Στηρίζουμε τον αγώνα των φυλακισμένων για
αξιοπρέπεια ενάντια στις φυλακές-κολαστήρια υψίστης ασφαλείας και καλούμε στην
πορεία που διοργανώνει η Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών ενάντια
στις ειδικές συνθήκες κράτησης το Σάββατο 28/6 στις 12:00 στο Μοναστηράκι

Τις μέρες αυτές κολλάμε στις γειτονιές μας την αφίσα καλέσματος στη πορεία

Μοιράζουμε το κείμενο της επιτροπής αγώνα φυλακών

Και αναρτήσαμε 2 πανό

Αποχή από τις εκλογές – Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας
Από το 2010 με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου η κοινωνική ειρήνη φαινόταν να περνάει δύσκολες στιγμές αφού ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επέλεξε τον δρόμο ώστε να εκφράσει την δυσαρέσκεια της. Μαζικές διαδηλώσεις που είχαμε να δούμε χρόνια, δυναμικές συγκρούσεις, το φαινόμενο των «Αγανακτισμένων», τοπικοί αγώνες (πχ. Κερατέα), γιαουρτώματα πολιτικών και μούτζες στη βουλή συνέθεταν ένα πρωτόγνωρο σκηνικό με πρωταγωνιστές ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου. Η αστική δημοκρατία φαινόταν σχετικά ανήμπορη να ελέγξει την κατάσταση παρά την αναβαθμισμένη αστυνομική καταστολή και την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Οι εκλογές εκείνη τη στιγμή ήταν ο άσσος στο μανίκι ώστε να γίνει με δημοκρατικό και «διαυγή» τρόπο η αναγκαία εκτόνωση και διαχείριση της κοινωνικής οργής από την μία και η σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος από την άλλη μέσω του ανακατέματος της τράπουλας. Η λύση ήταν μια πραγματικά αυταρχική κυβέρνηση αντί του «υπηρεσιακού» Παπαδήμου και του «προδότη» Παπανδρέου, η οποία θα ήταν το όχημα μέσα από το οποίο το κεφάλαιο θα διαχειριζόταν την κρίση με τους πιο ευνοϊκούς, για το ίδιο, όρους. Για μήνες πριν τον Μάιο του 12’, ΜΜΕ, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, νεοναζί και αριστεροί, μας έτρωγαν τα αυτιά για την ανάγκη εκλογών προς το συμφέρον της πατρίδας ή του λαού, ανάλογα με την τοποθέτηση του καθενός στον πολιτικό χάρτη.

Η εκλεγμένη, πλέον, κυβέρνηση έκανε τη «βρώμικη δουλειά» και πέρασε άλλο ένα μνημόνιο με επίφαση την νομιμότητα που της έδινε ο θεσμός των εκλογών. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η νομιμότητα πήγαινε περίπατο αφού καταστρατηγούνταν ή παρακάμπτονταν το ίδιο το σύνταγμα μέσω υπουργικών αποφάσεων και fast track διαδικασιών. Έτσι, με την σύμφωνη γνώμη του εκλογικού σώματος από το 2012 μέχρι σήμερα ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε ραγδαία και είχαμε μια άνευ όρων επίθεση των αποπάνω που περιελάμβανε περικοπές στα εισοδήματα (μειώσεις μισθών, χαράτσια), καθολική καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων (κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων), επιτάξεις απεργών (απεργία μετρό, απεργία εκπαιδευτικών), αύξηση του ελέγχου και της καταστολής στην καθημερινή ζωή (εκκένωση καταλήψεων, μπάτσοι στα σχολεία) και περιορισμό ατομικών ελευθεριών (κατάσταση στις φυλακές). Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όμως, βίωνε αμέτοχη τις εξελίξεις, μακριά από τους κοινωνικούς αγώνες. Είχε κάνει το καθήκον της μέσω των εκλογών και περίμενε «αντάρτες» από την ΝΔ και το Πασοκ να καταψηφίσουν τα νομοσχέδια. Όσοι αγώνες δόθηκαν, συνήθως ξεκομμένοι μεταξύ τους, πολεμήθηκαν από την κυβέρνηση-τον εγγυητή της σταθερότητας, με φυσική και ψυχολογική καταστολή (προπαγάνδα των ΜΜΕ, κοινωνικός αυτοματισμός) και από την αριστερά με έναν άλλο τύπο καταστολής, την ενσωμάτωση. Δηλαδή, με υποσχέσεις για «μάχες μέσα στη βουλή» και ελπίδες για νέες εκλογές όπου θα μπορούσε να αποτυπωθεί η αγανάκτηση πιο αποτελεσματικά από ότι στο δρόμο. Βέβαια σε όλο αυτό σκηνικό πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν και έχουν οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Τα νεοναζιστικά καθάρματα που προωθούνται ως αντισυστημικοί πατριώτες δεν είναι τίποτα παραπάνω από τσιράκια των αφεντικών που έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με το επίσημο κράτος και κάνουν κερδοφόρες μπίζνες μαζί του (σχέδιο Ξένιος Δίας-επιχειρήσεις σκούπα στις γειτονιές της Αθήνας). Φυσικά δεν μας κάνει εντύπωση αφού έχουμε αρκετά ιστορικά παραδείγματα στα οποία οι φασίστες συνεργάστηκαν κρυφά και φανερά με τα αστικά κόμματα σε περιόδους κρίσης.

Σήμερα, η κοινωνική πραγματικότητα ξενυχτάει για άλλη μια φορά γύρω από τις εκλογές, δημοτικές, ευρωεκλογές και ίσως πρόωρες βουλευτικές. Για άλλη μια φορά είμαστε θεατές στο ίδιο έργο όπου μήνες πριν παραλύουν όλες οι κοινωνικές αντιστάσεις για να πειστούμε όλοι εμείς σε ποιον διαχειριστή του συστήματος θα αναθέσουμε τη ζωή μας, αφού προφανώς, οι ίδιοι είμαστε ανίκανοι να τη διαχειριστούμε. Από τη μεριά μας, εμείς, ως αρνητές συμμετοχής σε εκλογικές φιέστες θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

Για τις δημοτικές: Η αλήθεια είναι ότι φαίνονται διαφορετικές από τις «άλλες» εκλογές αφού πραγματοποιούνται μέσα στη γειτονιά μας, με πρόσωπα οικεία, με μειωμένη, θεωρητικά, τη συμμετοχή των κομμάτων και τα θέματα που θέτουν αφορούν με άμεσο τρόπο την καθημερινή μας ζωή. Στην ουσία όμως μεσολαβούν ανάμεσα σε εμάς και τα «κοινά» ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και οι εθνικές, δηλαδή αναθετικά, δίνοντας τη δικαιοδοσία σε κάποιον «ειδικό» και «έμπειρο» (το δημοτικό συμβούλιο) να διαχειριστεί τα πιο άμεσα προβλήματα της κοινότητας στην οποία ζούμε βάση των ατομικών και πολιτικών του συμφερόντων.Παράλληλα παραιτούμαστε από την καθημερινότητα και καθησυχαζόμαστε αφού δεν είμαστε αρμόδιοι για τα συλλογικά θέματα παρά μόνο για την ιδιωτική μας ζωή. Αυτό που αξίζει να τονίσουμε είναι η ισχυρή παρουσία των υποτίθεται ανεξάρτητων υποψηφίων που τα τελευταία χρόνια έγινε μόδα. Η «απολιτικοποίηση της πολιτικής» συνέβη περισσότερο λόγω της γενικότερης απαξίωσης του κομματικού συστήματος («προδότες πολιτικοί», «όλοι ίδιοι είναι») και κυρίως των κυβερνόντων κομμάτων με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να έχουμε ακομμάτιστους, υποτίθεται, υποψηφίους. Κάποιοι δημοτικοί συνδυασμοί ενισχύονται υπόγεια από κόμματα που φοβούνται να τους στηρίξουν ανοιχτά ενώ άλλοι όχι αλλά δεν είναι και αχρωμάτιστοι όπως προωθούν για ψηφοθηρικούς λόγους. Οι επιλογές και οι κατευθύνσεις που καλείται μια δημοτική αρχή να πάρει δεν μπορούν να είναι ποτέ αχρωμάτιστες πολιτικά μιας και αφορούν σημαντικά θέματα όπως η κατεύθυνση των κονδυλίων, οι κοινωνικές υπηρεσίες ή η «αξιοποίηση» χώρων στην περιοχή (βλ. αεροδρόμιο Ελληνικού). Τέλος, τα κάθε είδους ρουσφέτια που υπόσχονται οι επίδοξοι αντιπρόσωποι αν και πλέον είναι πιο φτωχά (οι μόνιμες θέσεις στον δήμο μετατρέπονται σε δουλικές 5μηνες θέσεις κοινοφελούς εργασίας με 490 ευρώ), δημιουργούν ισχυρές πελατειακές σχέσεις οι οποίες λίγα κοινά έχουν με το καλό του δήμου που όλοι ευαγγελίζονται.

Για τις ευρωεκλογές: Παρά τη σπουδαιότητα που τους δίνεται, οι ευρωεκλογές, για την κοινωνία, έχουν μειωμένη σημασία. Μπορεί οι αποφάσεις που μας επηρεάζουν άμεσα να αποφασίζονται σε μεγάλο βαθμό από θεσμούς της Ε.Ε., όμως το ευρωκοινοβούλιο λίγη επίδραση ασκεί. Οι αποφάσεις παίρνονται κατά βάση από θεσμούς διορισμένους όπως η ευρωπαϊκή κεντρική επιτροπή και το ευρωπαϊκό συμβούλιο και όχι εκλεγμένους όπως το ευρωκοινοβούλιο. Με αυτή την επισήμανσή δεν θέλουμε να πούμε ότι υπό μια πιο δημοκρατική θέσμιση θα ήμασταν υπέρμαχοι των ευρωεκλογών αλλά να ενισχύσουμε το επιχείρημα που λέει ότι οι κομματικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν τις ευρωεκλογές για τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες μέσω της συσπείρωσης που θα πετύχουν. Συγκεκριμένα, αν βγεί η ΝΔ θα προτάξει την πίστη του λαού ενώ αν βγει ο Σύριζα θα προτάξει την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και την ανάγκη για εθνικές εκλογές.

Επιπλέον, πιστεύουμε ότι οι κοινωνικοί αγώνες δεν αναπτύσσονται παράλληλα με τον «αγώνα στις κάλπες» όπως εμφατικά τονίζει η αριστερά. Η πολιτική στρατηγική που έχει σαν κύριους στόχους τον έλεγχο και την καθοδήγηση των αγώνων προς την εκλογική αποτύπωση μας βρίσκει εντελώς αντίθετους. Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη λογική εμποδίζει την ριζοσπαστικοποίηση τους και έχει οδηγήσει επανειλημμένα στην ήττα. Συνολικά οι αγώνες δεν ερμηνεύονται από τους υποστηρικτές της κάλπης ως η διαδικασία μέσω της οποίας θα προέλθει η οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή, αλλά χρησιμοποιούνται κατά βάση εργαλειακά, ώστε να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα στις εκλογές. Όσο επιτυγχάνεται αυτό και οι αγώνες εξαργυρώνονται στις κάλπες δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό κίνδυνο για τους εκμεταλλευτές μας.

Συμπερασματικά βλέπουμε τις εκλογές ως τροχοπέδη στους κοινωνικούς αγώνες οι οποίοι είναι η μόνη πραγματική μορφή αντίστασης και αντεπίθεσης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Τα πραγματικά αυτοοργανωμένα κινήματα δεν γνωρίζουν μεσσιανιστικές λογικές και είναι αλλεργικά απέναντι σε επίδοξους σωτήρες. Για αυτόν τον λόγο, δεν προωθούμε την στείρα αποχή από τις εκλογές και την αδράνεια επειδή «όλοι είναι ίδιοι» . Για εμάς πολιτική δεν είναι να ψηφίζεις κάθε 4 χρόνια και να αναθέτεις την διαχείριση της ζωής σου σε δεξιές και αριστερές αυθεντίες που πουλάνε αυταπάτες. Για εμάς πολιτική είναι η οργάνωση της καθημερινότητας μας, των αντιστάσεων και των αρνήσεων μας, μέσα από διαδικασίες και δομές που προεικονίζουν και την κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε. Μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Απορρίπτουμε κάθε συμμετοχή στις εκλογές της αστικής δημοκρατίας και προκρίνουμε την έμπρακτη, ενεργή συμμετοχή και οργάνωση από τα κάτω στις γειτονιές μας, ισότιμα και αντιϊεραχικά μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, επιτροπές εργαζομένων/ανέργων, πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, συλλογικότητες για δωρεάν μετακίνηση, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κ.α. Η δημιουργία, η ανάπτυξη και η μαζικοποίηση τέτοιων δομών συνιστά την βάση της κοινωνικής επανάστασης και είναι η μόνη πραγματική λύση απέναντι στα σχέδια της κυριαρχίας.
Αυτοοργάνωση ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση κράτους και αφεντικών

Σε pdf

Και τρικάκια
εδώ

Όσοι δεν μοιράζονται τον αγώνα για τη νίκη,

θα μοιραστούν σίγουρα την ήττα!

Οι απολυμένοι της ACS Αλίμου, Γλυφάδας θα νικήσουν

Στις αρχές Αυγούστου και χωρίς καμιά προειδοποίηση η ACS Αλίμου(Αφοι Σακκά Ο.Ε) κλείνει νύχτα πετώντας τους εργαζόμενους στο δρόμο.  Στις αρχές Σεπτέμβρη το ίδιο συμβαίνει και στην ACS Γλυφάδας  (Μπαχούμας Γ. Χατζησπύρος Ν. & Σια Ο.Ε) ενώ ταυτόχρονα το πελατολόγιο καθώς και το σύνολο των εργασιών μεταφέρονται στο νέο κατάστημα της ACS Αργυρούπολης (Παναγιώτης Γ. Λάζαρης & ΣΙΑ Ε.Ε.). Η ACS κρυπτόμενη πίσω από την επωνυμία Αφοί Σακκά Ο.Ε. και Μπαχούμας Γ. Χατζησπύρος Ν. & Σια Ο.Ε απολύει όλους τους εργαζόμενους ενώ τους χρωστά ήδη δεδουλευμένα και άδειες και αρνείται να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης. Εκτός αυτού, τους εκβιάζει «προτείνοντας» τους να παραιτηθούν των παραπάνω δικαιωμάτων τους ώστε να τους επαναπροσλάβει με νέες ατομικές συμβάσεις των 490 ευρώ στο «νέο» υποκατάστημα της ACS στην Αργυρούπολη.

Η ΑCS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις Α.Ε.Ε βασιζόμενη στο ‘’νόμιμο και ηθικό’’ σύμφωνα με τους νόμους, σύστημα δικαιόχρησης (franchise), εξαπολύει επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Με αυτό το καλοστημένο τέχνασμα, η εταιρεία απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους κάτω από ένα ενιαίο «brand name» χωρίς καθόλου υποχρεώσεις προς αυτούς. Η μητρική ACS δηλώνει πως για τους 2.500 εργαζόμενους στα 350 υπόκαταστήματά της δεν φέρει καμιά ευθύνη όσον αφορά μισθούς, επιδόματα, αποζημιώσεις απόλυσης και εξοπλισμό προστασίας, ανοίγοντας το δρόμο στα επιμέρους αφεντικά να καταστρατηγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Παρ’όλα αυτά, οι εργαζόμενοι της ACS είναι υποχρεωμένοι σε όλο το ωράριο εργασίας να φέρουν το ίδιο λογότυπο ACS (δηλ. της μητρικής εταιρείας) σε αποδεικτικά παραλαβής-παράδοσης, στην ενδυμασία και στα οχήματα. Επιπλέον οι πωλητές της εταιρείας σε οποιοδήποτε υποκατάστημα της χώρας κλείνουν συμβόλαια με τους πελάτες αποκλειστικά στο όνομα της ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις Α.Ε.Ε και όχι με τις επιμέρους επωνυμίες.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή η στρατηγική της εταιρίας αφορά όλα τα υποκαταστήματά της με αποτέλεσμα λιγότερους, πιο κακοπληρωμένους και εντατικοποιημένους εργαζόμενους.

Ας μη γελιόμαστε, μέσα στον καπιταλισμό κουμάντο κάνουν τα αφεντικά, πόσο μάλλον ο Φέσσας του ομίλου Infoquest, πρόεδρος του Δ.Σ της ACS, μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και το επιτελείο του (Ρούσσος, Μενεγάκης, Γεωργαντζής κ.α) που διατηρούν άριστες σχέσεις με όλες τις κυβερνήσεις. Εδώ αξίζει να επισημάνουμε πως το 2011, ο τωρινός πρόεδρος (κι αυτός!) της ACS Παντελής Τζωρτζάκης ανέλαβε καθήκοντα Συμβούλου του Πρωθυπουργού επί θεμάτων Τεχνολογιών, Πληροφορικής και Επικοινωνιών, ενώ από τον Ιούνιο του 2011 μέχρι και το Μάιο του 2012 διετέλεσε Υφυπουργός, στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η περίπτωση της αναδιάρθρωσης της ACS είναι μόνο ένα κομμάτι της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και κατ’ επέκταση του κεφαλαίου που σε καιρούς μειωμένων ευκαιριών ψάχνει να βρει σανίδες σωτηρίας για να διατηρήσει τη συσσώρευση κέρδους εις βάρος, φυσικά, των εργαζομένων. Τα αφεντικά, μικρά και μεγάλα, αξιοποιούν ένα βασικό εργαλείο: Τις ελευθερίες που τους δίνουν τα λεγόμενα “μνημόνια” ώστε να υποτιμήσουν την εργατική δύναμη για να δουλεύουμε περισσότερο, φτηνότερα και χωρίς να βγάζουμε άχνα. Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος είναι εργαλείο του κεφαλαίου. Σε πολλές περιπτώσεις τα αφεντικά, μέσω  του φόβου της ανεργίας, της οικονομικής αλλά και κοινωνικής εξαθλίωσης πετυχαίνουν τον σκοπό τους κερδίζοντας έδαφος στον ταξικό πόλεμο. Όμως σ’ αυτήν την αρνητική συγκυρία  δίνονται και ένα πλήθος μικρών και μεγαλύτερων αγώνων με χαρακτηριστικά που ξεφεύγουν από τον κλασικό θεσμικό συνδικαλισμό.

Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός των απολυμένων των 2 υποκαταστημάτων που δημιούργησαν την Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου και Γλυφάδας όπου με την στήριξη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), αλλά και τις «κοινωνικές πλάτες» αλληλέγγυων και συλλογικοτήτων της περιοχής (αναρχική συλλογικότητα ναμούς, ανοιχτή συνέλευση Ελληνικού-Αργυρούπολης και στη συνέχεια ο κοινωνικός χώρος Υπόστεγο), όπως επίσης και κλαδικών(ιεραρχικά δομημένων) συνδικαλιστικών οργάνων (ΣΕΤΤΕΑ), διεκδικούν  από τα αφεντικά τα δεδουλευμένα τους, τις αποζημιώσεις τους, αλλά και αναγνώριση της σύμβασης εργασίας με τον παλιό μισθό. Μέσα από οριζόντιες δομές και χωρίς αντιπροσώπους και πεφωτισμένους ηγέτες διεξάγουν έναν αγώνα με μέσα που έχουν επιλέξει οι ίδιοι,  χωρίς να δεσμεύονται αποκλειστικά από την θεσμικότητά τους. Σε μια περίοδο μάλιστα, όπου κράτος και αφεντικά καταπατούν τους ίδιους τους θεσμούς, ένας αγώνας προσκολλημένος σε γραφειοκρατικές και θεσμολαγνικές τακτικές, μπορεί να οδηγήσει μόνο στην ήττα. Αντίθετα, σωματεία, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων που προκρίνουν την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς με την ουσιαστική, ενεργό συμμετοχή όλο και περισσότερων εργαζομένων τόσο στις αποφάσεις όσο και στην υλοποίηση τους έχουν πετύχει ένα πλήθος από μικρές φαινομενικά νίκες (ανάκληση απολύσεων, καταβολή δεδουλευμένων κλπ). Τέτοιες νίκες αποτελούν παρακαταθήκη για τους ταξικούς αγώνες εν γένει, αφού από τη μία αποτελούν ανάχωμα για τα σχέδια των αφεντικών και από την άλλη δυναμώνουν την πίστη των εργαζομένων για έναν αντιιεραρχικό δυναμικό συνδικαλισμό μακριά από τον έλεγχο των κομμάτων και την συνδιαλλαγή με τα αφεντικά.

Εμείς, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ACS Αλίμου και Γλυφάδας αφού πιστεύουμε ότι κάθε μερικός αγώνας με χαρακτηριστικά που προκρίνουν την αυτοοργάνωση και  την συλλογική από τα κάτω διεκδίκηση, ξεφεύγει από τα όρια του συντεχνιακού και είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια και συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης όπως και κάθε αδιαμεσολάβητος αγώνας που γίνεται σε ταξική και κοινωνική βάση. Άλλωστε για εμάς η λύση δεν είναι ένας πιο ανθρώπινος καπιταλισμός ούτε ένα γύρισμα «στα παλιά» όταν οι εργασιακές συνθήκες ήταν καλύτερες, αλλά η καταστροφή του κράτους και της μισθωτής εργασίας και η κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ACS ΑΛΙΜΟΥ ΚΑΙ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 9/11, 11:00 ,  ΠΛ. ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ

Οι παρακάτω αφίσες κολλήθηκαν στις περιοχές μας απο το Συντονιστικό Αναρχικών Κοινοτήτων νότιας -ανατολικής Αθήνας.

Τις τελευταίες μέρες μοιράζεται σε σχολεία της περιοχής κείμενο ενάντιας στια παρελάσεις εν όψει των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου

                  ΕΝ ∆ΥΟ ΕΝ ∆ΥΟ.. ΠΡΟΒΑ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΟ;

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 ο Μεταξάς δέχεται τελεσίγραφο από τους Ιταλούς, που ήταν στην ουσία κήρυξη πολέµου και απαντάει µε τη φράση «Alors c’est la guerre», δηλαδή «Λοιπόν είναι πόλεµος». Αυτό δεν το έκανε επειδή ήταν ενάντια στο φασισµό, αλλά επειδή το ελληνικό κράτος ήταν προτεκτοράτο της Αγγλίας, η οποία βρισκόταν ήδη σε πόλεµο µε τους Ιταλούς. Οπότε δηµιουργήθηκε το παράδοξο φαινόµενο ένα φασιστικό καθεστώς να πολεµάει ένα άλλο φασιστικό καθεστώς.

Ερχόµενοι στο σήµερα, αξιοπερίεργο είναι το γεγονός πως οι εορταστικές εκδηλώσεις της ηµέρας αυτής δεν περιέχουν τίποτα το αντιφασιστικό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Φαίνεται λοιπόν να δείχνουν µε τους υπερπατριωτικούς λόγους που εκφωνούνται για το ‘’µεγαλείο’’ της φυλής, τις µιλιταριστικές παρελάσεις του στρατού και της µαθητικής νεολαίας, που παραπέµπουν και θυµίζουν ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα, ότι το ελληνικό κράτος συνεχίζει να τιµά όλες αυτές τις εκδηλώσεις που ο φασισµός κι ο εθνικισµός  ‘’εφηύρε’’  για να στηρίξει και να δοξάσει την ύπαρξή του. Έτσι λοιπόν, µεγαλώσαµε θεωρώντας δεδοµένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… ΟΜΩΣ… τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συµπαγούς και οµοιόµορφης εµφάνισης (στολή, βηµατισµός ευθυγράµµιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατοµικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγµα, αγόρια µπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές µπροστά, κοντοί/ές πίσω και κυρίως άξιοι/ες µπροστά και οι πληβείοι πίσω. Μάλιστα µόνο η ‘’επίλεκτη’’ εξάδα πηγαίνει συνήθως στη δοξολογία και παρελαύνει πάντα µπροστά, διαχωρισµένη από τον υπόλοιπο µαθητικό «όχλο».

Το σχολείο µε τη σειρά του δηµιουργεί ένα κλίµα τροµοκρατίας απένατι στους µαθητές, προκειµένου να παραστούν στην παρέλαση, καθώς οι περισσότεροι αγνοούν πως η συµµετοχή τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Έτσι, είτε τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα σβηστούν οι απουσίες τους, αν λάβουν µέρος, είτε εκβιάζονται µε το ότι αν δεν παρελάσουν θα τιµωρηθούν µε νέες απουσίες. Σε ακραίες µάλιστα περιπτώσεις οι σχολικοί φορείς φτάνουν και στην απειλή της αποβολής. Αυτό σίγουρα καταδεικνύει ότι το σχολείο λειτουργεί και ως µέσο διατήρησης φασιστικών µεθόδων και πρακτικών.

Εµείς ως αναρχικοί είναι προφανές πως βρισκόµαστε στην αντίπερα όχθη αυτού του εθνικιστικού παραλόγου που προστατεύει ένα θεσµό, ο οποίος καλλιεργεί το µίσος και τον πόλεµο ανάμεσα στους καταπιεσμένους µε εθνικά και φυλετικά κριτήρια.

∆ΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΜΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008, στα Εξάρχεια μια βολή του όπλου του ειδικού φρουρού Κορκονέα δολοφόνησε τον 15 χρόνο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Αυτό το γεγονός προκάλεσε μια μεγαλειώδη εξέγερση, ταράζοντας την ελληνική κοινωνίας από την μια άκρη στην άλλη.  Η προηγούμενη της εξέγερσης περίοδος, ήταν ένα διάστημα μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων που ακολουθήθηκε από ένα σύνολο σκανδάλων στην πολιτική για μίζες και λαμογίες, την έναρξη της περιόδου λιτότητας από την κυβέρνηση Καραμανλή καθώς και ενός κύματος καταστολής κοινωνικών αγώνων. Η συσσωρευμένη οργή σε συνάρτηση με το κοινωνικό κλίμα που επικρατούσε βρήκε διέξοδο τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, καθώς άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές ομάδες και ηλικίες από τα Χανιά, την Αθήνα, την Πάτρα μέχρι την Θεσσαλονίκη, την Κομμοτινή και άλλες πόλεις της ελληνικής επικράτειας γέμισαν τους δρόμους με πορείες, κατέλαβαν δημόσια κτήρια, έσπασαν και έκαψαν ότι συμβόλιζε την καταπίεση και την εκμετάλλευση που υφίσταντο κάθε στιγμή της ζωής τους.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αν και δεν ήταν αιτία άλλα καταλύτης στην πυροδότηση των γεγονότων, δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό όπως αναφέρονταν από το κράτος δια στόματος των βραδινών δελτίων των 8, μιας και έχουν συμβεί πολλές κρατικές δολοφονίες τα περασμένα χρόνια. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους νεκρούς της χούντας των συνταγματαρχών άλλά και στους παμπολλους γνωστους αλλά και ανώνυμους που δολοφονηθηκαν απο το κράτος της μετα πολιτευτικής περιόδου. Όπως του 16χρονου μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλος που δολοφονήθηκε σε μοίρασμα κειμένου, του Κύπριου φοιτητή Κουμή και της εργάτριας Κανελλοπούλου τον Νοέμβριο του 1980 από χτυπήματα των Ματ την ημέρα του πολυτεχνείου, του 15 χρόνου Μιχάλη Καλτεζά από σφαίρες του μπάτσου Μελίστα τον Νοέμβριο του 1985 και όλους όσους το κράτος και το κεφάλαιο ντόπιο και διεθνές συνεχίζει να  δολοφονεί καθημερινά, στους εργασιακούς χώρους στα μπουντρούμια της ασφάλειας, στα σύνορα και αλλού…
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν διεκδικούσε τίποτα ούτε έθετε αιτήματα προς διαπραγμάτευση. Αυτές τις μέρες συναντήθηκαν στους δρόμους όλοι αυτοί που έχουν βιώσει την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση στο πετσί τους όπως μετανάστες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, μαθητές και  άνθρωποι που δεν έβλεπαν προοπτική και εγκλωβίζονταν σε αυτό το σύστημα. Πάγωσαν όλοι μαζί τον συλλογικό χρόνο λειτουργώντας με τελείως διαφορετικούς όρους. Αυτές τις στιγμές συνειδητά ή ασυνείδητα εκδικήθηκαν  για όσα η κοινωνία του θεάματος και του καταναλωτισμού τους στέρησε και στράφηκαν ενάντια στην ίδια την εξουσιαστική δομή. Οι εξεγερμένοι κατέστρεφαν και λεηλατούσαν κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους δείγμα του ότι δεν ήταν ένα απολίτικο ξέσπασμα όπως παρουσιάζεται η εξέγερση από τα ΜΜΕ που προσπάθησαν να τη απογυμνωσουν και να την διαστρεβλώσουν απο το κονωνικό της περιεχόμενο. Πέρα από αυτό κάποιες ενέργειες είχαν ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο και προσπάθησαν να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα όπως η κατάληψη της ΓΣΕΕ. Πραγματοποίησαν στην πράξη την ρήξη με την εξουσιαστική και αντιπροσωπευτική κοινωνία αφού σχημάτιζαν συνελεύσεις χωρίς αντιπροσώπους και ειδικούς που θα αναλάμβαναν την διαχείριση της κατάστασης είτε την διαπραγμάτευση κάποιου είδους αιτημάτων. Έτσι τα γεγονότα του Δεκέμβρη έβγαλαν στην επιφάνεια την κρίση του πολιτικού συστήματος αντιπροσώπευσης και ψηλάφησαν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης και δράσης.
Τις μέρες του Δεκέμβρη στα κατειλημμένα δημόσια κτήρια άλλαξε η αξία χρήσης τους, από κτήρια που εξυπηρετούσαν τις προσταγές της κρατικής μηχανής και πανεπιστημιακές αίθουσες στείρεας διδασκαλίας μετατράπηκαν σε ζωντανά κτήρια όπου πραγματοποιούνταν καθημερινά συνελεύσεις για την διαχείριση του κτηρίου, ζητήματα που μέχρι τότε δεν είχαν ανοίξει σε τόσο ευρέα ακροατήρια, δράσεις και άλλα, μια κίνηση των εξεγερμένων να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους προσπαθώντας να καθορίζουν οι ίδιοι κάθε λεπτό της ζωή τους. Σε αυτό το σημείο προέκυψαν αναπόφευκτα και τα όρια του της εξέγερσης αυτής του αυθορμητισμού εν γένει μιας και  έλειπε το επαναστατικό πρόταγμα και η κινηματική συγκρότηση. Ήταν μια εξέγερση για το παρόν που ήθελε να ποδοπατήσει το χτες και να το πετάξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την αισιοδοξία που είχε επικρατήσει εκείνη την περίοδο παρά το τέλος της εξέγερσης, ξεπήδησαν πολλά εγχειρήματα. Συλλογικές καταλήψεις κτηρίων πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα σε μια προσπάθεια άτομα να πάρουν πίσω τον χώρο και τον χρόνο που τους είχε κλαπεί. Συλλογικότητες και ομάδες με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα και σε μέρη της Αθήνας πέρα από το κέντρο που μέχρι τότε είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της κινηματικής δραστηριοποίησης. Τέθηκαν πολλά ζητήματα υπό αμφισβήτηση που μέχρι τότε θεωρούνταν ταμπού όπως το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Αναδείχθηκε έντονα το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού χώρου, αλλα και της βαθύτερης σύνδεσης του με την εργασία, η οποία  δεν πρέπει να βασίζεται σε ευκαιριακά και πρόσκαιρη βάση.
Από τον Δεκέμβρη του τότε στο Δεκέμβρη του σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, στα οποία έχουν συμβεί τόσα πολλά γεγονότα όσα σε πολλά κοινωνικά ζητήματα δεν είχαν συμβεί για ολόκληρες δεκαετίες. Παρόλα αυτά τα ζητήματα που ανέκυψαν κατά την διάρκεια και μετά την εξέγερση είναι ακόμη επίκαιρα και οι καθημερινές εξεγέρσεις είναι παραπάνω από αναγκαίες. Θυμόμαστε τις μέρες εκείνες, γιατί πρέπει να διδαχτούμε από το παρελθόν και γιατί τα γεγονότα όλων των εξεγέρσεων που οι καταπιεσμένοι ρίχνουν μια κλωτσιά σε αυτούς που τους καταδυναστεύουν είναι μια παρακαταθήκη για το παρόν που διανύουμε και το μέλλον, εφόσον προσπαθήσουμε να το ορίσουμε οι ίδιοι…

Τα λεωφορεία που εξυπηρετούν από το κέντρο είναι τα Α3 και Β3 με αφετηρία την Ακαδημίας και το 790 (Νυχτερινό) που περνάει από Σύνταγμα, Πλατεία Κλαυθμώνος και Ομόνοια.