Αποχή από τις εκλογές – Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας
Από το 2010 με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου η κοινωνική ειρήνη φαινόταν να περνάει δύσκολες στιγμές αφού ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επέλεξε τον δρόμο ώστε να εκφράσει την δυσαρέσκεια της. Μαζικές διαδηλώσεις που είχαμε να δούμε χρόνια, δυναμικές συγκρούσεις, το φαινόμενο των «Αγανακτισμένων», τοπικοί αγώνες (πχ. Κερατέα), γιαουρτώματα πολιτικών και μούτζες στη βουλή συνέθεταν ένα πρωτόγνωρο σκηνικό με πρωταγωνιστές ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου. Η αστική δημοκρατία φαινόταν σχετικά ανήμπορη να ελέγξει την κατάσταση παρά την αναβαθμισμένη αστυνομική καταστολή και την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Οι εκλογές εκείνη τη στιγμή ήταν ο άσσος στο μανίκι ώστε να γίνει με δημοκρατικό και «διαυγή» τρόπο η αναγκαία εκτόνωση και διαχείριση της κοινωνικής οργής από την μία και η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος από την άλλη μέσω του ανακατέματος της τράπουλας. Η λύση ήταν μια πραγματικά αυταρχική κυβέρνηση αντί του «υπηρεσιακού» Παπαδήμου και του «προδότη» Παπανδρέου, η οποία θα ήταν το όχημα μέσα από το οποίο το κεφάλαιο θα διαχειριζόταν την κρίση με τους πιο ευνοϊκούς, για το ίδιο, όρους. Για μήνες πριν τον Μάιο του 12’, ΜΜΕ, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, νεοναζί και αριστεροί, μας έτρωγαν τα αυτιά για την ανάγκη εκλογών προς το συμφέρον της πατρίδας ή του λαού, ανάλογα με την τοποθέτηση του καθενός στον πολιτικό χάρτη.

Η εκλεγμένη, πλέον, κυβέρνηση έκανε τη «βρώμικη δουλειά» και πέρασε άλλο ένα μνημόνιο με επίφαση την νομιμότητα που της έδινε ο θεσμός των εκλογών. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η νομιμότητα πήγαινε περίπατο αφού καταστρατηγούνταν ή παρακάμπτονταν το ίδιο το σύνταγμα μέσω υπουργικών αποφάσεων και fast track διαδικασιών. Έτσι, με την σύμφωνη γνώμη του εκλογικού σώματος από το 2012 μέχρι σήμερα ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε ραγδαία και είχαμε μια άνευ όρων επίθεση των αποπάνω που περιελάμβανε περικοπές στα εισοδήματα (μειώσεις μισθών, χαράτσια), καθολική καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων (κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων), επιτάξεις απεργών (απεργία μετρό, απεργία εκπαιδευτικών), αύξηση του ελέγχου και της καταστολής στην καθημερινή ζωή (εκκένωση καταλήψεων, μπάτσοι στα σχολεία) και περιορισμό ατομικών ελευθεριών (κατάσταση στις φυλακές). Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όμως, βίωνε αμέτοχη τις εξελίξεις, μακριά από τους κοινωνικούς αγώνες. Είχε κάνει το καθήκον της μέσω των εκλογών και περίμενε «αντάρτες» από την ΝΔ και το Πασοκ να καταψηφίσουν τα νομοσχέδια. Όσοι αγώνες δόθηκαν, συνήθως ξεκομμένοι μεταξύ τους, πολεμήθηκαν από την κυβέρνηση-τον εγγυητή της σταθερότητας, με φυσική και ψυχολογική καταστολή (προπαγάνδα των ΜΜΕ, κοινωνικός αυτοματισμός) και από την αριστερά με έναν άλλο τύπο καταστολής, την ενσωμάτωση. Δηλαδή, με υποσχέσεις για «μάχες μέσα στη βουλή» και ελπίδες για νέες εκλογές όπου θα μπορούσε να αποτυπωθεί η αγανάκτηση πιο αποτελεσματικά από ότι στο δρόμο. Βέβαια σε όλο αυτό σκηνικό πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν και έχουν οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Τα νεοναζιστικά καθάρματα που προωθούνται ως αντισυστημικοί πατριώτες δεν είναι τίποτα παραπάνω από τσιράκια των αφεντικών που έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με το επίσημο κράτος και κάνουν κερδοφόρες μπίζνες μαζί του (σχέδιο Ξένιος Δίας-επιχειρήσεις σκούπα στις γειτονιές της Αθήνας). Φυσικά δεν μας κάνει εντύπωση αφού έχουμε αρκετά ιστορικά παραδείγματα στα οποία οι φασίστες συνεργάστηκαν κρυφά και φανερά με τα αστικά κόμματα σε περιόδους κρίσης.

Σήμερα, η κοινωνική πραγματικότητα ξενυχτάει για άλλη μια φορά γύρω από τις εκλογές, δημοτικές, ευρωεκλογές και ίσως πρόωρες βουλευτικές. Για άλλη μια φορά είμαστε θεατές στο ίδιο έργο όπου μήνες πριν παραλύουν όλες οι κοινωνικές αντιστάσεις για να πειστούμε όλοι εμείς σε ποιον διαχειριστή του συστήματος θα αναθέσουμε τη ζωή μας, αφού προφανώς, οι ίδιοι είμαστε ανίκανοι να τη διαχειριστούμε. Από τη μεριά μας, εμείς, ως αρνητές συμμετοχής σε εκλογικές φιέστες θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Για τις δημοτικές: Η αλήθεια είναι ότι φαίνονται διαφορετικές από τις «άλλες» εκλογές αφού πραγματοποιούνται μέσα στη γειτονιά μας, με πρόσωπα οικεία, με μειωμένη, θεωρητικά, τη συμμετοχή των κομμάτων και τα θέματα που θέτουν αφορούν με άμεσο τρόπο την καθημερινή μας ζωή. Στην ουσία όμως μεσολαβούν ανάμεσα σε εμάς και τα «κοινά» ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και οι εθνικές, δηλαδή αναθετικά, δίνοντας τη δικαιοδοσία σε κάποιον «ειδικό» και «έμπειρο» (το δημοτικό συμβούλιο) να διαχειριστεί τα πιο άμεσα προβλήματα της κοινότητας στην οποία ζούμε βάση των ατομικών και πολιτικών του συμφερόντων.Παράλληλα παραιτούμαστε από την καθημερινότητα και καθησυχαζόμαστε αφού δεν είμαστε αρμόδιοι για τα συλλογικά θέματα παρά μόνο για την ιδιωτική μας ζωή. Αυτό που αξίζει να τονίσουμε είναι η ισχυρή παρουσία των υποτίθεται ανεξάρτητων υποψηφίων που τα τελευταία χρόνια έγινε μόδα. Η «απολιτικοποίηση της πολιτικής» συνέβη περισσότερο λόγω της γενικότερης απαξίωσης του κομματικού συστήματος («προδότες πολιτικοί», «όλοι ίδιοι είναι») και κυρίως των κυβερνόντων κομμάτων με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να έχουμε ακομμάτιστους, υποτίθεται, υποψηφίους. Κάποιοι δημοτικοί συνδυασμοί ενισχύονται υπόγεια από κόμματα που φοβούνται να τους στηρίξουν ανοιχτά ενώ άλλοι όχι αλλά δεν είναι και αχρωμάτιστοι όπως προωθούν για ψηφοθηρικούς λόγους. Οι επιλογές και οι κατευθύνσεις που καλείται μια δημοτική αρχή να πάρει δεν μπορούν να είναι ποτέ αχρωμάτιστες πολιτικά μιας και αφορούν σημαντικά θέματα όπως η κατεύθυνση των κονδυλίων, οι κοινωνικές υπηρεσίες ή η «αξιοποίηση» χώρων στην περιοχή (βλ. αεροδρόμιο Ελληνικού). Τέλος, τα κάθε είδους ρουσφέτια που υπόσχονται οι επίδοξοι αντιπρόσωποι αν και πλέον είναι πιο φτωχά (οι μόνιμες θέσεις στον δήμο μετατρέπονται σε δουλικές 5μηνες θέσεις κοινοφελούς εργασίας με 490 ευρώ), δημιουργούν ισχυρές πελατειακές σχέσεις οι οποίες λίγα κοινά έχουν με το καλό του δήμου που όλοι ευαγγελίζονται.

Για τις ευρωεκλογές: Παρά τη σπουδαιότητα που τους δίνεται, οι ευρωεκλογές, για την κοινωνία, έχουν μειωμένη σημασία. Μπορεί οι αποφάσεις που μας επηρεάζουν άμεσα να αποφασίζονται σε μεγάλο βαθμό από θεσμούς της Ε.Ε., όμως το ευρωκοινοβούλιο λίγη επίδραση ασκεί. Οι αποφάσεις παίρνονται κατά βάση από θεσμούς διορισμένους όπως η ευρωπαϊκή κεντρική επιτροπή και το ευρωπαϊκό συμβούλιο και όχι εκλεγμένους όπως το ευρωκοινοβούλιο. Με αυτή την επισήμανσή δεν θέλουμε να πούμε ότι υπό μια πιο δημοκρατική θέσμιση θα ήμασταν υπέρμαχοι των ευρωεκλογών αλλά να ενισχύσουμε το επιχείρημα που λέει ότι οι κομματικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν τις ευρωεκλογές για τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες μέσω της συσπείρωσης που θα πετύχουν. Συγκεκριμένα, αν βγεί η ΝΔ θα προτάξει την πίστη του λαού ενώ αν βγει ο Σύριζα θα προτάξει την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και την ανάγκη για εθνικές εκλογές.

Επιπλέον, πιστεύουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες δεν αναπτύσσονται παράλληλα με τον «αγώνα στις κάλπες» όπως εμφατικά τονίζει η αριστερά. Η πολιτική στρατηγική που έχει σαν κύριους στόχους τον έλεγχο και την καθοδήγηση των αγώνων προς την εκλογική αποτύπωση μας βρίσκει εντελώς αντίθετους. Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη λογική εμποδίζει την ριζοσπαστικοποίηση τους και έχει οδηγήσει επανειλημμένα στην ήττα. Συνολικά οι αγώνες δεν ερμηνεύονται από τους υποστηρικτές της κάλπης ως η διαδικασία μέσω της οποίας θα προέλθει η οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή, αλλά χρησιμοποιούνται κατά βάση εργαλειακά, ώστε να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα στις εκλογές. Όσο επιτυγχάνεται αυτό και οι αγώνες εξαργυρώνονται στις κάλπες δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό κίνδυνο για τους εκμεταλλευτές μας.

Συμπερασματικά βλέπουμε τις εκλογές ως τροχοπέδη στους κοινωνικούς αγώνες οι οποίοι είναι η μόνη πραγματική μορφή αντίστασης και αντεπίθεσης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Τα πραγματικά αυτοοργανωμένα κινήματα δεν γνωρίζουν μεσσιανιστικές λογικές και είναι αλλεργικά απέναντι σε επίδοξους σωτήρες. Για αυτόν τον λόγο, δεν προωθούμε την στείρα αποχή από τις εκλογές και την αδράνεια επειδή «όλοι είναι ίδιοι» . Για εμάς πολιτική δεν είναι να ψηφίζεις κάθε 4 χρόνια και να αναθέτεις την διαχείριση της ζωής σου σε δεξιές και αριστερές αυθεντίες που πουλάνε αυταπάτες. Για εμάς πολιτική είναι η οργάνωση της καθημερινότητας μας, των αντιστάσεων και των αρνήσεων μας, μέσα από διαδικασίες και δομές που προεικονίζουν και την κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε. Μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Απορρίπτουμε κάθε συμμετοχή στις εκλογές της αστικής δημοκρατίας και προκρίνουμε την έμπρακτη, ενεργή συμμετοχή και οργάνωση από τα κάτω στις γειτονιές μας, ισότιμα και αντιϊεραχικά μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, επιτροπές εργαζομένων/ανέργων, πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, συλλογικότητες για δωρεάν μετακίνηση, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κ.α. Η δημιουργία, η ανάπτυξη και η μαζικοποίηση τέτοιων δομών συνιστά την βάση της κοινωνικής επανάστασης και είναι η μόνη πραγματική λύση απέναντι στα σχέδια της κυριαρχίας.
Αυτοοργάνωση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση κράτους και αφεντικών

Σε pdf

Και τρικάκια
εδώ

Όσοι δεν μοιράζονται τον αγώνα για τη νίκη,

θα μοιραστούν σίγουρα την ήττα!

Οι απολυμένοι της ACS Αλίμου, Γλυφάδας θα νικήσουν

Στις αρχές Αυγούστου και χωρίς καμιά προειδοποίηση η ACS Αλίμου(Αφοι Σακκά Ο.Ε) κλείνει νύχτα πετώντας τους εργαζόμενους στο δρόμο.  Στις αρχές Σεπτέμβρη το ίδιο συμβαίνει και στην ACS Γλυφάδας  (Μπαχούμας Γ. Χατζησπύρος Ν. & Σια Ο.Ε) ενώ ταυτόχρονα το πελατολόγιο καθώς και το σύνολο των εργασιών μεταφέρονται στο νέο κατάστημα της ACS Αργυρούπολης (Παναγιώτης Γ. Λάζαρης & ΣΙΑ Ε.Ε.). Η ACS κρυπτόμενη πίσω από την επωνυμία Αφοί Σακκά Ο.Ε. και Μπαχούμας Γ. Χατζησπύρος Ν. & Σια Ο.Ε απολύει όλους τους εργαζόμενους ενώ τους χρωστά ήδη δεδουλευμένα και άδειες και αρνείται να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης. Εκτός αυτού, τους εκβιάζει «προτείνοντας» τους να παραιτηθούν των παραπάνω δικαιωμάτων τους ώστε να τους επαναπροσλάβει με νέες ατομικές συμβάσεις των 490 ευρώ στο «νέο» υποκατάστημα της ACS στην Αργυρούπολη.

Η ΑCS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις Α.Ε.Ε βασιζόμενη στο ‘’νόμιμο και ηθικό’’ σύμφωνα με τους νόμους, σύστημα δικαιόχρησης (franchise), εξαπολύει επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Με αυτό το καλοστημένο τέχνασμα, η εταιρεία απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους κάτω από ένα ενιαίο «brand name» χωρίς καθόλου υποχρεώσεις προς αυτούς. Η μητρική ACS δηλώνει πως για τους 2.500 εργαζόμενους στα 350 υπόκαταστήματά της δεν φέρει καμιά ευθύνη όσον αφορά μισθούς, επιδόματα, αποζημιώσεις απόλυσης και εξοπλισμό προστασίας, ανοίγοντας το δρόμο στα επιμέρους αφεντικά να καταστρατηγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Παρ’όλα αυτά, οι εργαζόμενοι της ACS είναι υποχρεωμένοι σε όλο το ωράριο εργασίας να φέρουν το ίδιο λογότυπο ACS (δηλ. της μητρικής εταιρείας) σε αποδεικτικά παραλαβής-παράδοσης, στην ενδυμασία και στα οχήματα. Επιπλέον οι πωλητές της εταιρείας σε οποιοδήποτε υποκατάστημα της χώρας κλείνουν συμβόλαια με τους πελάτες αποκλειστικά στο όνομα της ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις Α.Ε.Ε και όχι με τις επιμέρους επωνυμίες.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή η στρατηγική της εταιρίας αφορά όλα τα υποκαταστήματά της με αποτέλεσμα λιγότερους, πιο κακοπληρωμένους και εντατικοποιημένους εργαζόμενους.

Ας μη γελιόμαστε, μέσα στον καπιταλισμό κουμάντο κάνουν τα αφεντικά, πόσο μάλλον ο Φέσσας του ομίλου Infoquest, πρόεδρος του Δ.Σ της ACS, μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και το επιτελείο του (Ρούσσος, Μενεγάκης, Γεωργαντζής κ.α) που διατηρούν άριστες σχέσεις με όλες τις κυβερνήσεις. Εδώ αξίζει να επισημάνουμε πως το 2011, ο τωρινός πρόεδρος (κι αυτός!) της ACS Παντελής Τζωρτζάκης ανέλαβε καθήκοντα Συμβούλου του Πρωθυπουργού επί θεμάτων Τεχνολογιών, Πληροφορικής και Επικοινωνιών, ενώ από τον Ιούνιο του 2011 μέχρι και το Μάιο του 2012 διετέλεσε Υφυπουργός, στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η περίπτωση της αναδιάρθρωσης της ACS είναι μόνο ένα κομμάτι της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και κατ’ επέκταση του κεφαλαίου που σε καιρούς μειωμένων ευκαιριών ψάχνει να βρει σανίδες σωτηρίας για να διατηρήσει τη συσσώρευση κέρδους εις βάρος, φυσικά, των εργαζομένων. Τα αφεντικά, μικρά και μεγάλα, αξιοποιούν ένα βασικό εργαλείο: Τις ελευθερίες που τους δίνουν τα λεγόμενα “μνημόνια” ώστε να υποτιμήσουν την εργατική δύναμη για να δουλεύουμε περισσότερο, φτηνότερα και χωρίς να βγάζουμε άχνα. Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος είναι εργαλείο του κεφαλαίου. Σε πολλές περιπτώσεις τα αφεντικά, μέσω  του φόβου της ανεργίας, της οικονομικής αλλά και κοινωνικής εξαθλίωσης πετυχαίνουν τον σκοπό τους κερδίζοντας έδαφος στον ταξικό πόλεμο. Όμως σ’ αυτήν την αρνητική συγκυρία  δίνονται και ένα πλήθος μικρών και μεγαλύτερων αγώνων με χαρακτηριστικά που ξεφεύγουν από τον κλασικό θεσμικό συνδικαλισμό.

Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός των απολυμένων των 2 υποκαταστημάτων που δημιούργησαν την Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου και Γλυφάδας όπου με την στήριξη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), αλλά και τις «κοινωνικές πλάτες» αλληλέγγυων και συλλογικοτήτων της περιοχής (αναρχική συλλογικότητα ναμούς, ανοιχτή συνέλευση Ελληνικού-Αργυρούπολης και στη συνέχεια ο κοινωνικός χώρος Υπόστεγο), όπως επίσης και κλαδικών(ιεραρχικά δομημένων) συνδικαλιστικών οργάνων (ΣΕΤΤΕΑ), διεκδικούν  από τα αφεντικά τα δεδουλευμένα τους, τις αποζημιώσεις τους, αλλά και αναγνώριση της σύμβασης εργασίας με τον παλιό μισθό. Μέσα από οριζόντιες δομές και χωρίς αντιπροσώπους και πεφωτισμένους ηγέτες διεξάγουν έναν αγώνα με μέσα που έχουν επιλέξει οι ίδιοι,  χωρίς να δεσμεύονται αποκλειστικά από την θεσμικότητά τους. Σε μια περίοδο μάλιστα, όπου κράτος και αφεντικά καταπατούν τους ίδιους τους θεσμούς, ένας αγώνας προσκολλημένος σε γραφειοκρατικές και θεσμολαγνικές τακτικές, μπορεί να οδηγήσει μόνο στην ήττα. Αντίθετα, σωματεία, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων που προκρίνουν την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς με την ουσιαστική, ενεργό συμμετοχή όλο και περισσότερων εργαζομένων τόσο στις αποφάσεις όσο και στην υλοποίηση τους έχουν πετύχει ένα πλήθος από μικρές φαινομενικά νίκες (ανάκληση απολύσεων, καταβολή δεδουλευμένων κλπ). Τέτοιες νίκες αποτελούν παρακαταθήκη για τους ταξικούς αγώνες εν γένει, αφού από τη μία αποτελούν ανάχωμα για τα σχέδια των αφεντικών και από την άλλη δυναμώνουν την πίστη των εργαζομένων για έναν αντιιεραρχικό δυναμικό συνδικαλισμό μακριά από τον έλεγχο των κομμάτων και την συνδιαλλαγή με τα αφεντικά.

Εμείς, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ACS Αλίμου και Γλυφάδας αφού πιστεύουμε ότι κάθε μερικός αγώνας με χαρακτηριστικά που προκρίνουν την αυτοοργάνωση και  την συλλογική από τα κάτω διεκδίκηση, ξεφεύγει από τα όρια του συντεχνιακού και είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια και συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης όπως και κάθε αδιαμεσολάβητος αγώνας που γίνεται σε ταξική και κοινωνική βάση. Άλλωστε για εμάς η λύση δεν είναι ένας πιο ανθρώπινος καπιταλισμός ούτε ένα γύρισμα «στα παλιά» όταν οι εργασιακές συνθήκες ήταν καλύτερες, αλλά η καταστροφή του κράτους και της μισθωτής εργασίας και η κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ACS ΑΛΙΜΟΥ ΚΑΙ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 9/11, 11:00 ,  ΠΛ. ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ

Τις τελευταίες μέρες μοιράζεται σε σχολεία της περιοχής κείμενο ενάντιας στια παρελάσεις εν όψει των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου

                  ΕΝ ∆ΥΟ ΕΝ ∆ΥΟ.. ΠΡΟΒΑ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΟ;

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 ο Μεταξάς δέχεται τελεσίγραφο από τους Ιταλούς, που ήταν στην ουσία κήρυξη πολέµου και απαντάει µε τη φράση «Alors c’est la guerre», δηλαδή «Λοιπόν είναι πόλεµος». Αυτό δεν το έκανε επειδή ήταν ενάντια στο φασισµό, αλλά επειδή το ελληνικό κράτος ήταν προτεκτοράτο της Αγγλίας, η οποία βρισκόταν ήδη σε πόλεµο µε τους Ιταλούς. Οπότε δηµιουργήθηκε το παράδοξο φαινόµενο ένα φασιστικό καθεστώς να πολεµάει ένα άλλο φασιστικό καθεστώς.

Ερχόµενοι στο σήµερα, αξιοπερίεργο είναι το γεγονός πως οι εορταστικές εκδηλώσεις της ηµέρας αυτής δεν περιέχουν τίποτα το αντιφασιστικό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Φαίνεται λοιπόν να δείχνουν µε τους υπερπατριωτικούς λόγους που εκφωνούνται για το ‘’µεγαλείο’’ της φυλής, τις µιλιταριστικές παρελάσεις του στρατού και της µαθητικής νεολαίας, που παραπέµπουν και θυµίζουν ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα, ότι το ελληνικό κράτος συνεχίζει να τιµά όλες αυτές τις εκδηλώσεις που ο φασισµός κι ο εθνικισµός  ‘’εφηύρε’’  για να στηρίξει και να δοξάσει την ύπαρξή του. Έτσι λοιπόν, µεγαλώσαµε θεωρώντας δεδοµένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… ΟΜΩΣ… τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συµπαγούς και οµοιόµορφης εµφάνισης (στολή, βηµατισµός ευθυγράµµιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατοµικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγµα, αγόρια µπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές µπροστά, κοντοί/ές πίσω και κυρίως άξιοι/ες µπροστά και οι πληβείοι πίσω. Μάλιστα µόνο η ‘’επίλεκτη’’ εξάδα πηγαίνει συνήθως στη δοξολογία και παρελαύνει πάντα µπροστά, διαχωρισµένη από τον υπόλοιπο µαθητικό «όχλο».

Το σχολείο µε τη σειρά του δηµιουργεί ένα κλίµα τροµοκρατίας απένατι στους µαθητές, προκειµένου να παραστούν στην παρέλαση, καθώς οι περισσότεροι αγνοούν πως η συµµετοχή τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Έτσι, είτε τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα σβηστούν οι απουσίες τους, αν λάβουν µέρος, είτε εκβιάζονται µε το ότι αν δεν παρελάσουν θα τιµωρηθούν µε νέες απουσίες. Σε ακραίες µάλιστα περιπτώσεις οι σχολικοί φορείς φτάνουν και στην απειλή της αποβολής. Αυτό σίγουρα καταδεικνύει ότι το σχολείο λειτουργεί και ως µέσο διατήρησης φασιστικών µεθόδων και πρακτικών.

Εµείς ως αναρχικοί είναι προφανές πως βρισκόµαστε στην αντίπερα όχθη αυτού του εθνικιστικού παραλόγου που προστατεύει ένα θεσµό, ο οποίος καλλιεργεί το µίσος και τον πόλεµο ανάμεσα στους καταπιεσμένους µε εθνικά και φυλετικά κριτήρια.

∆ΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΜΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008, στα Εξάρχεια μια βολή του όπλου του ειδικού φρουρού Κορκονέα δολοφόνησε τον 15 χρόνο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Αυτό το γεγονός προκάλεσε μια μεγαλειώδη εξέγερση, ταράζοντας την ελληνική κοινωνίας από την μια άκρη στην άλλη.  Η προηγούμενη της εξέγερσης περίοδος, ήταν ένα διάστημα μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων που ακολουθήθηκε από ένα σύνολο σκανδάλων στην πολιτική για μίζες και λαμογίες, την έναρξη της περιόδου λιτότητας από την κυβέρνηση Καραμανλή καθώς και ενός κύματος καταστολής κοινωνικών αγώνων. Η συσσωρευμένη οργή σε συνάρτηση με το κοινωνικό κλίμα που επικρατούσε βρήκε διέξοδο τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, καθώς άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές ομάδες και ηλικίες από τα Χανιά, την Αθήνα, την Πάτρα μέχρι την Θεσσαλονίκη, την Κομμοτινή και άλλες πόλεις της ελληνικής επικράτειας γέμισαν τους δρόμους με πορείες, κατέλαβαν δημόσια κτήρια, έσπασαν και έκαψαν ότι συμβόλιζε την καταπίεση και την εκμετάλλευση που υφίσταντο κάθε στιγμή της ζωής τους.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αν και δεν ήταν αιτία άλλα καταλύτης στην πυροδότηση των γεγονότων, δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό όπως αναφέρονταν από το κράτος δια στόματος των βραδινών δελτίων των 8, μιας και έχουν συμβεί πολλές κρατικές δολοφονίες τα περασμένα χρόνια. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους νεκρούς της χούντας των συνταγματαρχών άλλά και στους παμπολλους γνωστους αλλά και ανώνυμους που δολοφονηθηκαν απο το κράτος της μετα πολιτευτικής περιόδου. Όπως του 16χρονου μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλος που δολοφονήθηκε σε μοίρασμα κειμένου, του Κύπριου φοιτητή Κουμή και της εργάτριας Κανελλοπούλου τον Νοέμβριο του 1980 από χτυπήματα των Ματ την ημέρα του πολυτεχνείου, του 15 χρόνου Μιχάλη Καλτεζά από σφαίρες του μπάτσου Μελίστα τον Νοέμβριο του 1985 και όλους όσους το κράτος και το κεφάλαιο ντόπιο και διεθνές συνεχίζει να  δολοφονεί καθημερινά, στους εργασιακούς χώρους στα μπουντρούμια της ασφάλειας, στα σύνορα και αλλού…
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν διεκδικούσε τίποτα ούτε έθετε αιτήματα προς διαπραγμάτευση. Αυτές τις μέρες συναντήθηκαν στους δρόμους όλοι αυτοί που έχουν βιώσει την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση στο πετσί τους όπως μετανάστες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, μαθητές και  άνθρωποι που δεν έβλεπαν προοπτική και εγκλωβίζονταν σε αυτό το σύστημα. Πάγωσαν όλοι μαζί τον συλλογικό χρόνο λειτουργώντας με τελείως διαφορετικούς όρους. Αυτές τις στιγμές συνειδητά ή ασυνείδητα εκδικήθηκαν  για όσα η κοινωνία του θεάματος και του καταναλωτισμού τους στέρησε και στράφηκαν ενάντια στην ίδια την εξουσιαστική δομή. Οι εξεγερμένοι κατέστρεφαν και λεηλατούσαν κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους δείγμα του ότι δεν ήταν ένα απολίτικο ξέσπασμα όπως παρουσιάζεται η εξέγερση από τα ΜΜΕ που προσπάθησαν να τη απογυμνωσουν και να την διαστρεβλώσουν απο το κονωνικό της περιεχόμενο. Πέρα από αυτό κάποιες ενέργειες είχαν ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο και προσπάθησαν να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα όπως η κατάληψη της ΓΣΕΕ. Πραγματοποίησαν στην πράξη την ρήξη με την εξουσιαστική και αντιπροσωπευτική κοινωνία αφού σχημάτιζαν συνελεύσεις χωρίς αντιπροσώπους και ειδικούς που θα αναλάμβαναν την διαχείριση της κατάστασης είτε την διαπραγμάτευση κάποιου είδους αιτημάτων. Έτσι τα γεγονότα του Δεκέμβρη έβγαλαν στην επιφάνεια την κρίση του πολιτικού συστήματος αντιπροσώπευσης και ψηλάφησαν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης και δράσης.
Τις μέρες του Δεκέμβρη στα κατειλημμένα δημόσια κτήρια άλλαξε η αξία χρήσης τους, από κτήρια που εξυπηρετούσαν τις προσταγές της κρατικής μηχανής και πανεπιστημιακές αίθουσες στείρεας διδασκαλίας μετατράπηκαν σε ζωντανά κτήρια όπου πραγματοποιούνταν καθημερινά συνελεύσεις για την διαχείριση του κτηρίου, ζητήματα που μέχρι τότε δεν είχαν ανοίξει σε τόσο ευρέα ακροατήρια, δράσεις και άλλα, μια κίνηση των εξεγερμένων να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους προσπαθώντας να καθορίζουν οι ίδιοι κάθε λεπτό της ζωή τους. Σε αυτό το σημείο προέκυψαν αναπόφευκτα και τα όρια του της εξέγερσης αυτής του αυθορμητισμού εν γένει μιας και  έλειπε το επαναστατικό πρόταγμα και η κινηματική συγκρότηση. Ήταν μια εξέγερση για το παρόν που ήθελε να ποδοπατήσει το χτες και να το πετάξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την αισιοδοξία που είχε επικρατήσει εκείνη την περίοδο παρά το τέλος της εξέγερσης, ξεπήδησαν πολλά εγχειρήματα. Συλλογικές καταλήψεις κτηρίων πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα σε μια προσπάθεια άτομα να πάρουν πίσω τον χώρο και τον χρόνο που τους είχε κλαπεί. Συλλογικότητες και ομάδες με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα και σε μέρη της Αθήνας πέρα από το κέντρο που μέχρι τότε είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της κινηματικής δραστηριοποίησης. Τέθηκαν πολλά ζητήματα υπό αμφισβήτηση που μέχρι τότε θεωρούνταν ταμπού όπως το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Αναδείχθηκε έντονα το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού χώρου, αλλα και της βαθύτερης σύνδεσης του με την εργασία, η οποία  δεν πρέπει να βασίζεται σε ευκαιριακά και πρόσκαιρη βάση.
Από τον Δεκέμβρη του τότε στο Δεκέμβρη του σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, στα οποία έχουν συμβεί τόσα πολλά γεγονότα όσα σε πολλά κοινωνικά ζητήματα δεν είχαν συμβεί για ολόκληρες δεκαετίες. Παρόλα αυτά τα ζητήματα που ανέκυψαν κατά την διάρκεια και μετά την εξέγερση είναι ακόμη επίκαιρα και οι καθημερινές εξεγέρσεις είναι παραπάνω από αναγκαίες. Θυμόμαστε τις μέρες εκείνες, γιατί πρέπει να διδαχτούμε από το παρελθόν και γιατί τα γεγονότα όλων των εξεγέρσεων που οι καταπιεσμένοι ρίχνουν μια κλωτσιά σε αυτούς που τους καταδυναστεύουν είναι μια παρακαταθήκη για το παρόν που διανύουμε και το μέλλον, εφόσον προσπαθήσουμε να το ορίσουμε οι ίδιοι…

Την τελευταία εβδομάδα ζούμε την άμεση εφαρμογή του δόγματος μηδενικής ανοχής από την πλευρά της εξουσίας απέναντι στα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Το όργιο καταστολής ξεκινάει:

-την Τετάρτη 26-09 πριν την απεργιακή πορεία στην Αθήνα με προληπτικές προσαγωγές, όταν μπάτσοι επιτέθηκαν στις προσυγκεντρώσεις απαγορεύοντας τις πορείες που κάλεσαν οι συνελεύσεις γειτονιάς στου Ζωγράφου, στο Παγκράτι και στη Δάφνη. Συνολικά έγιναν 129 προσαγωγές από τις οποίες οι 22 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Το απόγευμα της ίδιας μέρας επίθεση δέχτηκε μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες στου Ζωγράφου όπου χάρη στην δυναμική αντίσταση των συγκεντρωμένων αποφεύχθηκαν περισσότερες συλλήψεις. Η συγκέντρωση κατέληξε σε πορεία στους δρόμους της πόλης.

-Την επόμενη μέρα, οι μπάτσοι στα πλαίσια της προσπάθειας να μετατρέψουν μια ολόκληρη κοινωνία σε ρουφιάνους, δημοσιεύουν φωτογραφίες 9 συλληφθέντων και χτυπημένων από τους ΜΑΤάδες διαδηλωτών, διαπομπεύοντας τους ως “επικίνδυνους κακοποιούς”. Στα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου οδηγήθηκαν οι συλληφθέντες έδωσε το παρών αλληλέγγυος κόσμος, ο οποίος διαλύθηκε βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις που ήταν παρατεταγμένες. Ξύλο από τα ΜΑΤ πέφτει και στη συγκέντρωση που είχαν τα άτομα με ειδικές ανάγκες στο κέντρο της Αθήνας.

-Το Σάββατο 29-09 στο Βόλο μετά από διαπληκτισμό μεταξύ ενός αναρχικού και του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Π. Ηλιόπουλου (ο οποίος έκανε επίδειξη του όπλου του) άρχισαν να καταφθάνουν στο σημείο αντιφασίστες/- τριες, χρυσαυγίτες, αλλά και δικάβαλα της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίοι προσήγαγαν άτομα του αναρχικού/αντιφασιστικού χώρου και άσχετους πολίτες. Αμέσως μετά τις προσαγωγές, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την Ασφάλεια Βόλου που απαίτησε την άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων. Τελικά, όλοι αφέθησαν ελεύθεροι, ενώ άμεσα οργανώθηκε αντιφασιστική πορεία που κατέληξε στα γραφεία των νεοναζί.

-Το βράδυ της Κυριακής 30-09, αντιφασιστική μηχανοκίνητη πορεία στο κέντρο της Αθήνας δέχτηκε επίθεση από μπάτσους με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό αρκετών ατόμων και 15 συλλήψεις, οι περισσότεροι από τους οποίους φέρουν εμφανή σημάδια κακοποίησης κατά την σύλληψη ή/και κατά την παραμονή τους στην ΓΑΔΑ.

-Το μεσημέρι της Δευτέρας 01-10 στη Βέροια πραγματοποιήθηκε εκκένωση κατηλλειμένου κοινωνικού χώρου (ο οποίος είχε ανοίξει την 1η Σεπτέμβρη 2012) με αποτέλεσμα τη σύλληψη 7 ατόμων. Η επιχείρηση των μπάτσων έγινε καθ’ υπόδειξη της Χρυσής Αυγής και με μήνυση που κατέθεσε η δήμαρχος της πόλης Χαρούλα Ουσουλτζόγλου-Γεωργιάδη εναντίον της συνέλευσης της κατάληψης.

-Το απόγευμα της ίδιας μέρας αλληλέγγυος κόσμος που παρευρέθηκε στα δικαστήρια της Ευελπίδων για τους συλληφθέντες της Κυριακής χτυπήθηκε από διμοιρίες των ΜΑΤ μέσα στα δικαστήρια και κυνηγήθηκε από δικάβαλα της ομάδας ΔΕΛΤΑ έξω από τα δικαστήρια. Απολογισμός: πάνω από 20 προσαγωγές αλληλέγγυων από τις οποίες οι 4 μετατράπηκαν σε συλλήψεις…

Από τα παραπάνω γεγονότα (τα οποία είτε διαστρεβλώθηκαν είτε αποσιωπήθηκαν από τα ΜΜΕ) γίνεται κατανοητό ότι άμεσοι στόχοι στην ατζέντα της εξουσίας είναι η τρομοκράτηση και καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων εν όψει της επιβολής των νέων μέτρων, αλλά και των κινητοποιήσεων που έπονται. Ιδιαίτερη ενόχληση απ’ ό,τι φαίνεται προκαλούν τα πιο μαχητικά κομμάτια των αντιστεκόμενων. Και μόνο στην ιδέα ότι η οργάνωση και αντεπίθεση στους σχεδιασμούς των κυβερνώντων μπορεί να αρχίσει να υιοθετείται από όλο και περισσότερο κόσμο, τους εκμεταλλευτές μας τους λούζει κρύος ιδρώτας.

Στην προσπάθειά τους να μας εμποδίσουν να σηκώσουμε κεφάλι εκτός από σύσσωμη την μπατσοκρατία επιστρατεύουν τη δικαστική μαφία, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ευρωπαίους εταίρους, ακροδεξιές συμμορίες, νονούς της νύχτας, εκκλησιαστικούς λειτουργούς και επίδοξους ρουφιάνους-φιλήσυχους νοικοκυραίους, ενώ είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και τον στρατό.

Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία. Δεν μας ενδιαφέρει να κλαψουρίσουμε για την νομική αυθαιρεσία των δικαστικών ούτε για την παράβαση καθήκοντος των μπάτσων. Όλα αυτά αποτελούν κομμάτι του κοινωνικοταξικού πολέμου που διεξάγεται καιρό τώρα. Όποιος έχει ακόμα αυταπάτες για ένα “κράτος δικαίου” ή για μία “αστυνομία που κάνει σωστά τη δουλειά της” θα απογοητευθεί οικτρά, όταν αποφασίσει ή αναγκαστεί να κατέβει στο δρόμο και να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν.

Αν το κράτος και τα τσιράκια του νομίζουν ότι πετυχαίνουν κάτι, τότε γελιούνται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τις μεθοδεύσεις τους όχι μόνο δεν μας φοβίζουν, αλλά μας πεισμώνουν ακόμα περισσότερο. Με στόχο την κατάργηση του εμπορευματικού-εκμεταλλευτικού χαρακτήρα που διέπει τις σημερινές κοινωνικές σχέσεις, τον εκμηδενισμό κάθε μορφής εξουσίας και την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας μέσα από σχέσεις αλληλεγγύης και ισότητας προτάσσουμε τη συλλογικοποίηση των αρνήσεων μας για την ολική ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

«ὅχι. Δέν ψηφίζομεν∙ ἡ Βουλή δέν εἶναι δι’ ἡμᾶς, ούτε οἱ νόμοι, τά συντάγματα, ούτε οἱ στρατοί, ούτε αἱ ἀστυνομίαι, ούτε ἡ χωροφυλακή, ούτε τά δικαστήρια, ούτε τίποτα εξ ὅσων ἀποτελοῦν τό παρόν τυραννικόν καθεστώς, ἀλλά δι’ εκείνους πού µᾶς κλέπτουν… πού µᾶς τυραννοῦν… πού µᾶς ποτίζουν καθημερινῶς δηλητήριον…»

Η ολομέτωπη και ανελέητη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στα εκμεταλλευόμενα στρώματα της κοινωνίας βρίσκεται σε εξέλιξη. Σε αυτή τη συγκυρία, προκύπτει ως αναγκαιότητα για τα αφεντικά η εκτροπή και εκτόνωση της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής καθώς και η ανανέωση και η θεσμική νομιμοποίηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Γι’ αυτούς τους λόγους, και στην ευρύτερη προσπάθειά τους να καταστείλουν τις κοινωνικές αντιστάσεις και να θέσουν αναχώματα στην οποιαδήποτε κινηματική ανάπτυξη (έχοντας μάλιστα εξαντλήσει, σε αυτή την κατεύθυνση, μια σειρά από εφεδρείες, όπως την περιφρούρηση της βουλής από το ΚΚΕ στις 20 Οκτώβρη, και τη διακομματική κυβέρνηση Παπαδήμου) τα αφεντικά παίζουν τώρα το χαρτί των εθνικών εκλογών. Παράλληλα, μέσω των ΜΜΕ, κλιμακώνουν την εκστρατεία εκφοβισμού της κοινωνίας, διαχέοντας την τρομοϋστερία, τον πανικό και την ξενοφοβία προβάλλοντας μια σειρά προσεκτικά επιλεγμένων θεμάτων (όπως την εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη δίωξη και διαπόμπευση των οροθετικών). Από την άλλη, μέσω του πολιτικού τους προσωπικού θέτουν ως κεντρικά πολιτικά ζητήματα μια σειρά από ψευτοδιλήμματα και τις αντίστοιχες συνέπειές τους, όπως «ευρώ-δραχμή», «Ε.Ε.-έξω από την Ε.Ε.», «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Μοναδικός σκοπός τέτοιων κινήσεων από το μέρος του συστήματος είναι να εκβιαστεί η μαζική συμμετοχή του κόσμου στις εκλογές και να ανανεωθεί έτσι η χαμένη αξιοπιστία του, ως εγγυητή της «σταθερότητας», της «ασφάλειας», της «ανάπτυξης» και της «ευμάρειας».

Τόσο τώρα, σε ένα τέτοιο φορτισμένο κοινωνικό κλίμα, όσο και διαχρονικά, οι εκλογές στην αστική δημοκρατία πλασάρονται από τους καπιταλιστές ως μονόδρομος για τους εκμεταλλευόμενους και τους κοινωνικά αδύναμους για οποιαδήποτε πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Επιπλέον, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της διαταξικής συμμετοχής στη διαχείριση ενός συστήματος που εξ’ ορισμού έχει ως μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας της αστικής τάξης, την εξυπηρέτηση των συγκυριακών αλλά και μακροπρόθεσμων συμφερόντων της και τη συντήρηση του κράτους ως μηχανισμού αναπαραγωγής την ταξική διαίρεση της κοινωνίας και επιβολής της κοινωνικής ειρήνης. Από αυτό, προκύπτει ότι η λύση της «αντισυστημικής ψήφου» είναι αντιφατική από μόνη της· οι αυταπάτες για ριζοσπαστική/επαναστατική πολιτική δια της κοινοβουλευτικής οδού είναι οι αυταπάτες για έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο». Αυταπάτες που έχουν διαψευστεί ιστορικά και το μόνο αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν είναι κάποιες πρόσκαιρες μικροβελτιώσεις. Βασικά λειτουργούν ως ένα ακόμη ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των εκμεταλλευόμενων.

Δε διαπραγματευόμαστε με ποιους όρους, με ποιους τοποτηρητές και με ποιο νόμισμα θα συνεχίσουν οι καπιταλιστές να μας απομυζούν στο διηνεκές. Για εμάς, απέναντι στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου και στα ψευτοδιλήμματα που θέτει η κυριαρχία, μόνη λύση είναι η κοινωνική επανάσταση για την ανατροπή αυτού του συστήματος και την αντικατάστασή του με ένα νέο, βασισμένο στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης. Επιπλέον, ένας ακόμα λόγος που απορρίπτουμε την οποιαδήποτε συμμετοχή στις αστικές εκλογές είναι ότι ως αναρχικοί απαξιώνουμε τη λογική που βάζει σε προτεραιότητα τον πολιτικό αγώνα έναντι του κοινωνικού, τη λογική της διαμόρφωσης καταστάσεων πρώτα στο πολιτικό σκηνικό, με σκοπό αυτό ύστερα να επιφέρει κοινωνικές αλλαγές και κατακτήσεις. Αντίθετα, θεωρούμε ότι η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης είναι το βασικό επίδικο. Η συνολικοποίησή της, μέσω του προτάγματος της κοινωνικής επανάστασης, είναι αυτή που μπορεί να μετασχηματίσει τις κοινωνικές σχέσεις και να οδηγήσει στη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Προτάσσουμε την αποχή από τις εκλογές της αστικής δημοκρατίας. Απορρίπτοντας την ανεύθυνη οδό της ανάθεσης των ζωών μας στους «ειδικούς επί της πολιτικής και του συνδικαλισμού», οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και προτείνουμε την οργάνωση σε κοινωνική και ταξική βάση, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές. Η δημιουργία, η ανάπτυξη και η μαζικοποίηση τέτοιων δομών συνιστά τη βάση της κοινωνικής επανάστασης, και είναι η μόνη πραγματική λύση απέναντι στα σχέδια των καπιταλιστών.

Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf:

https://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/antieklogiko_pdf.pdf

Εδώ μπορείτε να βρείτε το κείμενο μεταφρασμένο στα ισπανικά:

http://verba-volant.info/es/abstencion-de-las-elecciones/

Παρακολουθήσαμε στις τελευταίες εκλογές και την επίσημη είσοδο του Κόμματος της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της Χρυσής Αυγής, στο κοινοβούλιο. Η προβλέψιμη, αλλά όχι δικαιολογημένη, στήριξη των εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων που εκφράζει η συγκεκριμένη, οργανωμένη από το κράτος, συμμορία χιτλερικών πρακτόρων, από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, σε συνάρτηση με τις δεδομένες ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, φέρνουν στη μνήμη εποχές και γεγονότα που έχουν γραφτεί στην ιστορία με το αίμα εκατομμυρίων προλετάριων, μνήμες από την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Η οικονομική ύφεση του 1929, η απογοήτευση και η πολιτική αστάθεια, επακόλουθα της ήττας της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και η ανάπτυξη του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος, ενός από τα πιο ισχυρά τότε στην Ευρώπη, απειλούσαν ανησυχητικά τους καπιταλιστές. Η ανώτερη τάξη, για να καταστείλει το κομμουνιστικό κίνημα επιστράτευσε τις ύστατες εφεδρείες της, το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Οι Χιτλερικοι χρησιμοποίησαν την προπαγάνδα τους για να επινοήσουν «εσωτερικούς εχθρούς» και να απομονώσουν κοινωνικά και πολιτικά ένα ένα τα μειονοτικά κομμάτια της γερμανικής κοινωνίας. Εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» παρουσίαζαν τις μειονοτικές ομάδες ως τον μοναδικό υπεύθυνο για όλα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της περιόδου, με σκοπό να καλλιεργούν ρατσιστικά αντανακλαστικά και να συσπειρώνουν κόσμο γύρω από εθνικιστικά ιδεολογήματα. Έτσι, αφού πρώτα εξόντωσαν με δολοφονίες και πογκρόμ τους Γερμανούς κομμουνιστές, ύστερα, στηριζόμενοι στην παθητικότητα, την ανευθυνότητα και τη γενική αδράνεια της υπόλοιπης γερμανικής κοινωνίας, προβήκαν στη μαζική εξόντωση των τσιγγάνων, των ομοφυλόφυλων, των ψυχασθενών, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και τέλος των εβραίων. Όπως ήταν επόμενο για κάθε είδους εθνικισμό, ακολούθησε ο πόλεμος, και μάλιστα ένας από τους πιο αιματηρούς.

Η Χρυσή Αυγή δε διαφέρει πολύ στις μεθόδους της από αυτές των Ναζί του Μεσοπολέμου. Καλλιεργώντας ρατσιστικά αντανακλαστικά, προσπαθεί να συνδέσει τα πραγματικά προβλήματα που βιώνει το σύνολο της κοινωνίας με την παραμονή των μεταναστών σε αυτό τον τόπο. Προφανώς αποπροσανατολίζει τον κόσμο και αποκρύπτει εσκεμμένα ότι μοναδικός υπαίτιος για την κρίση είναι η πολιτική που έχουν επιλέξει αυτή τη στιγμή τα διεθνή και ντόπια αφεντικά, μια πολιτική που εκ φύσεως στρέφεται ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας, και που στην πράξη οι χρυσαυγίτες την υπερασπίζονται. Παράλληλα, οι εν λόγω πράκτορες έχουν το θράσος να πλασάρονται και ως οι «αντισυστημικοί ζορό» του κοινοβουλίου.

Ένα κομμάτι της κοινωνίας φαίνεται να καταπίνει αμάσητη την προπαγάνδα τους και να ξεχνάει ότι μοναδική πηγή της μιζέριας του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» είναι η σε βάρος του ανάπτυξη της «καπιταλιστικής δύσης». Ίσως αγνοεί ότι, πέρα από τους πολέμους και τη γενικότερη εξαθλίωση και απελπισία που αυτοί φέρνουν, οι διεθνείς μαφίες, με τη συνεργασία και συγκάλυψη των διεθνών αφεντικών, έχουν χτίσει ένα δίκτυο που διακινεί μετανάστες και πρόσφυγες από χώρα σε χώρα, έναντι μεγάλων χρηματικών ποσών, αποτελώντας έτσι ένα σύγχρονο είδος δουλεμπορίου. Αναπαράγει την προπαγάνδα που κάνει λόγο για τους μετανάστες σαν να μην είναι μέρος αυτής της κοινωνίας, και μάλιστα από τα πιο καταπιεσμένα στρώματα: πέρα από τα τεράστια ποσά που δίνουν για να έρθουν σε μια «χώρα παραλαβής», για τα οποία θα πρέπει μετά να δουλεύουν μια ζωή για να τα ξεπληρώσουν στους τοκογλύφους τους, αν δεν πεθάνουν από τις κακουχίες στο ταξίδι, δεν πνιγούν στις θάλασσες και δεν σκοτωθούν στα σύνορα, θα δουλεύουν για μισθούς πείνας, μόλις που θα μπορούν να ζουν την οικογένεια που άφησαν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα πογκρόμ της αστυνομίας, τα μαχαιρώματα των φασιστών, τον συνεχή κίνδυνο της απέλασης, και προφανώς τους γνωστούς «ελληναράδες» που νοικιάζουν για 700 ευρώ ένα διαμέρισμα σε πενήντα άτομα, όπως επίσης και τους γνωστούς ιδιοκτήτες γης στην επαρχία που τους προσλαμβάνουν για την περίοδο της συγκομιδής, και ύστερα, όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής, φωνάζουν τους μπάτσους για να τους απελάσουν. Η καθημερινότητα ενός μετανάστη φανερώνει πως μόνο η μισάνθρωπη λογική των αφεντικών καπιταλιστών και των ναζί πρακτόρων τους μπορεί να τους καταλογίσει ευθύνες για τα προβλήματα της κοινωνίας. Ίσως το μόνο πράγμα για το οποίο τελικά «φταίνε οι ξένοι» να είναι το ότι δεν έχουν οργανωθεί οι ίδιοι για να αλλάξουν τη μοίρα τους σ’ αυτό τον κόσμο.

Απέναντι σε όλα αυτά, η Χρυσή Αυγή επικαλείται την εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας, και παρουσιάζει τους μετανάστες ως υπεύθυνους γι’ αυτή. Εμείς αναγνωρίζουμε ότι η εγκληματικότητα αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς επιχειρήσεις οργανωμένες από τη μαφία όπως διακίνηση ναρκωτικών, σωματεμπορία, εμπόριο όπλων, προστασία μαγαζιών και δρόμων κ.λπ., λειτουργώντας με την εξόφθαλμη κάλυψη από το κράτος, τους δικαστικούς και την αστυνομία, ανοίγουν πολλές νέες αγορές για τους καπιταλιστές και εξασφαλίζουν μεγάλα ποσοστά κέρδους.

Ως αναρχικοί, ανέκαθεν είμαστε ενάντια και έχουμε συγκρουστεί έμπρακτα με τη μαφία στους κοινωνικούς χώρους που κινούμαστε, ενώ δε δείχνουμε καμία ανοχή σε αντικοινωνικά φαινόμενα, όπως μαχαιρώματα και βιασμούς. Επιπλέον, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι όλοι οι μετανάστες που βρίσκονται σε αυτό τον τόπο εργάτες, άνεργοι ή μικροπωλητές, δεν έχουν όλοι κοινή ταξική προέλευση, ούτε κοινά συμφέροντα – όπως άλλωστε συμβαίνει και με τους ντόπιους μαφιόζους. Γνωρίζουμε ακόμη ότι ένα κομμάτι μεταναστών είναι όντως οργανωμένο σε μαφίες. Είναι όμως δεδομένο ότι, στους μετανάστες, αλλά και στους ντόπιους που είναι οργανωμένοι σε μαφίες και διακινούν ναρκωτικά, όπλα κ.λπ., εμείς στεκόμαστε απέναντι, όπως και σε κάθε άλλο καπιταλιστή. Γενικά δεν βλέπουμε ούτε φυλές ούτε πατρίδες πίσω από το οργανωμένο έγκλημα, αλλά το κράτος και τον καπιταλισμό, μαζί με όλα τα δεινά που αυτός αναπαράγει. Όπως και να ‘χει, η μαφία αποτελεί μια μικρή μειοψηφία στην κοινωνία. Είναι λοιπόν και πάλι προφανής και γνωστή στην ιστορία η μέθοδος των φασιστών να αποδίδουν συλλογικές ευθύνες σε μειονοτικές κοινωνικές ομάδες. Άλλωστε, η προπαγάνδα είναι η τέχνη της μισής αλήθειας. Αυτό που αποκρύπτουν οι ασφαλίτες της Χρυσής Αυγής είναι η δική τους συμμετοχή στο οργανωμένο έγκλημα.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε την περίπτωση του Χρήστου Ρήγα, πρώην υποψήφιου βουλευτή, υποψήφιου περιφερειάρχη Δ. Ελλάδας τον Οκτώβρη του 2010 και μέλος της ΚΕ της Χρυσής Αυγής, ο οποίος συνελήφθη το 2009 για διπλό φονικό-ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο Χαλάνδρι. Είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν για εκβιασμούς ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων, συμμετοχή σε απόπειρα δολοφονίας και κατασκευή και τοποθέτηση βόμβας μεγάλης ισχύος κοντά στο ΞΕΝΙΑ της Πάρνηθας, σε χώρο όπου είχε κατασκηνώσει ομάδα αναρχικών. Ήταν επίσης ιδιοκτήτης καφέ-μπαρ στην περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα, γνωστό και ως το ορμητήριο για τα πογκρόμ των χρυσαυγιτών στην περιοχή.

Πέρα από το τραγελαφικό του να επικαλούνται την εγκληματικότητα για να ξεκινήσουν να πουλάνε μπραβιλίκι σε γνωστές γειτονιές της Αθήνας, στις 10/5 του 2010 έφτασαν στο σημείο, με αφορμή τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στην οδό Ηπείρου να επικαλεστούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, αυτοί, οι μαχαιροβγάλτες οπαδοί των ναζιστών σφαγέων της Ευρώπης, που έχουν ανάμεσά τους από φονιάδες όπως τον Πόρκυ, τον Περίανδρο και την Θέμις Σκορδέλη, μέχρι και εγκληματίες πολέμου από τη συμμετοχή τους το 1994 στον πόλεμο στο πλευρό των Σέρβων της Βοσνίας (σφαγή της Σρεμπρένιτσας), για να εξαπολύσουν πολυήμερο πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας ενάντια σε όποιον είχε μελαμψό δέρμα, με την πλήρη κάλυψη της αστυνομίας. Αποτέλεσμα ήταν να τραυματίσουν σοβαρά δεκάδες, τόσο ντόπιους όσο και μετανάστες, και να δολοφονήσουν έναν 22χρονο νεαρό από το Μπαγκλαντές (που τα ΜΜΕ ούτε το όνομά του δεν έδωσαν στη δημοσιότητα). Γεγονότα που, αν και αρχικά «κεφαλοποίησαν» και χρησιμοποίησαν ως πτωματοφάγοι για να καρπωθούν «πολιτική υπεραξία», ενόψει της προεκλογικής τους εκστρατείας προσπάθησαν να συγκαλύψουν, αλλά που θυμούνται με τρόμο πολύ καλά οι κάτοικοι του «ιστορικού κέντρου».

Η διασπορά του ρατσισμού είναι μια τακτική που ακολουθούν το κράτος και το κεφάλαιο για να αποπροσανατολίσουν τους εκμεταλλευόμενους και να καταστείλουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Βασίζονται στην κυρίαρχη συνθήκη του κοινωνικού κανιβαλισμού, συνθήκη που πηγάζει από τον ανταγωνισμό σε επίπεδο αγοράς και τη λογική της ιδιώτευσης και αναπαράγεται από τη βαθιά αντικοινωνική ουσία του, και έτσι διαχωρίζουν και απομονώνουν τους καταπιεσμένους. Στρέφουν ένα κομμάτι από αυτούς ενάντια σε ένα άλλο, πιο αδύναμο και πιο απομονωμένο από τα υπόλοιπα, πολλές φορές επινοώντας και διάφορους «εσωτερικούς εχθρούς». Οι φασίστες ιστορικά αναλάμβαναν να κάνουν αυτή τη βρόμικη δουλειά. Σήμερα, ξεκινώντας από τους μετανάστες, ύστερα στρεφόμενοι ενάντια στους αναρχικούς και άλλους αγωνιζόμενους, τέλος σε όλους όσοι «διαφωνούν», το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι τη συστηματική εξόντωση των αντιφρονούντων και τη συσπείρωση ενός μέρους της κοινωνίας γύρω από εθνικιστικά ιδεολογήματα, για την ασφάλεια του καθεστώτος. Ιστορικά, ο μόνος δρόμος που μπορεί να πάρει η ανάπτυξη των εθνικιστικών κινημάτων, είναι ο πόλεμος.

Οι αριστερές οργανώσεις, που θέλουν να έχουν τη διαχείριση του μεταναστευτικού, στην πλειοψηφία τους προσφέρουν την απάτη ότι η διαπάλη μέσα από το κοινοβούλιο είναι ο μόνος δρόμος για την καταπολέμηση του εθνικισμού και του ρατσισμού. Προφανώς είναι ψηφοθήρες. Επιθυμώντας από καιρό τη θεσμική νομιμοποίηση των αγώνων τους με είσοδό τους στο κοινοβούλιο, ή την αύξηση των εδρών τους μέσα σε αυτό, έχουν παρατήσει εντελώς στην πράξη την ενεργή συμμετοχή στους αγώνες, ειδικά στο επίπεδο του δρόμου. Φαίνεται να παραγνωρίζουν ότι ο φασισμός πρέπει πάντα να τσακίζεται στο επίπεδο του δρόμου και όχι στο κοινοβούλιο.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, αν αφήσουμε τους μετανάστες εκτεθειμένους στην κρατική και ναζιστική βία, μετά θα ακολουθήσουμε όλοι εμείς. Αντί λοιπόν να ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα, να στρέψουμε την οργή και τη βία μας ενάντια σε όλους όσοι καταστρέφουν καθημερινά την κοινωνία και τις ζωές μας: βιομήχανους, εφοπλιστές, μεγολομετόχους, τραπεζίτες, μπάτσους και δικαστικούς. Να απομονώσουμε κοινωνικά αυτούς που κάνουν τη δουλειά του κράτους και της αστυνομίας και αναπαράγουν το ρατσισμό και την ξενοφοβία στις γειτονιές, στα σχολεία, στις σχολές και στις δουλειές μας. Να μην αφήσουμε τους ναζιστές να «προστατεύουν» και να κάνουνε κουμάντο στις γειτονιές μας κάτω από τον κομματικό μανδύα τους, γιατί αύριο θα μας πουλάνε μπραβιλίκι. Να μην αφήσουμε τις πλατείες μας να γίνουν σφαγεία. Να κάνουμε ξεκάθαρο στους απόγονους των ταγματασφαλιτών, ότι σε αυτό τον τόπο, αυτοί που δεν χωράνε είναι αυτοί που άλλοτε, κάτω από τη σβάστικα, αιματοκύλησαν τα χωριά και τις γειτονιές μας.

«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιό ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»
Αύγουστος Σπάις, ένας από τους αναρχικούς
που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887

Τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκρούσεις στο Σικάγο του 1886, το μακελειό στην πλατεία Χέιμαρκετ και η δολοφονία δεκάδων εργατών και αναρχικών από τους βιομήχανους και τους λακέδες τους, ξεκίνησαν από το αίτημα για 8ωρη εργασία.

Την εποχή εκείνη, μία εποχή ταχύτατης βιομηχανικής ανάπτυξης, οι αμερικάνοι εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (από 72 εώς και 90 ώρες τη βδομάδα) για εξαθλιωτικούς μισθούς, ζούσαν σε πολύ φτωχά μικρά δωμάτια, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και άθλια ποιότητα νερού και τροφής, και με την ανεργία να παραμονεύει και να αυξάνεται συνεχώς. Το 1884 οι πιο  μαχητικοί συνδικαλιστές του Σικάγο, αφού εγκατέλειψαν μαζικά τα καθιερωμένα συνδικάτα, ίδρυσαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, άμεσα συσχετιζόμενο με την αμερικάνικη αναρχική οργάνωση Διεθνής Ένωση Εργαζομένων ή αλλιώς τη Μαύρη Διεθνή (που είχε ιδρυθεί από το προηγούμενο έτος). Μέχρι το 1886, όπου το αίτημα για 8ωρη εργασία είχε διαδοθεί πλατιά στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα και προετοιμάζονταν μαζική απεργία, στο Σικάγο η Μαύρη Διεθνής και το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο είναι οι πιο δραστήριες οργανώσεις και συμβαλλουν αποφασιστικά στην πρετοιμασία της. Υιοθέτησαν το αίτημα για 8ωρη εργασία, θεωρώντας το ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, επιμένοντας στο ότι έπρεπε  να κατακτηθεί ‘από τα κάτω’, από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και τον στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.»
Τζέραρντ Λίζιους, ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο

Η απεργία για το 8ωρο ξεκίνησε στο Σικάγο το Σάββατο της 1ης Μαϊου του 1886 με τη μαζική συμμετοχή χιλιάδων εργατών, παραλύοντας τον παραγωγικό ιστό της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν και οι απεργοί σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αστυνομία και οι εργοστασιάρχες, αντιμέτωποι με μία τόσο πλατιά σε έκταση απεργία, και τρομαγμένοι από την μαζικότητά της, επιστρατευσαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και απεργοσπάστες, μέχρι και ένοπλους μπράβους βιομηχάνων και ομοσπονδιακά στρατεύματα για την καταστολή των απεργών. Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν την Δευτέρα, στις 3 Μαϊου, όταν απεργοί ξυλεργάτες δέχθηκαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας, την ώρα που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους απεργοσπάστες. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν πυροβολώντας αδιάκριτα τους απεργούς, δολοφονώντας 6 εργάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.

«Εκδικηθείτε! Εργάτες, στα όπλα! Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους – την αστυνομία – και δολοφόνησαν έξι από τ’ αδέρφια σας, σήμερα στη φάμπρικα του Μακ Κόρμικ. Σκότωσαν τ’άμοιρα αδέρφια σας, γιατί όπως κι εσείς είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν, γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν την μείωση των ωρών σκλαβιάς.»
Προκήρυξη που κυκλοφόρησε από το τυπογραφείο
της αναρχικής εφημερίδας ‘Arbeiter Zeitung’

Οι αναρχικοί, αγανακτισμένοι και εξοργισμένοι από την επίθεση της αστυνομίας, κάλεσαν σε συγκέντρωση το απόγευμα της 4ης Μαϊου στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο. Ήδη από το πρωϊ εκείνης της μέρας είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς και την αστυνομία. Οι ταραχές έπαψαν το απόγευμα, την ώρα της προγραμματισμένης συγκέντρωσης, η οποία είχε αποφασιστεί από τους αναρχικούς να έχει ειρηνικό χαρακτήρα. Μετά από αρκετές ώρες, όταν αποχωρούσε ο κόσμος, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και σώματα στρατού, που κινούνταν απειλητικά προς το πλήθος. Την ώρα που δίνονταν η διαταγή στην αστυνομία να επιτεθεί, εξερράγη μέσα στις γραμμές των αστυνομικών μία βόμβα (που τοποθέτησε άγνωστος, μέχρι και σήμερα, βομβιστής) τραυματίζοντας 66 μπάτσους, και προκαλώντας το θάνατο σε 7 από αυτούς. Ακολούθησε μακελειό, καθώς οι μπάτσοι μανιασμένοι άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα το συγκεντρωμένο πλήθος, δολοφονώντας δεκάδες εργάτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες.

«Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας»
Τζ. Γκρίντλ, πολιτειακός εισαγγελέας

Τις επόμενες μέρες, οι καθεστωτικές εφημερίδες χωρίς να χάσουν χρόνο έσπευσαν να στοχοποιήσουν το αναρχικό και το εργατικό κίνημα. Καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφαντίας, τρομοϋστερίας και πανικού από τους συντηρητικούς, οι οποίοι υποδείκνυαν γνωστούς αναρχικούς ως τους υποτιθέμενους πιθανούς βομβιστές, ενώ αριστερές οργανώσεις έκαναν λόγο για προβοκάτορες…

Ανάμεσα στις πολλαπλές εφόδους σε σπίτια και και τις συλλήψεις που ακολούθησαν, οι αναρχικοί Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Μάικλ Σουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Τζώρτζ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Όσκαρ Νήμπ και Λούις Λινγκ, από τους πιο μαχητικούς αναρχικούς του Σικάγο, κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες τους. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, την Μαύρη Παρασκευή. Οι Φήλντεν και Σουώμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών, και αρνούμενος κάθε συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με το κράτος και τους δικαστές, αυτοκτόνησε στο κελί του, καπνίζοντας τσιγάρο με δυναμίτη. Τη νεκρική πομπή των αναρχικών αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άνθρωποι ως το νεκροταφείο Βόλτχαϊμ, που θάφτηκαν. Τα επόμενα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) διοργανώνονταν κάθε 1η Μάη συγκεντρώσεις στην μνήμη των Μαρτύρων του Σικάγο, όπως ονομάστηκαν οι απαγχονισμένοι αναρχικοί αγωνιστές. Το 8ωρο είχε πλέον κατακτηθεί.

Η Κληρονομιά των Αγώνων των Εργατών και των Αναρχικών του Σικάγο

Τα προτάγματα των εργατών και των αναρχικών του Σικάγο παραμένουν επίκαιρα όσο συνεχίζει να υπάρχει μισθωτικό σύστημα. Οι εργαζόμενοι στην σημερινή κοινωνία έχουν πολλά να διδαχθούν τόσο από το περιεχόμενο όσο και από την μορφή που πήραν οι αγώνες του ιστορικού αμερικάνικου εργατικού κινήματος. Ήδη από το 1883 οι αμερικάνοι αναρχικοί αναγνώριζαν το συνδικάτο, τόσο ως το πρωταρχικό όργανο πάλης στην διεξαγωγή του ταξικού πολέμου, όσο και ως τον βασικό πυρήνα οργάνωσης μιας αυριανής κοινωνίας («Ιδέα του Σικάγο»). Ποτέ, όμως, δεν έβλεπαν τους σύχρονούς τους αιτηματικούς αγώνες ευκαιριακά και πάντοτε τους συνέδεαν με το ολιστικό πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης · το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο διακήρυττε από το 1885 ότι «Μονολότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του 8ωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε αυτήν την ταξική πάλη, με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοικτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινους μας καπιταλιστές, τους αριστοκράτες αλήτες και εκμεταλλευτές».

Οι εργάτες του Σικάγο είχαν επιλέξει να αποχωρήσουν από τα σωματεία της συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας και να αυτοοργανωθούν, χωρίς διαμεσολαβητές, γιατί ήξεραν ότι η απελευθέρωση των ίδιων και της κοινωνίας έχει νόημα μόνο εφόσον πρόκειται για έργο δικό τους και ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Για τον ίδιο λόγο, απαξίωναν και τις εκλογές, θεωρώντας ότι αναπαράγουν λογικές ανευθυνότητας και ανάθεσης.

Προχωρούσαν σε Άγριες Απεργίες, και δεν επέτρεψαν ποτέ στο κράτος να έχει στα χέρια του το μονοπώλειο της βίας απέναντι στην κοινωνία · θεωρώντας ότι ένα σύστημα που αναπαράγεται με τη βία, μόνο με τη βία μπορεί να καταστραφεί, δεν δίστασαν να περιφρουρήσουν το κίνημά τους και αμυνθούν έμπρακτα απέναντι στις ανελέητες επιθέσεις της τάξης που τους εκμεταλλεύονταν και στα τσιράκια της, τις δυνάμεις καταστολής.

Σήμερα, σε μία συγκυρία όπου το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται μέσω του οχήματος της κρίσης και επιτίθεται συνολικά στα εργασιακά αλλά και σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Απέναντι στα ‘ευέλικτα’ πεντάωρα, την ημιαπασχόληση, τις περικοπές μισθών και τις μειώσεις συντάξεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την πρωτοφανή μαζική ανεργία, μόνη λύση για τους εκμεταλλευόμενους – από το 1886 – παραμένει η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης μέσα από μη διαμεσολαβημένες, αυτοοργανωμένες δομές αγώνα, με σκοπό την κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και των αγορών, την κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού πλούτου. Για μια κοινωνία ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

“Για εμάς η ανάγκη διάδοσης και ενημέρωσης του αγώνα των συντρόφων ενώπιον των δικαστικών και διωκτικών αρχών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και συνέχεια του αγώνα για τον οποίο σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι. Παρά τις προσπάθειες υποβάθμισης της δημοσιότητας και επιβολής ενός καθεστώτος πολιτικής λογοκρισίας και φίμωσης, από την πλευρά της κυριαρχίας, στο πλάι των κατηγορουμένων βρίσκεται αλληλέγγυο ένα μεγάλο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, που στις ενέργειες και το λόγο της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα αναγνωρίζει τις αιτίες της εξαθλίωσης και της φτώχειας, που ο λαός υφίσταται. […]

Η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης με επαναστατική προοπτική είναι πάντα επίκαιρη γιατί οι αλυσίδες των καταπιεσμένων αυτού του σάπιου κόσμου θα σπάσουν μόνο αν αγωνιστούμε με κάθε μέσο. […] Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος είναι επιλογές που συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια ριζοσπαστική μορφή πάλης και ως τέτοια πρέπει να αναλύεται. Είναι ακόμα μια επιλογή μέσα στην πολύμορφη δράση του επαναστατικού και ριζοσπαστικού κινήματος, αφού προωθεί την έμπρακτη και άμεση αντιπαράθεση με το κράτος και τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης. […]

Στις 10 Μαρτίου 2010, ύστερα από ένοπλη συμπλοκή στη Δάφνη με αστυνομικούς, πέφτει νεκρός ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης. Ένα μήνα μετά, τον Απρίλιο του 2010, συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Χριστόφορος Κορτέσης, Βαγγέλης Σταθόπουλος και Σαράντος Νικητόπουλος, ενώ διαφεύγει της σύλληψης ο Κώστας Κάτσενος, ο οποίος έκτοτε καταζητείται. Οι τρεις πρώτοι σύντροφοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, ενώ οι άλλοι τρεις αρνούνται τις κατηγορίες για συμμετοχή στην οργάνωση και υποστηρίζουν ότι η δίωξή τους βασίζεται στην ένταξή τους στον αναρχικό χώρο και στην ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Αυτό που το σύστημα επιδιώκει με τις συλλήψεις αυτές είναι να συντρίψει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ανατρεπτικού κινήματος, την ένοπλη επαναστατική δράση. Επόμενος στόχος της κατασταλτικής αυτής επίθεσης είναι η πολιτική εξόντωση αυτών που μάχονται εναντίον του. Η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης. Μέσα στα πλαίσια της κατασταλτικής επίθεσης του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, μετά από μερικούς μήνες κλητεύονται και ανακρίνονται δεκάδες σύντροφοι, ενώ ασκείται δίωξη στη συντρόφισσα του Κώστα Γουρνά, Μαρί Μπεραχά, σε μια προσπάθεια να απομονωθεί πολιτικά ο Επαναστατικός Αγώνας και να καμφθεί η βούληση για αγώνα των φυλακισμένων. […]

Η δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας τοποθετείται σε μια περίοδο που κυριαρχεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και σημαδεύεται ανεξίτηλα από το 2008 και μετά από την πολυδιάστατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και της οικονομίας της αγοράς. Μέσα στο ιστορικό αυτό πλαίσιο ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε στις δομές του συστήματος, σε υπουργεία, δικαστήρια, σε κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, σε πολιτικά πρόσωπα όπως ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκης, στην αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά και σε δομές του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου όπως τράπεζες και το Χρηματιστήριο. Οι συλλήψεις για τον Επαναστατικό Αγώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με υπαγωγή του λαού στην εξουσία της Τρόικα, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, δηλαδή της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ που στόχο έχει τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου και την εγκαθίδρυση ενός άγριου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.[…]

Οι αγωνιστές που επιλέγουν να χτυπούν έμπρακτα την καπιταλιστική μηχανή και το κράτος χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες. Τρομοκράτες είναι όμως όσοι μας καταδικάζουν στη φτώχεια, την ανέχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο και ως τέτοιοι μόνο το κεφάλαιο και το κράτος μπορούν να χαρακτηριστούν.”