με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ “Οργισμένος Δεκέμβρης”

από την Κινηματογραφική Λέσχη Ελληνικού-Αργυρούπολης

     Ο Δεκέμβρης ήταν μία σειρά γεγονότων ταξικής εκδίκησης και προλεταριακής βίας, ένα ακόμα επεισόδιο που συμπληρώνει τις εξεγέρσεις που τις τελευταίες δεκαετίες σαρώνουν τον καπιταλιστικό κόσμο και σηματοδοτούν την αναγεννημένη αντίσταση των σκλάβων ενάντια στον ολοκληρωτισμό των εμπορευμάτων.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν υπήρξε απλά ένα νεολαιίστικο κίνημα ούτε ένα λαικό ξέσπασμα, όπως το παρουσιάζουν διάφοροι επιτήδειοι. Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν πρόβαλε αιτήματα. Δεν ζητούσε τίποτα. Αντίθετα, τα ήθελε όλα. Ήταν η ρωγμή όπου το σύνολο των ανθρώπων που δεν έχουν καμία εξουσία στη διαχείριση της ζωής τους συγκροτούνται ως τάξη και εξαπολύουν επιθέσεις ενάντια στην θεαματική-εμπορευματική κοινωνία.

Άνεργοι, επισφαλείς, ριζοσπαστικές μειοψηφίες, εργάτες, μαθητές, φοιτητές που προορίζονται να στελεχώσουν τη μία ή την άλλη βαθμίδα της μισθωτής εργασίας, πρόσφυγες και αλλοδαποί δεύτερης γενιάς που βιώνουν καθημερινά την καταπίεση συγκρότησαν την κοινότητα των εξεγερμένων του Δεκέμβρη και στράφηκαν ενάντια στην υπάρχουσα εξουσιαστική και ταξικά διαβαθμισμένη κοινωνία.

Όπως προαναφέρθηκε, ο Δεκέμβρης δεν έθεσε συγκεκριμένα αιτήματα ή διεκδικήσεις. Κάθε προσπάθεια εκ των υστέρων να πειστούμε για το αντίθετο είναι ξεκάθαρη διαστρέβλωση της ιστορίας. Τα υποκείμενα που βρέθηκαν στους δρόμους της εξέγερσης ένιωσαν ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μόνιμη κρίση και ότι δεν διαθέτει περιθώρια μεταρρύθμισης. Και επειδή ο Δεκέμβρης δεν είχε αιτήματα, δεν είχε και αρχηγούς ή αντιπροσώπους που θα αναλάμβαναν να διαπραγματευθούν αυτά τα αιτήματα. Τα Δεκεμβριανά επικύρωσαν την υπάρχουσα πολιτική κρίση ως κρίση πολιτικής, δηλαδή ως κρίση της διαμεσολάβησης. Οι εξεγερμένοι δεν επιδέχτηκαν αντιπροσώπους διότι είχαν ήδη απορρίψει έμπρακτα την ύπαρξη οποιασδήποτε διαχωρισμένης κοινωνίας.

Είναι απεγνωσμένη η προσπάθεια να υποκατασταθεί η εξεγερσιακή πραγματικότητα που ζήσαμε ενάντια στο θέαμα με το θέαμα μιας δήθεν ειρηνικής εξέγερσης της νεολαίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών συμμετείχε ενεργά ή υποστήριζε την καταστροφή όλων εκείνων που καταστρέφουν ή δεσμεύουν καθημερινά τη ζωή μας.

Για εμάς που υπήρξαμε ενεργό κομμάτι του Δεκέμβρη οι ακαδημαικοί που περιφέρονται επικαλούμενοι την επαγγελματική τους ιδιότητα δεν είναι αρμόδιοι να μιλήσουν για τα γεγονότα που έλαβαν τότε χώρα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Το ίδιο ισχύει και για όσους φτιάχνουν ντοκιμαντέρ που περιφέρουν σε φεστιβάλ και τα καταγράφουν ως άλλη μια στιγμή της κινηματογραφικής τους καριέρας.

Τέλος, ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να γίνεται κατανοητός ως μέρος μιας δήθεν αιώνιας, ανιστορικής εξέγερσης των νέων που εκδηλώνεται σε κάθε γενιά με τη μορφή φυσικού φαινομένου και υποχωρεί όταν οι νέοι εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία όπως βεβαιώνει η κυρίαρχη σκέψη. Οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί διαχειριστές αυτού του κόσμου δεν μπορούν ούτε θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα κύματα των εξεγέρσεων που θα επανέρχονται ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση.

