Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008, στα Εξάρχεια μια βολή του όπλου του ειδικού φρουρού Κορκονέα δολοφόνησε τον 15 χρόνο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Αυτό το γεγονός προκάλεσε μια μεγαλειώδη εξέγερση, ταράζοντας την ελληνική κοινωνίας από την μια άκρη στην άλλη.  Η προηγούμενη της εξέγερσης περίοδος, ήταν ένα διάστημα μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων που ακολουθήθηκε από ένα σύνολο σκανδάλων στην πολιτική για μίζες και λαμογίες, την έναρξη της περιόδου λιτότητας από την κυβέρνηση Καραμανλή καθώς και ενός κύματος καταστολής κοινωνικών αγώνων. Η συσσωρευμένη οργή σε συνάρτηση με το κοινωνικό κλίμα που επικρατούσε βρήκε διέξοδο τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, καθώς άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές ομάδες και ηλικίες από τα Χανιά, την Αθήνα, την Πάτρα μέχρι την Θεσσαλονίκη, την Κομμοτινή και άλλες πόλεις της ελληνικής επικράτειας γέμισαν τους δρόμους με πορείες, κατέλαβαν δημόσια κτήρια, έσπασαν και έκαψαν ότι συμβόλιζε την καταπίεση και την εκμετάλλευση που υφίσταντο κάθε στιγμή της ζωής τους.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αν και δεν ήταν αιτία άλλα καταλύτης στην πυροδότηση των γεγονότων, δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό όπως αναφέρονταν από το κράτος δια στόματος των βραδινών δελτίων των 8, μιας και έχουν συμβεί πολλές κρατικές δολοφονίες τα περασμένα χρόνια. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους νεκρούς της χούντας των συνταγματαρχών άλλά και στους παμπολλους γνωστους αλλά και ανώνυμους που δολοφονηθηκαν απο το κράτος της μετα πολιτευτικής περιόδου. Όπως του 16χρονου μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλος που δολοφονήθηκε σε μοίρασμα κειμένου, του Κύπριου φοιτητή Κουμή και της εργάτριας Κανελλοπούλου τον Νοέμβριο του 1980 από χτυπήματα των Ματ την ημέρα του πολυτεχνείου, του 15 χρόνου Μιχάλη Καλτεζά από σφαίρες του μπάτσου Μελίστα τον Νοέμβριο του 1985 και όλους όσους το κράτος και το κεφάλαιο ντόπιο και διεθνές συνεχίζει να  δολοφονεί καθημερινά, στους εργασιακούς χώρους στα μπουντρούμια της ασφάλειας, στα σύνορα και αλλού…
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν διεκδικούσε τίποτα ούτε έθετε αιτήματα προς διαπραγμάτευση. Αυτές τις μέρες συναντήθηκαν στους δρόμους όλοι αυτοί που έχουν βιώσει την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση στο πετσί τους όπως μετανάστες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, μαθητές και  άνθρωποι που δεν έβλεπαν προοπτική και εγκλωβίζονταν σε αυτό το σύστημα. Πάγωσαν όλοι μαζί τον συλλογικό χρόνο λειτουργώντας με τελείως διαφορετικούς όρους. Αυτές τις στιγμές συνειδητά ή ασυνείδητα εκδικήθηκαν  για όσα η κοινωνία του θεάματος και του καταναλωτισμού τους στέρησε και στράφηκαν ενάντια στην ίδια την εξουσιαστική δομή. Οι εξεγερμένοι κατέστρεφαν και λεηλατούσαν κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους δείγμα του ότι δεν ήταν ένα απολίτικο ξέσπασμα όπως παρουσιάζεται η εξέγερση από τα ΜΜΕ που προσπάθησαν να τη απογυμνωσουν και να την διαστρεβλώσουν απο το κονωνικό της περιεχόμενο. Πέρα από αυτό κάποιες ενέργειες είχαν ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο και προσπάθησαν να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα όπως η κατάληψη της ΓΣΕΕ. Πραγματοποίησαν στην πράξη την ρήξη με την εξουσιαστική και αντιπροσωπευτική κοινωνία αφού σχημάτιζαν συνελεύσεις χωρίς αντιπροσώπους και ειδικούς που θα αναλάμβαναν την διαχείριση της κατάστασης είτε την διαπραγμάτευση κάποιου είδους αιτημάτων. Έτσι τα γεγονότα του Δεκέμβρη έβγαλαν στην επιφάνεια την κρίση του πολιτικού συστήματος αντιπροσώπευσης και ψηλάφησαν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης και δράσης.
Τις μέρες του Δεκέμβρη στα κατειλημμένα δημόσια κτήρια άλλαξε η αξία χρήσης τους, από κτήρια που εξυπηρετούσαν τις προσταγές της κρατικής μηχανής και πανεπιστημιακές αίθουσες στείρεας διδασκαλίας μετατράπηκαν σε ζωντανά κτήρια όπου πραγματοποιούνταν καθημερινά συνελεύσεις για την διαχείριση του κτηρίου, ζητήματα που μέχρι τότε δεν είχαν ανοίξει σε τόσο ευρέα ακροατήρια, δράσεις και άλλα, μια κίνηση των εξεγερμένων να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους προσπαθώντας να καθορίζουν οι ίδιοι κάθε λεπτό της ζωή τους. Σε αυτό το σημείο προέκυψαν αναπόφευκτα και τα όρια του της εξέγερσης αυτής του αυθορμητισμού εν γένει μιας και  έλειπε το επαναστατικό πρόταγμα και η κινηματική συγκρότηση. Ήταν μια εξέγερση για το παρόν που ήθελε να ποδοπατήσει το χτες και να το πετάξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την αισιοδοξία που είχε επικρατήσει εκείνη την περίοδο παρά το τέλος της εξέγερσης, ξεπήδησαν πολλά εγχειρήματα. Συλλογικές καταλήψεις κτηρίων πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα σε μια προσπάθεια άτομα να πάρουν πίσω τον χώρο και τον χρόνο που τους είχε κλαπεί. Συλλογικότητες και ομάδες με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα και σε μέρη της Αθήνας πέρα από το κέντρο που μέχρι τότε είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της κινηματικής δραστηριοποίησης. Τέθηκαν πολλά ζητήματα υπό αμφισβήτηση που μέχρι τότε θεωρούνταν ταμπού όπως το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Αναδείχθηκε έντονα το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού χώρου, αλλα και της βαθύτερης σύνδεσης του με την εργασία, η οποία  δεν πρέπει να βασίζεται σε ευκαιριακά και πρόσκαιρη βάση.
Από τον Δεκέμβρη του τότε στο Δεκέμβρη του σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, στα οποία έχουν συμβεί τόσα πολλά γεγονότα όσα σε πολλά κοινωνικά ζητήματα δεν είχαν συμβεί για ολόκληρες δεκαετίες. Παρόλα αυτά τα ζητήματα που ανέκυψαν κατά την διάρκεια και μετά την εξέγερση είναι ακόμη επίκαιρα και οι καθημερινές εξεγέρσεις είναι παραπάνω από αναγκαίες. Θυμόμαστε τις μέρες εκείνες, γιατί πρέπει να διδαχτούμε από το παρελθόν και γιατί τα γεγονότα όλων των εξεγέρσεων που οι καταπιεσμένοι ρίχνουν μια κλωτσιά σε αυτούς που τους καταδυναστεύουν είναι μια παρακαταθήκη για το παρόν που διανύουμε και το μέλλον, εφόσον προσπαθήσουμε να το ορίσουμε οι ίδιοι…