Τα τελευταία χρόνια κράτος και κεφάλαιο με αφορμή την κρίση εντείνουν την ολομέτωπη επίθεση στα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτή τη συγκυρία προωθώντας την καραμέλα της ανάπτυξης προσπαθούν να παραδώσουν στα χέρια ιδιωτών τον κοινωνικό πλούτο της χώρας. Ένα παράδειγμα αυτής της απόπειρας είναι και το ξεπούλημα του αεροδρομίου του Ελληνικού.
Tο πρώην αεροδρόμιο και η παραλία του Αγίου Κοσμά παραχωρούνται με διαδικασίες fast track και άνευ όρων στους επίδοξους επενδυτές. Συγκεκριμένα:
“1. Έκταση 4.200 στρεμμάτων -από τα συνολικά 6.200- γίνεται στην κυριολεξία τσιμέντο. Εκεί προβλέπονται χρήσεις αμιγούς και γενικής κατοικίας, τουρισμού-αναψυχής, επιχειρηματικά πάρκα, εμπορικά κέντρα, υποδομές μεταφορών, καζίνο, γραφεία, τράπεζες, ουρανοξύστες κ.α.
2. Στη λοιπή έκταση των 2.000 στρεμμάτων προβλέπονται δρόμοι, τεχνικά έργα, κτίρια που θα ανεγερθούν και θα καλύπτουν το 15% της έκτασης και τέλος -για να χρυσωθεί το χάπι- χρήσεις πρασίνου, ελεύθερων χώρων τουρισμού – αναψυχής, αθλητισμού, πολιτισμού, κοινωφελών λειτουργιών, «πρότυπων αστικών υποδομών».
3. Οι προβλεπόμενοι συντελεστές δόμησης ανά ζώνη κλιμακώνονται από 0,2 έως 2,2 και το επιτρεπόμενο ποσοστό κάλυψης στο σύνολο των 6.200 στρεμμάτων είναι 40%.
4. Επιτρέπεται η κατασκευή υψηλών κτιρίων και εγκαταστάσεων που θα έχουν «φάτσα» πάνω στις Λεωφόρους Βουλιαγμένης Ποσειδώνος ή θα βρίσκονται 100 μέτρα μέσα από τα όρια του χώρου στις άλλες ζώνες.
5. Προβλέπονται προσχώσεις και κτίρια στην παραλία και η παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης του αιγιαλού, της παραλίας, του συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλασσίου χώρου και του πυθμένα στους κερδοσκόπους.
Για να προχωρήσουν απρόσκοπτα όλα τα παραπάνω καθιερώνονται ειδικές διαδικασίες για την έκδοση αδειών, τις κατεδαφίσεις και την άμεση ανάκληση των παραχωρήσεων σε δημόσιους και κοινωνικούς φορείς (πολιτιστικό κέντρο, ένωση Ποντίων, σύλλογος Κρητών, πυροσβεστικό σώμα, κ.ά.) και την αποβολή τους από το χώρο.”
Με άλλα λόγια, μεθοδεύεται απροκάλυπτα το χτίσιμο μιας πόλης μέσα στην πόλη που θα οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση κάθε είδους δραστηριότητας και στην ιδιωτικοποίηση των εν δυνάμει ελεύθερων χώρων (συνεπώς και στον αποκλεισμό της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτούς) με απώτερο σκοπό τον άμεσο πλουτισμό μιας μερίδας κεφαλαιοκρατών. Η προσφορά θέσεων εργασίας που ευαγγελίζονται (όπως κάνουν σε κάθε μεγάλο επενδυτικό έργο) δεν διασφαλίζει ούτε τους ευνοϊκούς όρους ούτε τις υγιείς συνθήκες εργασίας. Στο νεοαποικιακό καθεστώς εργασιακής ομηρίας που επιβάλλουν διεθνή και ντόπια αφεντικά, με τις νέες νομοθετήσεις στα εργασιακά, τις απολύσεις, το κούρεμα μισθών, τη μαζική και ολοένα αυξανόμενη ανεργία, είναι δεδομένο ότι η κυριαρχία επιδιώκει για τα επόμενα χρόνια η ζυγαριά να συνεχίσει να γέρνει όλο και περισσότερο προς το μέρος της. Ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα ενός παρόμοιου “μεγαλόπνοου” σχεδίου:
“Τα ολυμπιακά έργα κατασκευάστηκαν από ανασφάλιστους μετανάστες, με πλήθος εργατικών ατυχημάτων, που σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησαν ακόμα και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, ενώ σε άλλες που προκάλεσαν σωματικές βλάβες, μόνιμες ή μη, το καθεστώς μαύρης εργασίας γλίτωσε τους εργοδότες, μεταξύ αυτών και το ελληνικό κράτος, από την υποχρέωση καταβολής οποιασδήποτε αποζημίωσης.”