Αναρχική Συλλογικότητα από

Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό

και Αργυρούπολη

     Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε θεωρώντας δεδομένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… ΟΜΩΣ… Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό το εθνικιστικό παραλήρημα δεν ευδοκιμούσε ανέκαθεν. Οι επιδείξεις μιλιταρισμού και εθνικισμού προήλθαν από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και την εκφασισμένη κοινωνία του Μουσολίνι και φυτεύτηκαν στην Ελλάδα από τη δικτατορία του Μεταξά, ενώ καθιερώθηκαν και από άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα (Βόρεια Κορέα, Σοβιετική Ένωση, Κούβα) για τη διαμόρφωση φρονήματος και την πειθαρχία των μαθητών.

     Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συμπαγούς και ομοιόμορφης εμφάνισης (στολή, βηματισμός, ευθυγράμμιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατομικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγμα, αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω και κυρίως άξιοι/ες μπροστά και οι πληβείοι πίσω. Μάλιστα, μόνο η «επίλεκτη» εξάδα πηγαίνει συνήθως στη δοξολογία και παρελαύνει πάντα μπροστά, διαχωρισμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό «όχλο».

      Το σχολείο με τη σειρά του δημιουργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας απέναντι στους μαθητές, προκειμένου να παραστούν στην παρέλαση, καθώς οι περισσότεροι αγνοούν ότι η συμμετοχή τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Έτσι, είτε τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα σβηστούν οι απουσίες τους, αν λάβουν μέρος, είτε εκβιάζονται με το ότι αν δεν παρελάσουν, θα τιμωρηθούν με νέες απουσίες. Σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις οι σχολικοί φορείς φτάνουν και στην απειλή της αποβολής. Αυτό σίγουρα καταδεικνύει ότι το σχολείο λειτούργει και ως μέσο διατήρησης φασιστικών μεθόδων και πρακτικών, αντί να επικεντρώνεται στην επίλυση ουσιαστικών προβλημάτων των μαθητών, όπως, π.χ., η έλλειψη καθηγητών και βιβλίων.

     Εμείς, ως αναρχικοί, είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη αυτού του εθνικιστικού παραλόγου που προστατεύει έναν θεσμό, ο όποιος καλλιεργεί το μίσος και τον πόλεμο ενάντια στον συνάνθρωπο με εθνικά και φυλετικά κριτήρια.

 ΔΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΤΙΑ

Ο ξεσηκωμός κατά του Μνημονίου με τις κινητοποιήσεις και τις δράσεις στις πλατείες και στις απεργίες τρομάζει την αστική τάξη και την κυβέρνηση που στόχο έχει να εκτονώσει την οργή του κόσμου και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Γι’ αυτό παίζει το χαρτί του ρατσισμού και της διάσπασης των ανθρώπων σε ντόπιους και μετανάστες με κάθε μέσο και με τους μπάτσους να καλύπτουν τα πογκρόμ της συμμορίας της χρυσής αυγής και άλλων φασιστοειδών. Δεδομένου ότι οι φασίστες είναι πλέον και στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, ο χρόνος των ανέξοδων συζητήσεων γενικά και αόριστα περί φασισμού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι καιροί απαιτούν την ανάπτυξη επαναστατικών στρατηγικών για το καθολικό τσάκισμά τους. Η εμφάνιση των ναζιστών στις γειτονιές με τις δολοφονικές επιθέσεις κατά εργατών μεταναστών και αγωνιστών συντρόφων (γκαζάκια σε καταστήματα μικροϊδιοκτητών μεταναστών, ξυλοδαρμοί και μαχαιρώματα εναντίον τους, καθώς και άσκηση τρομοκρατίας σε ντόπιους αλληλέγγυους των μεταναστών) επιδιώκει να σπείρει τον τρόμο. Είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποιούσαν και οι ομογάλακτοί τους στη Γερμανία του Χίτλερ στο Μεσοπόλεμο, αλλά και οι συνταγματάρχες στην Ελλάδα της Κατοχής και στην περίοδο της χούντας. Αυτοί που με άλλα λόγια στήριξαν τα βασανιστήρια της χούντας, την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τώρα υπονομεύουν κάθε κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα. Πρόκειται φυσικά για το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής του Μνημονίου που ακολουθεί το ελληνικό κράτος ενάντια στους μετανάστες εργάτες. Με αυτό τον τρόπο νιώθουν τη σιγουριά τα πολιτικά αφεντικά των παρακρατικών, ότι τους κρατάνε σε απόλυτη κοινωνική και πολιτική ομηρία. Οι μετανάστες που πρόσφεραν στο «θαύμα» της Ολυμπιάδας και της ένταξης στην ΟΝΕ με εξοντωτικούς ρυθμούς δουλειάς, και οι εργοδότες τους «αντάμειψαν» με άφθονα εργατικά ατυχήματα, τώρα «γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι» και κατηγορούνται για την άνοδο της ανεργίας. Οι μετανάστες βρέθηκαν ξανά και ξανά στις πανεργατικές απεργίες, ενώ οι Αφγανοί και οι Ιρανοί πρόσφυγες με τη συμπαράσταση όλων, όπως και οι 300 απεργοί πείνας της Υπατίας, έδωσαν και δίνουν το παρών στους κοινωνικούς αγώνες. Ή είσαι μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης του ή απλά το τοπίο. Οι αθηναϊκές Νύχτες των Κρυστάλλων επιβάλλουν να αντιμετωπιστεί πιο σοβαρά το φαινόμενο της έξαρσης του ναζισμού στον Ελλαδικό χώρο.

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/-ΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΤΙΑ

 Είμαι Έλληνας

      Στα χρόνια που ακολούθησαν την Επανάσταση του 1821 καλλιεργήθηκε επίμονα η ιδέα από τους ιστορικούς και πνευματικούς ηγέτες της αστικής τάξης, πως η σημερινή νεοελληνική εθνότητα αποτελεί τη συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας και ακόμα πως και το Βυζαντινό κράτος ήταν απόλυτα ελληνικό. Ψέμματα. Η ιδέα αυτή προωθήθηκε για τη συγκρότηση ενός ισχυρού κράτους και την τόνωση του πατριωτικού αισθήματος. Πρώτον, στην αρχαιότητα δεν υπήρχε ούτε ελληνικό κράτος ούτε ελληνικό έθνος. Αντίθετα, υπήρχαν μικρά κράτη (πόλεις-κράτη), ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, που πολλές φορές αλληλοσυγκρούονταν εξαιτίας συμφερόντων. Δεύτερον, η «ελληνική εθνότητα» δεν έμεινε καθαρόαιμη στο διάβα των αιώνων. Ήρθε σ’ επαφή με πολλούς άλλους λαούς στη Μεσόγειο και την Ανατολή και πολλοί δούλοι, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο απελευθερώθηκαν και απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα, προέρχονταν κυρίως από ανατολικές περιοχές.

Η έξαρση του πατριωτισμού διευκολύνει, σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού, όπως σήμερα, τον αποπροσανατολισμό των καταπιεσμένων από τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων. Η άρχουσα τάξη (εφοπλιστές, κομματάρχες, εκκλησία, ΜΜΕ) και τα τσιράκια τους (μπάτσοι, μαφιόζοι, φασίστες), χρησιμοποιώντας εθνικιστικούς διθυράμβους και καλώντας όλους εμάς σε εθνική ενότητα, προσπαθούν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να τη γλιτώσουν οι ίδιοι με ελαφρά πηδηματάκια. Το εθνικό ιδεώδες συντελεί στην ομαλή λειτουργία του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος, γι’ αυτό το λόγο καλλιεργείται και στις σχολικές αίθουσες.

      Κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι περνάνε τα σύνορα και έρχονται στη χώρα μας για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Μην κοροϊδευόμαστε. Κανένας δεν θα άφηνε το έδαφος που γεννήθηκε, το σπίτι, την οικογένεια του, αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος. Και οι αιτίες της μετανάστευσης συνοψίζονται στους πολέμους που διεξάγονται από ξένες υπερδυνάμεις στις χώρες τους για τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών και άλλων σημαντικών πόρων, στην εκμετάλλευση που υφίστανται στην καθημερινότητα τους, και στην κοινωνικοπολιτική αστάθεια που χαρακτηρίζει πολλές από αυτές τις χώρες. Στους πολέμους αυτούς συνδράμει και το ελληνικό κράτος με τη συμμετοχή του στο ΝΑΤΟ και με την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων που πνίγουν στο αίμα ακόμα και άμαχο πληθυσμό. Επιπλέον, οι άνθρωποι που έρχονται στην Ελλάδα και τους βαφτίζουμε «λαθρομετανάστες» δεν έχουν πάντα ως προορισμό τη χώρα μας. Πολλοί από αυτούς θέλουν να μετακινηθούν σε άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης. Η επιθυμία τους αυτή εμποδίζεται −εκτός από τις σφαίρες των συνοριοφυλάκων, τους πνιγμούς στο Αιγαίο, τη FRONTEX, τα ρατσιστικά πογκρόμ των μπάτσων, τα μαχαίρια των φασιστών, κτλ− από την περιβόητη συνθήκη Σένγκεν που υποχρεώνει με ιδιαίτερη αυστηρότητα τους ανθρώπους αυτούς να εγκλωβίζονται εδώ. Και για να μιλήσουμε και για τα “δικά μας”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους πρόσφυγες από την Μικρά Ασία (1922) και τον ρατσισμό που δέχτηκαν από τους ντόπιους, όταν έφτασαν εδώ (π.χ. Πόντιοι του Ελληνικού), καθώς επίσης και τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία (αυξημένη μετανάστευση Ελλήνων στη Γερμανία παρατηρήθηκε ειδικά στα χρόνια της Χούντας) και σε άλλες χώρες.

      Αναφερόμενοι όμως στους μετανάστες δε σημαίνει ότι τους αντιμετωπίζουμε όλους με τον ίδιο τρόπο. Για εμάς διαφέρει ο μετανάστης που προσπαθεί να βγάλει ένα μεροκάματο για να ζήσει αυτός και η οικογένεια του από εκείνον που εκτελεί χρέη πρεζέμπορα ή νταβατζή. Ο πρώτος αποτελεί καταπιεσμένο, ενώ ο δεύτερος λειτουργεί ως αδίστακτος εκμεταλλευτής. Είναι άλλο ο μετανάστης που κλέβει για να επιβιώσει και άλλο ο μετανάστης που ήρθε εδώ, κέρδισε του κόσμου τα λεφτά και πέρασε στην κλίκα των αφεντικών και των κεφαλαιοκρατών. Εκτιμούμε τον μετανάστη που θυμάται πώς ήταν όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα που μπήκε και ο οποίος συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες, σε αντίθεση με αυτόν που βολεύτηκε με τα χρόνια και μετατράπηκε σε φιλήσυχο νοικοκυραίο της μικρομεσαίας τάξης, που πλέον καταριέται τους σημερινούς μετανάστες.

       Τέλος, θεωρούμε ότι το πιο αξιοπρεπές που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να αγωνιστεί στο χωρο που έτυχε να γεννηθεί ή επέλεξε να ζει τις όποιες δυσκολίες και κοινωνικές αδικίες τον περιβάλλουν, παρά να επιλέξει το δρόμο της φυγής. Έτσι και αλλιώς η εξουσία των κρατών δεν γνωρίζει σύνορα. Αυτό σαν απλή παρατήρηση, καθώς δεν γνωρίζουμε τις ακριβείς αιτίες που οδηγούν κάθε άνθρωπο να μεταναστεύσει και φυσικά δεν θα γίνουμε εμείς κριτές της επιλογής αυτής του καθένα.

Ξεκαθαρίζοντας τη θέση μας

      Στεκόμαστε αντίθετοι σε ρατσιστικά και φασιστικά ιδεώδη. Και αυτό το υπερασπιζόμαστε και το στηρίζουμε όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, πραγματοποιώντας αντιφασιστικές δράσεις, αλληλέγγυοι στους καταπιεσμένους αδερφούς μας από κάθε γωνιά του πλανήτη, προωθώντας την αυτοοργάνωση του αγώνα τους, κυνηγώντας και εκμηδενίζοντας φασιστικές πρακτικές και νοοτροπίες. Στη γειτονιά, στους χώρους εργασίας, στο σχολείο, στο δρόμο…

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ
ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

ΑΠΟ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

Την Παρασκευή 13-01-2012 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από την Αναρχική Συλλογικότητα από Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό και Αργυρούπολη στην προβολή του ντοκιμαντέρ “Οργισμένος Δεκέμβρης” που οργανώθηκε από την Κινηματογραφική Λέσχη Ελληνικού-Αργυρούπολης στο πολιτιστικό κέντρο “Μίκης Θεοδωράκης”.

Με το που ολοκληρώθηκε η προβολή της ταινίας (που μπορείτε να δείτε εδώ: http://tv.alterthess.gr/) και πριν ξεκινήσει η προγραμματισμένη κουβέντα ένας σύντροφος πήρε το λόγο και διάβασε το ακόλουθο κείμενο:

Για την Εξέγερση του Δεκέμβρη

Ύστερα, o σύντροφος πρότεινε στον κόσμο πριν την κουβέντα να προβληθεί μία ακόμα ταινία, το “Η Δυνατότητα για την Έφοδο στον Ουρανό” (http://www.black-tracker.gr/details.php?id=261), που δείχνει την εξέγερση από μία άλλη οπτική. Ο κόσμος (γύρω στα 70-100 άτομα) διχάστηκε σε αυτούς που ήθελαν να προβληθεί η ταινία και σε εκείνους που ενοχλήθηκαν από την παρέμβαση και την εκτροπή του προγράμματος. Μετά από κανά τέταρτο διαφωνιών και την αποχώρηση κάποιου κόσμου, τελικά η ταινία δεν προβλήθηκε εκείνη τη στιγμή.

Το λόγο πήραν οι ομιλητές. Με το που τελείωσαν και ύστερα από τη πίεση ενός σημαντικού κομματιού του κόσμου που ήταν υπέρ της παρέμβασης έγινε και η δεύτερη προβολή. Στη συνέχεια ακολούθησε κουβέντα.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1369118

Στις 03/01 το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Ελληνικού ενημερωτική καταδρομή για την υπόθεση της συντρόφισσας Στέλλας Αντωνίου εν όψει της αίτησης αποφυλάκισης που έχει υποβάλλει. Κρεμάστηκαν τρία πανό. Δύο στη πλατεία του Ελληνικού και ένα πιο ψηλά στην Ιασωνίδου. Επίσης, μοιράστηκε ένα δισέλιδο που περιλάμβανε τα ακόλουθα κείμενα:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1260670

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1341175

και την ακόλουθη επιστολή της Στέλλας:

Στις 5 Ιανουαρίου, κι ενώ τα κελιά έχουν κλείσει από τις 8 το βράδυ, είμαι στο κελί μου με άλλες δύο κρατούμενες. Στις 00.30 το βράδυ κι ενώ έχουμε κοιμηθεί, ένα μεγάλο κομμάτι περίπου 1,50 χ 1,00 ξεκολλάει από την οροφή του κελιού και πέφτει πάνω μου. Το κρεβάτι μου γεμίζει μπάζα, όπως και σχεδόν όλο το κελί. Με έντονους πόνους, ιδιαίτερα στο κεφάλι και στον αυχένα, καλώ σε βοήθεια και λίγο αργότερα οι φύλακες με πηγαίνουν στον γιατρό της φυλακής κι εκείνος δίνει παραπεμπτικό να μεταφερθώ σε εξωτερικό νοσοκομείο.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι έρχεται η αστυνομική κλούβα και ήδη χτυπημένη καθώς είμαι υφίσταμαι τη βαρβαρότητα να τοποθετηθώ σε ένα μικρό κλουβί μέσα στο οποίο χωράει ένας άνθρωπος όρθιος και με προσπάθεια καθιστός. Οι μπάτσοι μου λένε ότι αν θέλω να μεταφερθώ στο νοσοκομείο θα πρέπει να με κλειδώσουν εκεί μέσα. Διαμαρτυρήθηκα έντονα για τον απαράδεκτο αυτό τρόπο μεταφοράς των κρατουμένων, διότι η βάναυση αυτή διαδικασία δεν είναι προνόμιο δικό μου, αλλά όλων των κρατουμένων. Τελικά δέχτηκα διότι μάλλον μόνο εγώ είχα καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης μου.

Η διαδρομή ήταν μικρή, αλλά πολύ επικίνδυνη, γιατί εκτός των άλλων οι κραδασμοί μέσα στο ειδικό κλουβί χειροτέρευαν την υγεία μου. Αν και είχαν προνοήσει να υπάρχει ένα ειδικό σκληρό πλαίσιο σαν μαξιλάρι, ώστε να μπορείς άνετα να κοπανάς το κεφάλι σου, αφού οι ίδιοι που το κατασκεύασαν προφανώς γνώριζαν ότι δημιουργούνται κραδασμοί κατά την οδήγηση.
Να τονίσω ότι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου είχα ενημερώσει ότι δεν πρέπει να δεχτώ κανένα χτύπημα στο κεφάλι εξαιτίας συγκεκριμένου προβλήματος που έχω εδώ και χρόνια στα μάτια (για το πρόβλημα αυτό υπάρχει πλήρης ιατρικός φάκελος τεκμηρι-ωμένος από τα παρακάτω νοσοκομεία: Γενικό Κρατικό Αθηνών, Γενικό Κρατικό Νίκαιας, ΠΕ.ΠΑ.ΓΝΗ).

Στη συνέχεια είχα να αντιμετωπίσω την εντολή να γίνουν οι εξετάσεις μου μπροστά στους μπάτσους. Κατόπιν διαμαρτυρίας μου και παρέμβασης ενός γιατρού, τελικά οι μπάτσοι αποχώρησαν από τον χώρο της ιατρικής εξέτασης.
Το αποτέλεσμα του ατυχήματος μέσα στη φυλακή ήταν κάκωση μυών στον αυχένα και δύο εσωτερικές αιμορραγίες στο οπτικό νεύρο του δεξιού ματιού, καθώς το ταβάνι με πλάκωσε στο κεφάλι. Παρ’ όλο που ο αρμόδιος γιατρός μου συνέστησε να παραμείνω στο νοσοκομείο για παρακολούθηση κι εξετάσεις, ο υπεύθυνος της μεταγωγής, προφανώς ασκώντας πίεση, πέτυχε την επιστροφή μου στις φυλακές με συνέπεια να πρέπει να μεταφερθώ ξανά την επόμενη μέρα στο ίδιο νοσοκομείο για νέες εξετάσεις.

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι γιατί θέλω να καταγγείλω ότι η μεταχείριση μου από τις αρχές θα έχει ως σίγουρο αποτέλεσμα την επιδείνωση της κατάστασης μου. Ο επόμενος που θα είναι υπεύθυνος για τη μεταγωγή μου να σκεφτεί καλύτερα τις εντολές που θα δώσει. Αρνούμαι να μεταφερθώ ξανά με τον ίδιο τρόπο και θα συνεχίσω να καταγγέλλω τη συγκεκριμένη μεταχείριση.

Απαίτηση μου είναι να έχω την ιατρική παρακολούθηση που είχα πριν συλληφθώ. Να σταματήσουν οι μπάτσοι να παρεμβαίνουν στα θέματα της υγείας μου. Να σταματήσουν να απαγορεύουν την παραμονή μου στο νοσοκομείο και νά διακινδυνεύουν τη σωματική μου ακεραιότητα επιλέγοντας τις συνεχείς μεταγωγές προκειμένου να αποφύγουν τη νοσηλεία μου.

Προσχήματα

Απέδειξαν γι’ ακόμα μία φορά ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι δέχονται ιδιαίτερη μεταχείριση με πρόσχημα το ζήτημα της ασφάλειας. Τέτοιου είδους αντιμετώπιση έτσι κι αλλιώς είναι γνωστή. Μην ξεχνάμε την απαράδεκτη μεταχείριση των μπάτσων στην περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη, την περίπτωση της Παναγιώτας Ρούπα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της και των Νίκου Μαζιώτη και Κώστα Γούρνα κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας.
Άπ’ ό,τι φαίνεται εκτός από τον εγκλεισμό έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης μέσα σε κτίρια που τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από αποθήκες ανθρώπων

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΓΕΝΑΡΗ ΣΤΙΣ 9:00 ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ

Το απόγευμα κρεμάστηκαν δύο πανό αλληλεγγύης προς τους απεργούς εργάτες της Χαλυβουργίας. Ένα στην πλατεία Ελληνικού και ένα στη συμβολή των οδών Κύπρου και Γούναρη. Μοιράστηκε επίσης το ακόλουθο κείμενο:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1364461

     Νοέμβρης 1973. Η ανατρεπτική δράση των εξεγερμένων στην καρδιά της μητρόπολης αποτελεί την αρχή της πτώσης της δικτατορίας του Παπαδόπουλου, που εντέλει έρχεται στις 24 Ιούλη του 1974 με την κατάρρευση της χούντας. Τη χούντα αντικαθιστά κυβέρνηση εθνικής ενότητας και η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα της αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Λίγοι ήταν εκείνοι που επέμεναν στην ανάγκη μιας κοινωνικής επανάστασης που θα ανέτρεπε κράτος και κεφάλαιο. Ο περισσότερος κόσμος ύστερα από 7 χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας πίστεψε στο όραμα της αναγέννησης της δημοκρατίας στον ελλαδικό χώρο.

      Και φτάνουμε στο σήμερα, για να διαπιστώσουμε ότι τίποτα δεν τελείωσε τότε. Η κρίση του καπιταλισμού διανύει τώρα τον πέμπτο χρόνο της. Αναπτύχθηκε από τα υπερβολικά επίπεδα χρέους των αμερικανικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων και εξαπλώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Το καπιταλιστικό σύστημα διανύει έναν καινούργιο ιστορικό κύκλο και τσακίζει κάτω από το βάρος του όνειρα, ελπίδες και προοπτικές, ενώ οι πολιτικοί ηγέτες κόβουν συντάξεις, μειώνουν μισθούς και πετσοκόβουν επιδόματα ανεργίας, πιπιλώντας τη γνωστή καραμέλα της μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους. Ενός χρέους που κανείς δε γνωρίζει από πού προέκυψε…

      Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράματα. Οι οικονομικές (ανακυκλούμενες) κρίσεις αποτελούν -όπως αποδεικνύει και η ιστορία- αναπόσπαστο στοιχείο των οικονομικών αντιφάσεων της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Όσον αφορά τη “δική μας” οικονομική κρίση, η λύση που μας προσφέρθηκε για να γλυτώσουμε (;) είναι η κοινωνικοποίηση του χρέους. Ποιος αγνοεί τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που έχουν περάσει τα 2 τελευταία χρόνια; Το βάρος μετακυλίεται στις πλάτες του εργαζόμενου λαού, των πιο καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας. Η συνεργασία μεταξύ ντόπιας και ξένης οικονομικής-πολιτικής ελίτ (κυβέρνηση-αντιπολίτευση-συστημική αριστερά-ΔΝΤ-Τρόικα ) που λειτουργεί σε πλήρη σύμπνοια με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών καταδεικνύει τη σύσταση μιας πρωτόγνωρης “οικονομικής χούντας”. Και ύστερα μιλάνε για εθνική ενότητα… Ευχαριστούμε, αλλά δε θα πάρουμε.

     Όλα αυτά που γνωρίζαμε ως κοινωνικά κεκτημένα καταλύονται. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών και η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων απομυθοποιούν το ιδανικό της ύπαρξης κράτους “πρόνοιας”. Η αστικοκοινοβουλευτική δημοκρατία δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως λειτουργεί στο όνομα του λαού, αλλά χωρίς τον λαό. Βέβαια, εδώ δεν πρέπει να αποποιούμαστε και τις ευθύνες που βαραίνουν εμάς τους ίδιους. Ζούμε τις συνέπειες της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και των πυραμιδοειδών δομών. Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της προσωποποίησης της δυσάρεστης οικονομικής κατάστασης. Αυτό να το σκεφτούν καλά όσοι συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες.

      Το κράτος και το κεφάλαιο στην προσπάθειά τους να σωθούν (αλλά και να βγουν κερδισμένοι) προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο θέτοντας σε λειτουργία κάθε μέσο που διαθέτουν. Ένα από τα πιο αποτελεσματικά είναι τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Η προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τις πιο δόλιες μεθοδεύσεις με σκοπό να ρίξει στάχτη στα μάτια μας. Καλλιεργώντας την αδιαφορία, τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον ακραίο μικροαστικό ατομικισμό, τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας καθηλώσουν στον καναπέ και να μας πολώσουν στρέφοντάς μας τον έναν ενάντια στον άλλο (π.χ. ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων) και φυτεύοντας το σπόρο του συντηρητισμού και της νοοτροπίας “κοιτάω την πάρτη μου και δεν πα να γαμηθούν οι άλλοι”.

      Η ψευδαίσθηση ελευθερίας που διατυμπάνιζε τόσες δεκαετίες η αστική δημοκρατία εξανεμίζεται μέσα σε λίγα χρόνια. Όταν τα πράματα δεν πάνε καλά και μυρίζει μπαρούτι το λόγο έχει η κρατική καταστολή. Όχι ότι παλιότερα δεν ήταν υπαρκτή. Απλά τον τελευταίο καιρό βγάζει μάτι και γίνεται ορατή σε όλους (ακόμα και στους πιο δύσπιστους). Δεν ξεχνάμε τις επιθέσεις των σωμάτων ασφαλείας σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τους τρομονόμους, τους ξυλοδαρμούς και τις συλλήψεις, τα στημένα δικαστήρια, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την εκπαίδευση στρατιωτικών μονάδων για την καταστολή διαδηλώσεων, και, φυσικά, τους πολιτικούς κρατούμενους.

      Από την κριτική μας, βέβαια, δεν μπορεί να διαφύγει και η εκκλησία, αυτός ο παρασιτικός θεσμός που σπρώχνει τους πιστούς στην αδράνεια και τα ευχολόγια, την ίδια στιγμή που η περιουσία της, η εξουσία των οργάνων που την απαρτίζουν και τα συμφέροντά τους συμπαρατάσσονται με το στρατόπεδο των εφοπλιστών, των μεγαλοβιομηχάνων και των τραπεζιτών. Σε όσους παρασύρονται ακόμα από τα συντηρητικά καλέσματα αυτού του αντιδραστικού μηχανισμού έχουμε να πούμε μόνο ότι η αλλαγή δεν έρχεται με προσευχές.

      Παρατηρώντας το πόσο επίκαιρη είναι η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου θεωρήσαμε σημαντικό να καλέσουμε την τοπική κοινωνία σε πορεία στις 17 Νοέμβρη που θα πραγματοποιηθεί στις γειτονιές της Άνω Γλυφάδας, του Ελληνικού και της Αργυρούπολης. Κύριοι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή μας την απόφαση είναι η ιδέα και η σημασία της αποκέντρωσης, η άμεση επαφή με τον κόσμο που δε θα κατέβει στο κέντρο, η κοινή δράση και συμπόρευση με τις τοπικές ανατρεπτικές δυνάμεις, η ευκαιρία σε άτομα να συμμετέχουν άμεσα και πρακτικά σε μια κινητοποίηση, το άνοιγμα πολλαπλών μετώπων αντίστασης και σύγκρουσης.

      Καταλήγωντας, κρίνουμε επιτακτική την ανάγκη αντίστασης ενάντια στην περαιτέρω υπονόμευση της ζωής μας. Πέρα από αυτό, προσβλέπουμε στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και στην οργάνωση μιας κοινωνίας που κύριο μέλημα δε θα είναι το κέρδος, αλλά οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Σκεφτόμαστε και πράττουμε στην κατεύθυνση της εξάλειψης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό το επιδιώκουμε μέσω της Αυτοοργάνωσης μετά την καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας, στα επαναστατικά πλαίσια μιας νέας με την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και τη διάθεση και διαχείρισή τους από ολόκληρη την κοινωνία. Στεκόμαστε εχθρικοί σε λογικές ιεραρχίας και αντιπροσώπευσης, πάντα ενάντιοι σε κάθε εξουσία. Προτάσσουμε οριζόντιες δομές. Απορρίπτουμε κάθε λογής ρατσιστικές και φασίζουσες νοοτροπίες, θέτοντας ως πρώτο στόχο την Αλληλεγγύη και την Αποκέντρωση.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΤΟΠΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΣΤΙΣ 16:00,

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ

(προσέγγιση: από Μετρό Αγίου Δημητρίου με τις λεωφορειακές γραμμές Α4, 154, 210

και από Γλυφάδα με τις γραμμές 128, 124, 205, 207)

Αναρχική Συλλογικότητα από

Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη