Σήμερα, ξεκινώντας από τους μετανάστες, ύστερα στρεφόμενοι ενάντια στους αναρχικούς και άλλους αγωνιζόμενους, τέλος σε όλους όσοι «διαφωνούν», το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι τη συστηματική εξόντωση των αντιφρονούντων και τη συσπείρωση ενός μέρους της κοινωνίας γύρω από εθνικιστικά ιδεολογήματα, για την ασφάλεια του καθεστώτος.

 Ως εκ τούτου, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν περιορίζεται στα στενά όρια μίας σύγκρουσης ανάμεσα σε αναρχικούς και φασίστες, ούτε τίθεται σε ευκαιριακή βάση. Η αναχαίτιση των “ταγμάτων εφόδου” της Χρυσής Αυγής αποτελεί στην ουσία ένα ακόμα ανάχωμα στην κρατική επιβολή. Συνεπώς, βασικό επίδικο για την έκβαση αυτού του αγώνα είναι η ενεργή συμμετοχή και η αλληλέγγυα στάση της τοπικής κοινωνίας στην αντιφασιστική δράση. Η αναμενόμενη στήριξη από την γειτονιά του Ελληνικού, μία προσφυγική γειτονιά που δημιουργήθηκε από Πόντιους μετανάστες και που γνωρίζει από “εθνικές εκκαθαρίσεις”, ήταν καταλυτική στο να κατατροπωθούν οι χρυσαυγίτες στις 18/6 και να εξαναγκαστούν πάλι σε φυγή.

Πάγια μέθοδος των χρυσαυγιτών είναι ο συστηματικός τραμπουκισμός και εκφοβισμός των τοπικών κοινωνιών, ωστε να επιβάλλονται ολοκληρωτικά σε επίπεδο ιδεών και να εξασφαλίζουν ότι θα δρούν ανενόχλητοι. Από τη στιγμή λοιπόν που η βία αποτελεί δομικό στοιχείο τόσο της ιδεολογίας τους όσο και της πρακτικής τους, είναι μονόδρομος η αντιμετώπισή τους όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο του δρόμου.

Επιπλέον, στο βαθμό που το κράτος και το κεφάλαιο αναπαράγουν και επιβάλλουν την κυριαρχία τους με τη βία, όπως με τις επιτάξεις απεργών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τα πογκρόμ της αστυνομίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανισμούς και τη διαπόμπευση συλληφθέντων, τις δολοφονίες στα κρατητήρια, μόνη λύση για τους εκμεταλλευόμενους, είναι η κοινωνική αντιβία. Στο επίπεδο που οι φασίστες, ως δεκανίκια του κράτους, αποτελούν σε περιόδους οικονομικής ύφεσης βασικό συστατικό της κρατικής καταστολής, οι αυταπάτες για τη μη-βίαιη αντιμετώπισή τους μπορούν να αποβούν καταστροφικές. Χωρίς να φετιχοποιούμε τη βία και τις συγκρούσεις, θεωρούμε ότι το μόνο που επιτυγχάνει το αόριστο αστικοφιλελεύθερο ιδεολόγημα της “καταδίκης της βίας  απ’ όπου και αν προέρχεται” είναι να αναπαράγει το μονοπώλιο της βίας από την πλευρά του κράτους και να νομιμοποιεί τη βία των διεθνών και ντόπιων αφεντικών. 

Το μήνυμα είναι σαφές: ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δεν έχουν θέση στις γειτονιές μας. Δεν θα τους αφήσουμε να αλωνίζουν ανενόχλητοι και να διαχέουν τις μισάνθρωπες λογικές τους.

…ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΕΙΡΗΝΗ

Η ιστορία της εργατικής Πρωτομαγιάς

Σικάγο, 1886…

«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»

Αύγουστος Σπάις, ένας από τους αναρχικούς που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887

Τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκρούσεις στο Σικάγο του 1886, το μακελειό στην πλατεία Χέιμαρκετ και η δολοφονία δεκάδων εργατών και αναρχικών από τους βιομήχανους και τους λακέδες τους, ξεκίνησαν από το αίτημα για 8ωρη εργασία.

Την εποχή εκείνη, μια εποχή ταχύτατης βιομηχανικής ανάπτυξης, οι αμερικάνοι εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (από 72 έως και 90 ώρες την βδομάδα) για εξευτελιστικούς μισθούς, ζούσαν σε πολύ φτωχά μικρά δωμάτια, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και άθλια ποιότητα νερού και τροφής, και με την ανεργία να παραμονεύει και να αυξάνεται συνεχώς. Το 1884 οι πιο  μαχητικοί συνδικαλιστές του Σικάγο, αφού εγκατέλειψαν μαζικά τα καθιερωμένα συνδικάτα, ίδρυσαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, άμεσα συσχετιζόμενο με την αμερικάνικη αναρχική οργάνωση Διεθνής Ένωση Εργαζομένων ή αλλιώς τη Μαύρη Διεθνή (που είχε ιδρυθεί από το προηγούμενο έτος). Μέχρι το 1886, όπου το αίτημα για 8ωρη εργασία είχε διαδοθεί πλατιά στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα και προετοιμαζόταν μαζική απεργία, στο Σικάγο η Μαύρη Διεθνής και το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο είναι οι πιο δραστήριες οργανώσεις και συμβάλλουν αποφασιστικά στην προετοιμασία της. Υιοθέτησαν το αίτημα για 8ωρη εργασία, θεωρώντας το ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, επιμένοντας στο ότι έπρεπε  να κατακτηθεί ‘από τα κάτω’, από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και το στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.»

ΤζέραρντΛίζιους, ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο

Η απεργία για το 8ωρο ξεκίνησε στο Σικάγο το Σάββατο της 1ης Μαΐου του 1886 με τη μαζική συμμετοχή χιλιάδων εργατών, παραλύοντας τον παραγωγικό ιστό της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν και οι απεργοί σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αστυνομία και οι εργοστασιάρχες, αντιμέτωποι με μια τόσο πλατιά σε έκταση απεργία, και τρομαγμένοι από τη μαζικότητά της, επιστράτευσαν,για να την καταστείλουν, από ιδιωτικούς αστυνομικούς και απεργοσπάστες, μέχρι ένοπλους μπράβους βιομηχάνων και ομοσπονδιακά στρατεύματα. Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν τη Δευτέρα, στις 3 Μαΐου, όταν απεργοί ξυλεργάτες δέχτηκαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας, την ώρα που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους απεργοσπάστες. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν πυροβολώντας αδιάκριτα τους απεργούς, δολοφονώντας 6 εργάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.

«Εκδικηθείτε! Εργάτες, στα όπλα! Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους – την αστυνομία – και δολοφόνησαν έξι από τ’ αδέρφια σας, σήμερα στη φάμπρικα του Μακ Κόρμικ. Σκότωσαν τ’άμοιρα αδέρφια σας, γιατί, όπως κι εσείς, είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν, γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς.»

Προκήρυξη που κυκλοφόρησε από το τυπογραφείο της αναρχικής εφημερίδας ‘ArbeiterZeitung’

Οι αναρχικοί, εξοργισμένοι από την επίθεση της αστυνομίας, κάλεσαν σε συγκέντρωση το απόγευμα της 4ης Μαΐου στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο. Ήδη από το πρωί της ίδιας μέρας είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς και την αστυνομία. Οι ταραχές έπαψαν το απόγευμα, την ώρα της προγραμματισμένης συγκέντρωσης, γιατην οποία οι αναρχικοί είχαν αποφασίσει να έχει ειρηνικό χαρακτήρα. Μετά από αρκετές ώρες, όταν αποχωρούσε ο κόσμος, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και σώματα στρατού, που κινούνταν απειλητικά προς το πλήθος. Την ώρα που δινόταν η διαταγή στην αστυνομία να επιτεθεί, εξερράγη μέσα στις γραμμές των αστυνομικών μια βόμβα (που τοποθέτησε άγνωστος, μέχρι και σήμερα, βομβιστής) τραυματίζοντας 66 μπάτσους, και προκαλώντας το θάνατο σε 7 από αυτούς. Ακολούθησε μακελειό, καθώς οι μπάτσοι μανιασμένοι άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα το συγκεντρωμένο πλήθος, δολοφονώντας δεκάδες εργάτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες.

«Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας»

Τζ. Γκρίντλ, πολιτειακός εισαγγελέας

Τις επόμενες μέρες, οι καθεστωτικές εφημερίδες, χωρίς να χάσουν χρόνο, έσπευσαν να στοχοποιήσουν το αναρχικό και το εργατικό κίνημα. Καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφαντίας, τρομοϋστερίας και πανικού από τους συντηρητικούς, οι οποίοι υποδείκνυαν γνωστούς αναρχικούς ως τους υποτιθέμενους πιθανούς βομβιστές, ενώ αριστερές οργανώσεις έκαναν λόγο για προβοκάτορες…

Ανάμεσα στις πολλαπλές εφόδους σε σπίτια και τις συλλήψεις που ακολούθησαν, οι αναρχικοί ΆλμπερτΠάρσονς, Αύγουστος Σπάις, ΜάικλΣουόμπ, ΣάμουελΦίλντεν, Τζορτζ Ένγκελ, ΆντολφΦίσερ, ΌσκαρΝιμπ και Λούις Λινγκ, από τους πιο μαχητικούς αναρχικούς του Σικάγο, κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες τους. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, τη Μαύρη Παρασκευή. Οι Φίλντεν και Σουόμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών, και αρνούμενος κάθε συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με το κράτος και τους δικαστές, αυτοκτόνησε στο κελί του, καπνίζοντας τσιγάρο με δυναμίτη. Τη νεκρική πομπή των αναρχικών αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άνθρωποι μέχρι το νεκροταφείο Βόλτχαϊμ, όπου θάφτηκαν. Τα επόμενα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) διοργανώνονταν κάθε 1η Μάη συγκεντρώσεις στη μνήμη των Μαρτύρων του Σικάγο, όπως ονομάστηκαν οι απαγχονισμένοι αναρχικοί αγωνιστές. Το 8ωρο είχε πλέον κατακτηθεί.

Θεσσαλονίκη, 1936…

Την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, κάνουν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα οι πρώτες μεγάλες εργατικές οργανώσεις. Στη δεκαετία 1910-1920 συγκροτείται το εργατικό κίνημα.Στη Θεσσαλονίκησυγκεκριμένα, ιδρύεται η σημαντικότερη σοσιαλιστική πολιτική οργάνωση, η Φεντερασιόν, που θα σφραγίσει τις εξελίξεις στο ελληνικό εργατικό κίνημα εκείνη την περίοδο, ενώ το χρονικό διάστημα μεταξύ 1914-1936 η πόλη αριθμεί 270 εργατικά σωματεία. Από το 1917 τα σωματεία ριζοσπαστικοποιούνται και εντάσσουν στα καταστατικά τους, εκτός από το 8ωρο, προτάγματα όπωςδημιουργία πολιτικής εργατικής συνείδησης, απαλλαγή από την επιρροή των αστικών κομμάτων, δημοσιοποίηση των μέσων παραγωγής και κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.Την περίοδο όμως 1920-1930, υπό την πίεση του αστικού κράτους, προκαλείται διάσπαση στο συνδικαλιστικό κίνημα με συνέπεια τη συντηρητικοποίηση κάποιων σωματείων που απαγόρευαν ακόμα και τις πολιτικές συζητήσεις.

Την τετραετία 1929-1932 σημειώνεται η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Την ίδια εποχή στη Θεσσαλονίκη οι καπνεργάτες, η ραχοκοκαλιά του εργατικού κινήματος, αντιμετωπίζουν μείωση μισθού που αγγίζει το 50%, ενώ η ανεργία στον κλάδο αυξάνεται σημαντικά, καθώς οι καπνέμποροι εξάγουν τα προϊόντα ανεπεξέργαστα. Πολλοί μάλιστα αναγκάζονται να εργάζονται αμισθί, μόνο και μόνο για την εξασφάλιση ενσήμων. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα το 1936 ξεσπά στη Θεσσαλονίκη το πρώτο κύμα απεργιών και στις 29 Απριλίου γίνεται το πρώτο Πανκαπνεργατικό Συνέδριο που αποφασίζει πανκαπνεργατική απεργία με αιτήματα: αύξηση ημερομίσθιου, βελτίωση των παροχών του ταμείου ασφάλισης και την εξασφάλιση εργασίας 50% σε άνδρες και 50% σε γυναίκες. Την Πέμπτη 30 Απρίλη, κατεβαίνουν στην απεργία τα Σωματεία καπνεργατών στην Καβάλα και στη Δράμα,ενώ στις 5 Μάη, 7η μέρα της απεργίας, κατεβαίνουν σε συμπαράσταση στη Θεσσαλονίκη οι κλωστοϋφαντουργοί, οι χαρτεργάτες, οι τσαγκαράδες και οι λαστιχάδες. Μέσα σε λίγες μέρες η απεργία γίνεται πλέον πανεργατική.

Ο Μεταξάς επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη και, βλέποντας ότι η απεργία παίρνει ανησυχητικές και επικίνδυνες για την κυβέρνησή του διαστάσεις, διατάσσει την άμεση καταστολή της.Έτσι, στις 8 του Μάη, χιλιάδες απεργοί δέχονται επίθεση από δυνάμεις έφιππης και πεζής χωροφυλακής με πυροβολισμούς. Οι τραυματίες φτάνουν τους 70. Οι αγωνιστές στήνουν οδοφράγματα,ενώ πλήθοςκόσμουκατεβαίνει από τις συνοικίες προς το κέντρο για να βοηθήσει. Οι αρχές τρομοκρατούνται καιο διοικητής της φρουράς Θεσσαλονίκης δίνει διαταγή στο στρατό να χτυπήσει τους διαδηλωτές.Οι φαντάροι όμως δεν υπακούουν. Μετά από ώρες οι οδομαχίες σταματούν και τελικά οι διαδηλωτές υποχωρούν. Οι τραυματίες είναι πολλοί αλλά η οργή κορυφώνεται! Το βράδυ, πολλά σωματεία της Θεσσαλονίκης (αυτοκινητιστές, λιμενεργάτες, οικοδόμοι, τροχιοδρομικοί κ.ά.) ενώνουν τον αγώνα τους με αυτόν των καπνεργατών και κηρύττουνμε τη σειρά τους απεργία.

Την επομένη, 9 Μαΐου, μαζί με τους εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία διαμαρτυρίας και οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες και οι φοιτητές. Από το πρωί στρατός και αστυνομία κάνουν περιπολίες, ενώ στις πλατείες έχουν τοποθετηθεί πολυβόλα. Οι μπάτσοι ξεκινούν από νωρίς τις επιθέσεις εναντίον των εργατικών συγκεντρώσεων, με συνέπεια να πέσει νεκρός απ’ τις σφαίρες ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης και η καπνεργάτρια Αναστασία Καρανικόλα. Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό εργάτη πάνω σε μια πόρτα και φτάνουν μπροστά απ’ το διοικητήριο. Την ίδια ώρα χτυπάνε οι καμπάνες σε όλες τις συνοικίες, πλήθοςκόσμου ξεχύνεται στους δρόμους, κατηφορίζει προς το κέντρο και ενώνεται με τους απεργούς.Η διαδήλωση όμως χτυπιέται άγρια με πολυβόλα με αποτέλεσμα 8 νεκρούς και 250 τραυματίες.

Η κρατική καταστολή και οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών δεν τρομοκρατούν τους εξεγερμένους. Αντίθετα προκαλούν νέα κύματα οργής και αγανάκτησης. Όλη η πόλη έχει ξεσηκωθεί και οι εξεγερμένοι είναι οι κυρίαρχοι. Οι στρατιώτες παραβαίνουν τις διαταγές των ανωτέρων τους, ενώνονται με τους εργάτες και συγκρούονται άγρια με τηναστυνομία. Οι μπάτσοι κρύβονται στα τμήματα πανικόβλητοι. Το κράτος αναγκάζεται να επιστρατεύσει τους τσολιάδες και το στόλο για την καταστολή της εξέγερσης και προχωρά σε όργιο συλλήψεων. Οι απεργοί όμως είναι ανυποχώρητοι. Η Θεσσαλονίκη αγγίζει την ουτοπία!

Παρ’ όλ’ αυτά, η απεργιακή επιτροπή του σωματείου, επιλέγει να εκτονώσει την κατάσταση και καλεί τους εργάτες να σταματήσουν την απεργία, με το επιχείρημα ότι,αν το κάνουν, τα αιτήματά τους θα ικανοποιηθούν. Έτσι η άγρια και μεγαλειώδης αυτή απεργίαλήγει άδοξα. Ταυτόχρονα, η συνδικαλιστική ηγεσία της αριστεράς, επιδιώκοντας την ενότητα με λαϊκούς και βενιζελικούς, αποδεικνύεται άτολμη για άλλη μια φορά: κηρύσσει στην Αθήνα πανελλαδική απεργία, αλλά στις 13 Μαΐου, όταν είναι πια πολύ αργά. Το κίνημα υποχωρεί… Σε λίγο ο φασισμός σκεπάζει τα πάντα αμείλικτος…

Η Κληρονομιά των Αγώνων των Εργατών και των Αναρχικών του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης

Τα προτάγματα των εργατών και των αναρχικών του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης παραμένουν επίκαιρα όσο συνεχίζει να υπάρχει μισθωτικό σύστημα. Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν πολλά να διδαχτούν τόσο από το περιεχόμενο και τη μορφή που πήραν οι αγώνες του ιστορικού αμερικάνικου εργατικού κινήματος όσο και του ελληνικού.

Οι εργάτες του Σικάγο επέλεξαν να αποχωρήσουν από τα σωματεία της συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας και να αυτοοργανωθούν, χωρίς διαμεσολαβητές, γιατί ήξεραν ότι η απελευθέρωση των ίδιων και της κοινωνίας έχει νόημα μόνο εφόσον πρόκειται για έργο δικό τους και ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Για τον ίδιο λόγο, απαξίωναν και τις εκλογές, θεωρώντας ότι αναπαράγουν λογικές ανευθυνότητας και ανάθεσης.

Προχωρούσαν σε Άγριες Απεργίες, και δεν επέτρεψαν ποτέ στο κράτος να έχει στα χέρια του το μονοπώλιο της βίας απέναντι στην κοινωνία· θεωρώντας ότι ένα σύστημα που αναπαράγεται με τη βία, μόνο με τη βία μπορεί να καταστραφεί, δεν δίστασαν να περιφρουρήσουν το κίνημά τους και αμυνθούν έμπρακτα απέναντι στις ανελέητες επιθέσεις της τάξης που τους εκμεταλλευόταν και στα τσιράκια της, τις δυνάμεις καταστολής. Τον ίδιο μαχητικό δρόμο ακολούθησαν και οι απεργοί της Θεσσαλονίκης του 1936.

Σήμερα, σε μια συγκυρία όπου το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται μέσω του οχήματος της κρίσης και επιτίθεται συνολικά στα εργασιακά αλλά και σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Απέναντι στα ‘ευέλικτα’ 5ωρα, την ημιαπασχόληση, τις περικοπές μισθών και τις μειώσεις συντάξεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την πρωτοφανή μαζική ανεργία, μόνη λύση για τους εκμεταλλευόμενους – από το 1886 – παραμένει η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης μέσα από μη διαμεσολαβημένες, αυτοοργανωμένες δομές αγώνα, με σκοπό την κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και των αγορών, την κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού πλούτου. Για την αναρχία, για μια κοινωνία ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

Τρίτη 30/4, Πλατεία Ελληνικού 19:00: Μικροφωνική για την εργατική Πρωτομαγιά 20:00: Προβολή ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το Μάη του 1936

Τετάρτη 1/5 ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Μικροφωνική και προβολή ντοκυμαντέρ στην Πλατεία Σουρμένων στο Ελληνικό για την εργατική πρωτομαγία

Τρίτη 30/4, 19.00μμ

Η Πλατεία Σουρμένων βρίσκεται στην Λεωφόρο Ιασωνίδου και μπορείτε να έρθετε

με τα λεωφορεία 101,205,210

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 1/5

 Για ενημέρωση για δράσεις για αλληλεγγύη στα κινηματικά μέσα

Athens Indymedia και Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 98fm

μπορείτε να διαβάσετε στα site τους

https://athens.indymedia.org/

http://radio98fm.org/index/

Από το μεσημέρι 11 Απρίλη, ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Σίμος Σιμόπουλος, αντικαθιστώντας επάξια την αστυνομία και τους δικαστές και κατ’ εντολή του υπουργού δημόσιας τάξης Δένδια, διέκοψε την παροχή internet για τα δύο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και έκφρασης. Πρόκειται για μια καταστολή και λογοκρισία που μόνο απολυταρχικά καθεστώτα έχουν μέχρι σήμερα καταφύγει (Συρία, Ιράν και Βόρεια Κορέα).

Όλοι όσοι διαχειριζόμαστε, δημοσιεύουμε ή χρησιμοποιούμε τα παραπάνω μέσα αλλά και όσοι αισθανόμαστε αλληλέγγυοι στο δικαίωμα στην αδιαμεσολάβητη  έκφραση ήρθε η ώρα να οργανωθούμε και να δράσουμε προκειμένου να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα.

Η συνέλευση αλληλεγγύης του Σαββάτου, καλεί την εβδομάδα 15 έως 21 Απρίλη σε πανελλαδικές και διεθνείς δράσεις αλληλεγγύης για τα δύο εγχειρήματα αντιπληροφόρησης. Απαιτούμε το αυτονόητο δικαίωμα να εκπέμπουμε ελεύθερα μέσα από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Στην πόλη της Αθήνας, για την Δευτέρα 15 Απρίλη καλείται συγκέντρωση-παρέμβαση στην κεντρική πλατεία της πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου στις 9.00.

Διαδώστε το μήνυμα, μεταφράστε, πράξτε.

Το σάββατο 11/02/2013 πραγματοποιηθηκε μικροφωνικη στη πλατεια του Ελληνικου για την πληροφορηση της γειτονιας οσον αφορα την καταστολη που δεχονται εδω και καιρο μελη της συλλογηκοτητας της Ναμους , με αποκορηφομα την συλληψη συντροφου για συνθημα με σπρευ σε τοιχο της γειτονιας. Μοιραστηκε το σχετικο κειμενο και πεταχτηκαν τρικακια. Οι μπατσοι της γειτονιας πρεπει να παρουν το μυνημα οτι δεν φοβομαστε αυτες τις μεθοδευσεις και θα συνεχισουμε να εχουμε σταθερη παρουσια στις γειτονιες μας.

Η αλληλεγγυη ειναι το οπλό μας.

Ακολουθει το κειμενο που παραθετει τα γεγονοτα το οποιο και μοιραστηκε στις γειτονιες:

Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ…

Ξημερώματα Κυριακής 24/2, συλλαμβάνεται στην περιοχή της Αργυρούπολης ένας σύντροφός μας και μέλος της συλλογικότητας ναμούς, την ώρα που, ενεργώντας πρωτοβουλιακά, έγραφε ένα πολιτικό σύνθημα με σπρέι. Οι μπάτσοι, μπαίνοντας μπροστά του με το περιπολικό, του έκλεισαν το δρόμο, τον ακινητοποίησαν βίαια χτυπώντας τον με την κάνη ημιαυτόματου στο θώρακα και τον απειλούσαν με μαφιόζικου–συμμορίτικου τύπου φρασεολογία. Αφού τον αναγνώρισαν ως άτομο που δραστηριοποιείται πολιτικά στη γειτονιά, οι τραμπουκισμοί και οι απειλές συνεχίστηκαν και στο Α.Τ. Αργυρούπολης σε βάρος του εργασιακού χώρου αλλά και της οικογενείας του συντρόφου. Κατόπιν οδηγήθηκε στη Γ.Α.Δ.Α. όπου του κατασχέθηκε το κράνος του(προφανώς για να συλλέξουν DNA). Παρέμεινε στα κρατητήρια μέχρι το πρωί της Δευτέρας όπου οδηγήθηκε στην εισαγγελία Αθηνών.

Αυτό όμως δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που στοχοποιούνται σύντροφοι από τη ναμούς για την πολιτική τους δράση στη γειτονιά μας. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι σε μια από τις πρώτες δράσεις της συλλογικότητας και ύστερα από μια αφισοκόλληση, ενώ πριν από λίγα λεπτά είχε ήδη προηγηθεί εξακρίβωση της ομάδας, 2–3 στενά πιο κάτω δύο περιπολικά και τρία ασφαλίτικα έστησαν έναν σύντροφο στον τοίχο μπροστά απο το σπίτι του, κολλώντας όπλο στην πλάτη του.

Παράλληλα, ήδη από τις πρώτες μέρες της ύπαρξης της συλλογικότητας, έχουν ξεκινήσει προσαγωγές συντρόφων, εκφοβιστικού τύπου παρακολουθήσεις και παρουσία περιπολικών έξω από τα σπίτια μας. Με την εξέλιξη της συλλογικότητας και όσο συνέχισε να έχει σταθερή και ολοένα πιο δυναμική πολιτική παρουσία στη γειτονιά, οι τρομοκρατικές και κατασταλτικές τακτικές των μπάτσων άρχισαν να συστηματοποιούνται και να κλιμακώνονται. Συγκεκριμένα τους τελευταίους μήνες έχουν σημειωθεί περιστατικά όπως: εξακριβώσεις σε κάθε αφισοκόλληση και εκφοβιστικά τηλεφωνήματα από την ασφάλεια σε σπίτια συντρόφων. Προφανώς όμως, η όξυνση της καταστολής δεν αφορά μόνο μια πολιτική συλλογικότητα, ούτε και περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο. Το κεφάλαιο, στην τωρινή χρονική συγκυρία, διαμέσου της κρίσης, εντείνει την καταστολή του συνόλου των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Κομμάτια μεταναστών, πολιτικοποιημένων αγωνιστών και μαχητικά σωματεία αποτελούν τον πρώτο και διαρκή στόχο για το κράτος.

Για εμάς, τα περιστατικά που προαναφέραμε δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση προϊόντα αστυνομικής αυθαιρεσίας από τη πλευρά του κράτους ούτε και αυτό το κείμενο αποτελεί κλαψούρισμα ή απόπειρα θυματοποίησής μας. Είναι φανερό πλέον στους περισσότερους ότι τα πογκρόμ μεταναστών, το ξύλο στις γενικές απεργίες, η διαπόμπευση συλληφθέντων, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες στα κρατητήρια, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η βίαιη επίταξη απεργών, αποτελούν πρακτικές του κράτους τόσο τώρα όσο και ιστορικά, για την εξασφάλιση και διαιώνιση της επικυριαρχίας του. Στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο έχουμε ήδη διαλέξει στρατόπεδο και επομένως δεν περιμένουμε από τους λακέδες των αφεντικών κάποια καλύτερη μεταχείριση. Από την άλλη αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα. Η ναμούς έχει πραγματοποιήσει ποικίλες δράσεις και παρεμβάσεις στις γειτονιές των νοτίων προαστίων όπως μικροφωνικές αντιπληροφόρησης, προβολές ντοκιμαντέρ, πάρτι και συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης φυλακισμένων αγωνιστών, τοπικές πορείες και δυναμικές αντιφασιστικές παρεμβάσεις. Έχει παρακολουθήσει τόσο επίκαιρα τοπικά ζητήματα όσο και την κεντρική πολιτική σκηνή. Παράλληλα έχει χτίσει σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας , έχει προωθήσει λογικές αυτοοργάνωσης,και έχει συμβάλει στην ανάπτυξη του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Δεν πρόκειται ναι αναστείλουμε την πολιτική μας δράση ούτε να δεχτούμε καψόνια μπάτσων και χουντογλέντια σε βάρος των συντρόφων και συντροφισσών μας και οποιουδήποτε άλλου

…ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Διανύουμε μια περίοδο που το κεφάλαιο μέσα από το όχημα της κρίσης αναδιαρθρώνεται και εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση σ’ όλη την κοινωνία. Τα μεγαλοαφεντικά των τραπεζών και των πολυεθνικών, διαμέσου του κοινοβουλίου και με την πλήρη κάλυψη του νομικού πλαισίου, μας έχουν «ταράξει στη νομιμότητα» και μέχρι στιγμής έχουν κάνει επέλαση στα εργασιακά. Το κράτος, αποσκοπώντας πλέον και στη φυσική μας εξόντωση, ισοπεδώνει κάθε τελευταίο ίχνος κοινωνικών παροχών όπως αυτές της υγείας και της παιδείας.

Κρίνοντας από τη γενικότερη ανασυγκρότηση των δυνάμεών του, την ανασύνταξη του πολιτικού του προσωπικού αλλά και τη διεύρυνση του νομικού του οπλοστασίου, ένα είναι σίγουρο: η καταστολή της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Τα «καλύτερα» έρχονται.

Για το κράτος, όμως, υπάρχει ο διαρκής κίνδυνος να χάσει τη συναίνεση από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, απαραίτητη συνθήκη για να ανανεώσει την επίθεσή του. Παράλληλα, φοβάται ενδεχόμενες γενικευμένες αντιδράσεις από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων. Επιλέγει, λοιπόν, αυτή τη συγκυρία, για να «ξεκαθαρίσει» εκ των προτέρων με τον εσωτερικό του εχθρό, τον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, ο οποίος, ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού κινήματος, διατηρεί πάντα την ικανότητα να λειτουργεί ως ένα ακόμα «φιτίλι» για εξεγερσιακές καταστάσεις και επαναστατικές διαδικασίες.

Παράλληλοι στόχοι για το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου είναι τόσο ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από «βαριά» θέματα της επικαιρότητας, με πρώτο το φορολογικό, όσο και η συσπείρωση μιας μερίδας συντηρητικών ψηφοφόρων γύρω από την τωρινή κυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο, πάγια και αναπόσπαστη τακτική των αφεντικών παραμένει η διάχυση του φόβου και η καλλιέργεια ενός κλίματος τρομοϋστερίας και πανικού στην κοινωνία διαμέσου των ΜΜΕ∙ τακτική που έχουμε παρακολουθήσει να χρησιμοποιείται στο πρόσφατο παρελθόν με θέματα όπως το μεταναστευτικό, η εγκληματικότητα, η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, η επιχείρηση «Ξένιος Δίας».

Καθώς τα ιδεολογήματα της «ανάπτυξης» και της «ευμάρειας» καταρρέουν μπροστά στα μάτια μιας απογοητευμένης και οργισμένης κοινωνίας, το μόνο ιδεολόγημα που μπορεί πλέον να «πλασάρει» το κράτος, για να συνεχίζει να επιβεβαιώνει το ρόλο του, είναι η «ασφάλεια».

Το ξεκίνημα έγινε στις 20 Δεκέμβρη 2012 το πρωί, όταν οι μπάτσοι εισέβαλαν στην κατάληψη της Villa Amalias επί της Αχαρνών και συνέλαβαν 8 συντρόφους. Το όργιο της καταστολής συνεχίστηκε στις 28 Δεκέμβρη με την «κινηματογραφικού» τύπου εισβολή των ΜΑΤ στη σχολή της ΑΣΟΕΕ, όπου συνελήφθησαν 16 μετανάστες, παραβιάστηκαν όλα τα φοιτητικά στέκια της σχολής, ανάμεσά τους και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, και αρπάχτηκε εξοπλισμός του ραδιοφωνικού σταθμού 98 FM. Και στις δύο περιπτώσεις τα προσχήματα του κράτους ήταν πασιφανώς γελοία, με τα ΜΜΕ να προσπαθούν επιμελώς να κατασυκοφαντήσουν και να απονοηματοδοτήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους και να τους αφαιρέσουν το πολιτικό τους περιεχόμενο.

Η απάντηση συντρόφων και αλληλέγγυων ήταν άμεση. Το ίδιο βράδυ της εισβολής στη Villa Amalias πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη πορεία 1.500 συντρόφων και αλληλέγγυων. Σε όλη την Ελλάδα, τις μέρες που ακολούθησαν, πραγματοποιούνταν καθημερινά μαζικές και δυναμικές δράσεις αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης στους εμπορικούς δρόμους των μητροπόλεων αλλά και στις γειτονιές.

Στις 9 Γενάρη, ομάδα συντρόφων, αιφνιδιάζοντας ΜΑΤ και ΕΚΑΜ, προχώρησαν σε ανακατάληψη της Villa Amalias, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι σύντροφοι κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ. Η Villa Amalias και τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ τελικά εκκενώθηκαν εκ νέου από τους μπάτσους, οι οποίοι συνέλαβαν 92 συντρόφους και συντρόφισσες. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας η αστυνομία εισέβαλε και στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, συλλαμβάνοντας άλλους 7 συντρόφους και συντρόφισσες. Στις 15 Γενάρη η ΓΑΔΑ επιχείρησε να γυρίσει ένα νέο γουέστερν με την επίθεση στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37. Μετά την προσαγωγή 14 συντρόφων και συντροφισσών, και αφού η διοίκηση του πανεπιστημίου φοβήθηκε ν’ αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας κίνησης, τα ΜΑΤ, τέσσερις ώρες μετά την εισβολή τους, αποχώρησαν άπραγα από τη Λέλας Καραγιάννη, η οποία ανακαταλήφθηκε την ίδια στιγμή από κοντινή ομάδα συγκεντρωμένων συντρόφων και αλληλέγγυων.

Το κράτος φαίνεται να έχει την εντύπωση ότι η υλική επίθεση στις καταλήψεις και τις υποδομές του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου είναι ικανή για να τον εξοντώσει πολιτικά και να τον απομονώσει κοινωνικά. Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο και τη λειτουργία των καταλήψεων, ενώ ταυτόχρονα υποτιμά την αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα των αναρχικών. Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι οι ιδέες δεν καίγονται οι ιδέες καίνε.

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι δεν είναι απλά τα ντουβάρια τους• είναι ανοικτοί κοινωνικοί χώροι που φιλοξενούν συνελεύσεις γειτονιάς, σωματείων και άλλων αυτοοργανωμένων εγχειρήματων. Λειτουργούν ως υποδομές αναρχικών και αντιεξουσιαστικών πολιτικών ομάδων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων. Φιλοξενούν εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές, παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια, μαθήματα αυτομόρφωσης, γυμναστήρια, συλλογικές κουζίνες, βιβλιοθήκες, καφενεία. Στεγάζουν ποικίλα πολιτιστικά δρώμενα, όπως θεατρικές παραστάσεις, μαθήματα χορού και συναυλίες, μακριά από λογικές εμπορευματοποίησης της τέχνης και «αυθεντιών» επί του πολιτισμού. Αποτελούν στέγη και χώρο καθημερινής ζωής για πολλούς ανθρώπους. Είναι το μοναδικό ανάχωμα στο κέντρο της Αθήνας για τα κάθε λογής φασιστικά σκουπίδια που βγάζουν μαχαίρια και δολοφονούν. Ως χώροι αυτοοργάνωσης και επανοικειοποίησης του κλεμμένου χωροχρόνου μας, είναι μαχητικές εστίες αντίστασης των εκμεταλλευόμενων. Είναι, με άλλα λόγια, αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και ταξικού κινήματος.

Οι μαζικές, δυναμικές και καθημερινές κινητοποιήσεις των αλληλέγγυων σε όλη τη χώρα αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, όλο αυτό το διάστημα, επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω το βαθύ ρίζωμα των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων στην κοινωνία. Από την αυθόρμητη πορεία το βράδυ στις 20 Δεκέμβρη, την αιφνιδιαστική συγκέντρωση πάνω από 200 αλληλέγγυων έξω από το Υπουργείο Οικονομικών όπου είχε προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου ο Σαμαράς στις 9 Γενάρη, τη μεγαλειώδη πορεία στις 12 Γενάρη, όπου συμμετείχαν τουλάχιστον 10.000 αλληλέγγυοι, τη συνεχή παρουσία αλληλέγγυων για τη στήριξη των συλληφθέντων στα δικαστήρια, αλλά και από τις καθημερινές παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης των συντρόφων σε όλες τις γειτονιές, φάνηκε τόσο η παντελής αποτυχία του κράτους να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές, όσο και ότι οι καταλήψεις δεν είναι υπόθεση μόνο λίγων αναρχικών, αλλά ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.

Είναι φανερό σε όλους ότι το κράτος δεν το ενδιαφέρει πλέον (γιατί ήταν πάντα θέμα τακτικής επιλογής του) το «υψηλό βιοτικό επίπεδο» και η «καλοπέραση» της κοινωνίας. Προχωρά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, σε κλεισίματα σχολείων, σε εγκληματικές συγχωνεύσεις νοσοκομείων και στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και των φυσικών πόρων. Με αυτά τα δεδομένα, τα επιχειρήματα της «αποτελεσματικής» διαχείρισης των κατειλημμένων κτηρίων, αλλά και ευρύτερα, των ζωών μας, από το κράτος και τους «ειδικούς» επί των οικονομικών και της πολιτικής φαντάζουν πιο κούφια από ποτέ. Το μόνο που πετυχαίνουν τελικά είναι να επιβεβαιώνουν την επιλογή των καταληψιών να αυτοοργανώσουν τις ζωές τους.

Εξίσου κούφια είναι και η επίκληση των καπιταλιστών στο σεβασμό «των νόμων του κράτους», νόμοι που σχεδόν σε καθημερινή βάση αναβαθμίζονται, για να καταστείλουν όχι μόνο τους μετανάστες ή τους αναρχικούς, αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Το σαθρό ιδεολόγημα της «αστικής νομιμότητας» χρησιμοποιείται συστηματικά από τα ΜΜΕ στην απόπειρά τους να κατασυκοφαντήσουν πολιτικοποιημένους αγωνιστές. Με τον κάθε εκμεταλλευόμενο να μπορεί πλέον να διαπιστώσει, μέσα από τα βιώματά του στο σήμερα, ποια πλευρά υπηρετούν οι μπάτσοι, οι δικαστικοί, οι εισαγγελείς και οι μεγαλοδημοσιογράφοι στην ταξική πάλη, υπενθυμίζουμε στους κρατιστές ότι ποτέ δεν ενδιέφερε τους αναρχικούς αν θα χαρακτηριστούν παράνομοι για την πολιτική τους δράση από τους λακέδες των καπιταλιστών, και πως γνώμονα για τις επιλογές τους είχαν ανέκαθεν την αναρχική, επαναστατική ηθική.

Η επίθεση στις υποδομές του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, προοιωνίζει την επερχόμενη και τελειωτική επίθεση στην κοινωνία. Ήταν δεδομένο ότι μετά την καταστολή των μεταναστών, θα ακολουθούσαν οι αναρχικοί, και ύστερα το σύνολο των εκμεταλλευόμενων. Ήδη, φαίνεται ότι σειρά μετά τις καταλήψεις έχουν τα πιο μαχητικά σωματεία. Προς το παρόν, η άγρια καταστολή των εργαζομένων στις συγκοινωνίες και της δίκαιης αλλά «παράνομης» απεργίας διαρκείας που κήρυξαν τα σωματεία τους, με τη συκοφάντηση του αγώνα τους, τη βίαιη επίταξή τους και τις εκφοβιστικές απολύσεις, επιβεβαιώνουν τη στρατηγική του κράτους για το επόμενο διάστημα. Μετά από τις εισβολές στις καταλήψεις και τις συλλήψεις αγωνιστών για την πολιτική τους δράση, είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσουν εισβολές σε σπίτια ιδιωτών και συλλήψεις για χρέη σε τράπεζες, εφορίες και ΔΕΗ.

Η αλληλεγγύη και η έμπρακτη στήριξη των καταλήψεων και των συλληφθέντων συντρόφων δεν είναι ένα ευκαιριακό ζήτημα, είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας και ένα γερό ανάχωμα στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους. Παράλληλα, οι ίδιες οι καταλήψεις αποτελούν ένα πολύ σημαντικό μέσο αγώνα στα χέρια, όχι μόνο των αναρχικών, αλλά του συνόλου των εκμεταλλευόμενων. Πέρα από την τωρινή χρονική συγκυρία, οι καταλήψεις διαχρονικά, ως η έμπρακτη αυτοοργάνωση πτυχών των ζωών μας, με αδιαβεσολάβητες και οριζόντιες δομές, είναι μια εικόνα από το μέλλον. Η γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, με την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, καθώς και η οργάνωση της κοινωνίας πάνω στη βάση της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, είναι η μοναδική επαναστατική προοπτική για τους εκμεταλλευόμενους.

…ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΜΕΤΡΟ ΔΑΦΝΗΣ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 11πμ

ναμούς

Αναρχική Συλλογικότητα από

Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη

Ακολουθεί το δημοσιευμένο κείμενο της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

Στις 09/01 πραγματοποιείται ανακατάληψη της villa Amalias, η οποία εκκενώνεται και συλλαμβάνονται 92 σύντροφοι-ισσες. Μετά από λίγη ώρα πραγματοποιείται κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΔΗ.ΜΑΡ., στην οποία επεμβαίνουν επίσης αστυνομικές δυνάμεις και προσαγάγουν τους καταληψίες. Αμέσως μετά γίνεται αιφνιδιαστική και δυναμική συγκέντρωση έξω από το υπουργείο οικονομικών, όπου θα παραβρισκόταν το κάθαρμα Σαμαράς. Το κράτος στην προσπάθειά του να ανακόψει και να ανασχέσει μια εξελισσόμενη κοινωνική δυναμική με απρόβλεπτες διαστάσεις αποφασίζει να υλοποιήσει ως απάντηση, την προσχεδιασμένη εκκένωση της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά. Κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης συλλαμβάνονται 7 σύντροφοι και συντρόφισσες, που βρίσκονταν στην κατάληψη, τους αποδίδονται πλημμεληματικές κατηγορίες και ορίζεται η δίκη τους στις 24 Ιανουαρίου.

Η ΔΙΚΗ ΑΥΤΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Για το κράτος, που έχει σχηματοποιήσει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου κάθε φωνή και πρακτική αντίστασης κάθε κοινωνικού κομματιού θα πατάσσεται ανελέητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στοχοποίηση των καταλήψεων και των αυτοργανωμένων εγχειρημάτων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος.
Για τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά, που έχουν εκπονήσει ένα σχέδιο κοινωνικής και ταξικής λεηλασίας με πρόσχημα την καπιταλιστική ανάπτυξη και αξιοποίηση των δημόσιων χώρων.
Για το δήμο Αθηναίων, που στέκεται πιστός συνοδοιπόρος των κατασταλτικών σχεδίων του κράτους. Ο δήμαρχος Καμίνης είναι αυτός, που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει τις νομικές δυσκολίες, αναλαμβάνοντας την “αξιοποίηση” των καταλήψεων της Σκαραμαγκά και της villa amalias. Μια κίνηση, που έρχεται να συμπληρώσει το παζλ της αποστείρωσης του κέντρου της πόλης, το οποίο περιλαμβάνει το ξήλωμα των πάγκων σε πλατείες για να μην κοιμούνται άστεγοι, το ανελέητο κυνήγι των μεταναστών-μικροπωλητών και τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών.
Για τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, που σε παράλληλο βηματισμό με τους μπάτσους, λασπολογούν απέναντι σε αγωνιζόμενους ανθρώπους και συκοφαντούν κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα ώστε να καταστήσουν πιο εύκολη την καταστολή τους.
Για τον διαπλεκόμενο πρόεδρο του Ν.Α.Τ. (ναυτικό απομαχικό ταμείο) Χρήστο Φωτίου, ο οποίος σε αγαστή συνεργασία με τον υπουργό των μπάτσων Δένδια, άναψε το πράσινο φως στην εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά, με το αστείο πρόσχημα της απώλειας εσόδων, την ίδια στιγμή, που το συγκεκριμένο ταμείο λεηλατείται επαναλμαβανόμενα από το μνημόνιο, το PSI και τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στους 7 διωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσες και στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά.

Πέμπτη 24/01, 9 πμ δικαστήρια Ευελπίδων.

στην κατάληψη Villa Amalias που δέχτηκε αστυνομική εισβολή στις 20/12/12, με 8 συντρόφισσες και συντρόφους να διώκονται σε βαθμό κακουργήματος, τις αστυνομικές δυνάμεις να παραμένουν έξω από το κτίριο και τον Δήμο Αθηναίων να δρομολογεί διαδικασίες κατάσχεσης, ανάμεσα στα υπόλοιπα (υποδομές υπολογιστών, στούντιο και συναυλιών) και του εξοπλισμού της τυπογραφικής κολεκτίβας Rotta

στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Xanadu στην Ξάνθη που δέχτηκε φασιστική-παρακρατική εμπρηστική επίθεση τα ξημερώματα της 22/12/12

στον αυτοοργανωμένο ραδιοσταθμό “98fm – Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης” που κατασχέθηκε ο εξοπλισμός του, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ που δέχτηκε αστυνομική εισβολή όπως και τα υπόλοιπα πολιτικά στέκια της σχολής, στους 16 μετανάστες μικροπωλητές που συνελήφθησαν κατά την αστυνομική επιχείρηση «πάταξης» άλλης μιας «εστίας ανομίας» στις 28/12/12

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΚΑΜΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕ ΦΙΜΩΝΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΣΧΟΝΤΑΙ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ

καταλήψεις, στέκια, αυτοοργανωμένοι χώροι, συλλογικότητες, συντρόφισσες, σύντροφοι