Ο κατά τ’ άλλα “εθνικός” στόχος του 2004 είχε ξεκάθαρους εγχώριους νικητές τους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρείες και τους πολιτικούς, και ξεκάθαρους εγχώριους χαμένους όλους εμάς.
Να σημειώσουμε ότι ακόμα και μετά την ολοκλήρωση έργων ιδιωτικών συμφερόντων (χωρίς εδώ να προσπαθούμε να απενοχοποιήσουμε τα κρατικά έργα με τις υπερκοστολογήσεις, τις μίζες, αλλά και τις αναθέσεις τους σε ιδιωτικές εταιρείες) η κερδοφόρα ομαλή λειτουργία τους εξασφαλίζεται με αδίστακτους εκβιασμούς από τη μεριά της εργοδοσίας, αλλά και με την πρόσληψη ευέλικτου εργατικού δυναμικού είτε πρόκειται για μετανάστες είτε για ντόπιους εργαζόμενους. Δύο παραδείγματα είναι το προσωπικό των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων που συμπληρώνουν τα γήπεδα γκόλφ στην Πύλο και το εξευτελιστικό μεροκάματο που παίρνουν, καθώς και το άθλιο εργασιακό καθεστώς στο καζίνο της Πάρνηθας.
Εκτός των άλλων, στα περισσότερα μεγάλα έργα δεν διευκρινίζεται αν ο ανακοινωμένος αριθμός νέων θέσεων εργασίας αναφέρεται στη διάρκεια κατασκευής του έργου ή στη λειτουργία μετά την αποπεράτωσή του. Επίσης, όπως έχουμε δει πολλές φορές, το τελικό αποτέλεσμα απομυθοποιεί τα μεγάλα λόγια περί ανάπτυξης και ευημερίας για τον πολίτη. Άλλωστε ποιος έχει την εντύπωση ότι θα βγει κάτι καλό από ένα έργο που σχεδιάζεται για εμάς χωρίς εμάς, χωρίς καν να υπάρχει ενημέρωση της κοινωνίας για τους σχεδιασμούς που γίνονται;
Παράλληλα, θεωρούμε ότι αυτό το έργο θα ανοίξει το δρόμο για την τσιμεντοποίηση του Υμηττού, καταστρέφοντας έτσι ό,τι έχει απομείνει από τους εμπρησμούς όλων αυτών των χρόνων (που για εμάς σίγουρα δεν είναι τυχαίοι).
Ας μην είμαστε αφελείς. Βλέπουμε σε ποιο σημείο μας έχει φέρει η “ανάπτυξη” του καπιταλισμού στο όνομα του “κοινού καλού”. Ο πραγματικός στόχος αυτής της “ανάπτυξης” είναι η συσσώρευση του κέρδους στα χέρια των λίγων μέσω της παραγόμενης υπεραξίας από το σύνολο των εργαζόμενων ανθρώπων. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να πούμε με σιγουριά για αυτό το “αναπτυξιακό” σχέδιο είναι ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν φιλόδοξο ιδιώτη-επενδυτή και ότι είμαστε ενάντιοι σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης του Αεροδρομίου και οποιουδήποτε άλλου εν δυνάμει ελεύθερου χώρου. Για εμάς, ο μόνος που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει το πώς θα αξιοποιηθεί ο χώρος είναι η ίδια η κοινωνία προς όφελός της, χωρίς διαμεσολαβητές, μέσα από συνελεύσεις γειτονιών και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα με όρους αντιεμπορευματικούς, μακριά από λογικές ανάθεσης και εκπροσώπησης.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ναμούς
Αναρχική Συλλογικότητα από
Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό και Αργυρούπολη
