Διανύουμε μια περίοδο που το κεφάλαιο μέσα από το όχημα της κρίσης αναδιαρθρώνεται και εξαπολύει μια άνευ προηγουμένου επίθεση σ’ όλη την κοινωνία. Τα μεγαλοαφεντικά των τραπεζών και των πολυεθνικών, διαμέσου του κοινοβουλίου και με την πλήρη κάλυψη του νομικού πλαισίου, μας έχουν «ταράξει στη νομιμότητα» και μέχρι στιγμής έχουν κάνει επέλαση στα εργασιακά. Το κράτος, αποσκοπώντας πλέον και στη φυσική μας εξόντωση, ισοπεδώνει κάθε τελευταίο ίχνος κοινωνικών παροχών όπως αυτές της υγείας και της παιδείας.

Κρίνοντας από τη γενικότερη ανασυγκρότηση των δυνάμεών του, την ανασύνταξη του πολιτικού του προσωπικού αλλά και τη διεύρυνση του νομικού του οπλοστασίου, ένα είναι σίγουρο: η καταστολή της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Τα «καλύτερα» έρχονται.

Για το κράτος, όμως, υπάρχει ο διαρκής κίνδυνος να χάσει τη συναίνεση από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, απαραίτητη συνθήκη για να ανανεώσει την επίθεσή του. Παράλληλα, φοβάται ενδεχόμενες γενικευμένες αντιδράσεις από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων. Επιλέγει, λοιπόν, αυτή τη συγκυρία, για να «ξεκαθαρίσει» εκ των προτέρων με τον εσωτερικό του εχθρό, τον ευρύτερο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, ο οποίος, ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού κινήματος, διατηρεί πάντα την ικανότητα να λειτουργεί ως ένα ακόμα «φιτίλι» για εξεγερσιακές καταστάσεις και επαναστατικές διαδικασίες.

Παράλληλοι στόχοι για το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου είναι τόσο ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από «βαριά» θέματα της επικαιρότητας, με πρώτο το φορολογικό, όσο και η συσπείρωση μιας μερίδας συντηρητικών ψηφοφόρων γύρω από την τωρινή κυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο, πάγια και αναπόσπαστη τακτική των αφεντικών παραμένει η διάχυση του φόβου και η καλλιέργεια ενός κλίματος τρομοϋστερίας και πανικού στην κοινωνία διαμέσου των ΜΜΕ∙ τακτική που έχουμε παρακολουθήσει να χρησιμοποιείται στο πρόσφατο παρελθόν με θέματα όπως το μεταναστευτικό, η εγκληματικότητα, η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, η επιχείρηση «Ξένιος Δίας».

Καθώς τα ιδεολογήματα της «ανάπτυξης» και της «ευμάρειας» καταρρέουν μπροστά στα μάτια μιας απογοητευμένης και οργισμένης κοινωνίας, το μόνο ιδεολόγημα που μπορεί πλέον να «πλασάρει» το κράτος, για να συνεχίζει να επιβεβαιώνει το ρόλο του, είναι η «ασφάλεια».

Το ξεκίνημα έγινε στις 20 Δεκέμβρη 2012 το πρωί, όταν οι μπάτσοι εισέβαλαν στην κατάληψη της Villa Amalias επί της Αχαρνών και συνέλαβαν 8 συντρόφους. Το όργιο της καταστολής συνεχίστηκε στις 28 Δεκέμβρη με την «κινηματογραφικού» τύπου εισβολή των ΜΑΤ στη σχολή της ΑΣΟΕΕ, όπου συνελήφθησαν 16 μετανάστες, παραβιάστηκαν όλα τα φοιτητικά στέκια της σχολής, ανάμεσά τους και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, και αρπάχτηκε εξοπλισμός του ραδιοφωνικού σταθμού 98 FM. Και στις δύο περιπτώσεις τα προσχήματα του κράτους ήταν πασιφανώς γελοία, με τα ΜΜΕ να προσπαθούν επιμελώς να κατασυκοφαντήσουν και να απονοηματοδοτήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους και να τους αφαιρέσουν το πολιτικό τους περιεχόμενο.

Η απάντηση συντρόφων και αλληλέγγυων ήταν άμεση. Το ίδιο βράδυ της εισβολής στη Villa Amalias πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη πορεία 1.500 συντρόφων και αλληλέγγυων. Σε όλη την Ελλάδα, τις μέρες που ακολούθησαν, πραγματοποιούνταν καθημερινά μαζικές και δυναμικές δράσεις αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης στους εμπορικούς δρόμους των μητροπόλεων αλλά και στις γειτονιές.

Στις 9 Γενάρη, ομάδα συντρόφων, αιφνιδιάζοντας ΜΑΤ και ΕΚΑΜ, προχώρησαν σε ανακατάληψη της Villa Amalias, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι σύντροφοι κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ. Η Villa Amalias και τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ τελικά εκκενώθηκαν εκ νέου από τους μπάτσους, οι οποίοι συνέλαβαν 92 συντρόφους και συντρόφισσες. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας η αστυνομία εισέβαλε και στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, συλλαμβάνοντας άλλους 7 συντρόφους και συντρόφισσες. Στις 15 Γενάρη η ΓΑΔΑ επιχείρησε να γυρίσει ένα νέο γουέστερν με την επίθεση στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37. Μετά την προσαγωγή 14 συντρόφων και συντροφισσών, και αφού η διοίκηση του πανεπιστημίου φοβήθηκε ν’ αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας κίνησης, τα ΜΑΤ, τέσσερις ώρες μετά την εισβολή τους, αποχώρησαν άπραγα από τη Λέλας Καραγιάννη, η οποία ανακαταλήφθηκε την ίδια στιγμή από κοντινή ομάδα συγκεντρωμένων συντρόφων και αλληλέγγυων.

Το κράτος φαίνεται να έχει την εντύπωση ότι η υλική επίθεση στις καταλήψεις και τις υποδομές του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου είναι ικανή για να τον εξοντώσει πολιτικά και να τον απομονώσει κοινωνικά. Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο και τη λειτουργία των καταλήψεων, ενώ ταυτόχρονα υποτιμά την αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα των αναρχικών. Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι οι ιδέες δεν καίγονται οι ιδέες καίνε.

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι δεν είναι απλά τα ντουβάρια τους• είναι ανοικτοί κοινωνικοί χώροι που φιλοξενούν συνελεύσεις γειτονιάς, σωματείων και άλλων αυτοοργανωμένων εγχειρήματων. Λειτουργούν ως υποδομές αναρχικών και αντιεξουσιαστικών πολιτικών ομάδων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων. Φιλοξενούν εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές, παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια, μαθήματα αυτομόρφωσης, γυμναστήρια, συλλογικές κουζίνες, βιβλιοθήκες, καφενεία. Στεγάζουν ποικίλα πολιτιστικά δρώμενα, όπως θεατρικές παραστάσεις, μαθήματα χορού και συναυλίες, μακριά από λογικές εμπορευματοποίησης της τέχνης και «αυθεντιών» επί του πολιτισμού. Αποτελούν στέγη και χώρο καθημερινής ζωής για πολλούς ανθρώπους. Είναι το μοναδικό ανάχωμα στο κέντρο της Αθήνας για τα κάθε λογής φασιστικά σκουπίδια που βγάζουν μαχαίρια και δολοφονούν. Ως χώροι αυτοοργάνωσης και επανοικειοποίησης του κλεμμένου χωροχρόνου μας, είναι μαχητικές εστίες αντίστασης των εκμεταλλευόμενων. Είναι, με άλλα λόγια, αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και ταξικού κινήματος.

Οι μαζικές, δυναμικές και καθημερινές κινητοποιήσεις των αλληλέγγυων σε όλη τη χώρα αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, όλο αυτό το διάστημα, επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω το βαθύ ρίζωμα των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων στην κοινωνία. Από την αυθόρμητη πορεία το βράδυ στις 20 Δεκέμβρη, την αιφνιδιαστική συγκέντρωση πάνω από 200 αλληλέγγυων έξω από το Υπουργείο Οικονομικών όπου είχε προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου ο Σαμαράς στις 9 Γενάρη, τη μεγαλειώδη πορεία στις 12 Γενάρη, όπου συμμετείχαν τουλάχιστον 10.000 αλληλέγγυοι, τη συνεχή παρουσία αλληλέγγυων για τη στήριξη των συλληφθέντων στα δικαστήρια, αλλά και από τις καθημερινές παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης των συντρόφων σε όλες τις γειτονιές, φάνηκε τόσο η παντελής αποτυχία του κράτους να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές, όσο και ότι οι καταλήψεις δεν είναι υπόθεση μόνο λίγων αναρχικών, αλλά ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.

Είναι φανερό σε όλους ότι το κράτος δεν το ενδιαφέρει πλέον (γιατί ήταν πάντα θέμα τακτικής επιλογής του) το «υψηλό βιοτικό επίπεδο» και η «καλοπέραση» της κοινωνίας. Προχωρά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, σε κλεισίματα σχολείων, σε εγκληματικές συγχωνεύσεις νοσοκομείων και στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και των φυσικών πόρων. Με αυτά τα δεδομένα, τα επιχειρήματα της «αποτελεσματικής» διαχείρισης των κατειλημμένων κτηρίων, αλλά και ευρύτερα, των ζωών μας, από το κράτος και τους «ειδικούς» επί των οικονομικών και της πολιτικής φαντάζουν πιο κούφια από ποτέ. Το μόνο που πετυχαίνουν τελικά είναι να επιβεβαιώνουν την επιλογή των καταληψιών να αυτοοργανώσουν τις ζωές τους.

Εξίσου κούφια είναι και η επίκληση των καπιταλιστών στο σεβασμό «των νόμων του κράτους», νόμοι που σχεδόν σε καθημερινή βάση αναβαθμίζονται, για να καταστείλουν όχι μόνο τους μετανάστες ή τους αναρχικούς, αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Το σαθρό ιδεολόγημα της «αστικής νομιμότητας» χρησιμοποιείται συστηματικά από τα ΜΜΕ στην απόπειρά τους να κατασυκοφαντήσουν πολιτικοποιημένους αγωνιστές. Με τον κάθε εκμεταλλευόμενο να μπορεί πλέον να διαπιστώσει, μέσα από τα βιώματά του στο σήμερα, ποια πλευρά υπηρετούν οι μπάτσοι, οι δικαστικοί, οι εισαγγελείς και οι μεγαλοδημοσιογράφοι στην ταξική πάλη, υπενθυμίζουμε στους κρατιστές ότι ποτέ δεν ενδιέφερε τους αναρχικούς αν θα χαρακτηριστούν παράνομοι για την πολιτική τους δράση από τους λακέδες των καπιταλιστών, και πως γνώμονα για τις επιλογές τους είχαν ανέκαθεν την αναρχική, επαναστατική ηθική.

Η επίθεση στις υποδομές του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου, προοιωνίζει την επερχόμενη και τελειωτική επίθεση στην κοινωνία. Ήταν δεδομένο ότι μετά την καταστολή των μεταναστών, θα ακολουθούσαν οι αναρχικοί, και ύστερα το σύνολο των εκμεταλλευόμενων. Ήδη, φαίνεται ότι σειρά μετά τις καταλήψεις έχουν τα πιο μαχητικά σωματεία. Προς το παρόν, η άγρια καταστολή των εργαζομένων στις συγκοινωνίες και της δίκαιης αλλά «παράνομης» απεργίας διαρκείας που κήρυξαν τα σωματεία τους, με τη συκοφάντηση του αγώνα τους, τη βίαιη επίταξή τους και τις εκφοβιστικές απολύσεις, επιβεβαιώνουν τη στρατηγική του κράτους για το επόμενο διάστημα. Μετά από τις εισβολές στις καταλήψεις και τις συλλήψεις αγωνιστών για την πολιτική τους δράση, είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσουν εισβολές σε σπίτια ιδιωτών και συλλήψεις για χρέη σε τράπεζες, εφορίες και ΔΕΗ.

Η αλληλεγγύη και η έμπρακτη στήριξη των καταλήψεων και των συλληφθέντων συντρόφων δεν είναι ένα ευκαιριακό ζήτημα, είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας και ένα γερό ανάχωμα στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους. Παράλληλα, οι ίδιες οι καταλήψεις αποτελούν ένα πολύ σημαντικό μέσο αγώνα στα χέρια, όχι μόνο των αναρχικών, αλλά του συνόλου των εκμεταλλευόμενων. Πέρα από την τωρινή χρονική συγκυρία, οι καταλήψεις διαχρονικά, ως η έμπρακτη αυτοοργάνωση πτυχών των ζωών μας, με αδιαβεσολάβητες και οριζόντιες δομές, είναι μια εικόνα από το μέλλον. Η γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, με την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, καθώς και η οργάνωση της κοινωνίας πάνω στη βάση της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, είναι η μοναδική επαναστατική προοπτική για τους εκμεταλλευόμενους.

 

…ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

 

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΜΕΤΡΟ ΔΑΦΝΗΣ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 11πμ

ναμούς

Αναρχική Συλλογικότητα από

Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη