ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Πέντε χρόνια μετά που ο καπιταλισμός έδειξε για άλλη μια φορά τα δόντια του και μετά από μια σειρά μνημονίων και προγραμμάτων διάσωσης τα εισοδήματα για την πλειονότητα των νοικοκυριών έχουν καθηλωθεί σε επίπεδα χαμηλότερα ή κοντά στα όρια της φτώχειας.
Το 46,9% λέει ότι το οικογενειακό εισόδημα δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες του και το 55% δηλώνει ότι χρειάστηκε να πουλήσει περιουσιακά στοιχεία, να δανειστεί ή να ζητήσει χρήματα από συγγενείς ή φίλους προκειμένου να πληρώσει υποχρεώσεις –το 35,9%, δηλαδή πάνω από ένα εκατομμύριο νοικοκυριά, έχει στην οικογένειά του τουλάχιστον έναν άνεργο και από αυτό το ποσοστό μόνο το 8,9% λαμβάνει επίδομα ανεργίας.
Με βασικό όχημα την λιτότητα εξαθλίωσαν τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, φτωχοποίησαν τους ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας, εξάντλησαν οικονομικά τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Από την άλλη, με στοχευμένες θεσμικές παρεμβάσεις στην παιδεία, την υγεία, τον δημόσιο πλούτο και το περιβάλλον, προετοίμασαν το έδαφος για την μεγαλύτερης έκτασης μεταφορά δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά συμφέροντα που συνέβη ποτέ σε μία χώρα. Και όλα αυτά με πρόσχημα την αποπληρωμή του χρέους, το οποίο σε πείσμα των νεοφιλελεύθερων παπαγάλων όχι απλώς δεν μειώθηκε αλλά αντίθετα εκτοξεύτηκε από το 110% στο 180% του Α.Ε.Π..
Κατά την διάρκεια των πολιτικών της λιτότητας και των μνημονίων, όταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εξαθλιώθηκαν οικονομικά, κάποιοι ελάχιστοι στην Ελλάδα αύξησαν τον πλούτο τους. Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι το 2008 το 1% του ελληνικού πληθυσμού κατείχε το 48% του πλούτου το 2014 η ίδια οικονομική ολιγαρχία αύξησε το ποσοστό του πλούτου που έχει στην κατοχή της στο 56%.
Κάποιοι λίγοι, δηλαδή κέρδισαν από την δική μας καταστροφή δημιουργώντας έτσι τεράστιες οικονομικές ανισότητες με αποτέλεσμα την διαμόρφωση ακραίας πολιτικής αστάθειας. Στην κορύφωση της πολιτικής κρίσης του συστήματος γίνονται οι τωρινές εκλογές.
Ο χωρισμός της πολιτικής σε κεντροδεξιά-κεντροαριστερά (και μην ξεχνάμε ότι το κέντρο είναι πάντα δεξιά) έχει αρχίσει, καλά πάει. Φαίνεται να συμφωνούν πολλοί. Τι άλλο να κάνουν;
Μετά από τόσους κοινωνικούς αγώνες η κοινωνία δείχνει μουδιασμένη και εναποθέτει τις ελπίδες της για άλλη μια φορά σε μεσσίες. Οι αντιπρόσωποι πάνω από όλα, τα γνωστά…
Αν εξαιρέσουμε τα διάφορα σταλινικά, τροτσκιστικά και ναζιστικά απολιθώματα αυτό που παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι τους δύο υποψήφιους πόλους κυβερνητικής εξουσίας να συγκρούονται επικοινωνιακά στα διάφορα κανάλια των εφοπλιστών, των μεγαλοεκδοτών και των μεγαλοεργολάβων για την μελλοντική διαχείριση του ελληνικού κράτους (το οποίο σημειωτέον το 2010 βάρεσε την 5η του χρεωκοπία – και πάει για ρεκόρ).
Από τη μια έχουμε τους διαχειριστές του φόβου που περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι καταστροφολογικά και από την άλλη τους εμπόρους ελπίδας που πουλάνε την πραμάτεια τους σε όλους τους απελπισμένους. Και όλα αυτά, με μόνο στόχο την κατάληψη της εξουσίας, τις καρέκλες, την κρατική επιχορήγηση. Πολιτική χωρίς αρχές και με ιδεολογίες αδειανά πουκάμισα, όπου όλα επιτρέπονται: οι Οικονόμου, Γκερέκου στη Νέα Δημοκρατία, οι αριστεροί μεταρρυθμιστές και οι νεοφιλελεύθεροι στο κόμμα του MEGA και το χειρότερο, η ακροδεξιά Ραχήλ Μακρή στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
Πολιτική χωρίς ιδέες όμως είναι η πολιτική του παραλόγου και του ότι αρπάξουμε (κάποιος είχε πει ότι άμα φτάναν οι καρέκλες στο υπουργικό συμβούλιο θα υπήρχε μόνο ένα κόμμα στην Ελλάδα).
Εμείς αρνούμαστε να μπούμε σε αυτό το παιχνίδι και να νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας αυτήν την κατάσταση. Δεν διαπραγματευόμαστε με ποιους όρους, με ποιούς τοποτηρητές και με ποιο νόμισμα θα συνεχίσουν οι καπιταλιστές να μας απομυζούν στο διηνεκές. Ως αναρχικοί απαξιώνουμε την λογική που βάζει σε προτεραιότητα τον πολιτικό αγώνα έναντι του κοινωνικού, τη λογική της διαμόρφωσης καταστάσεων πρώτα στο πολιτικό σκηνικό, με σκοπό αυτό ύστερα να επιφέρει κοινωνικές αλλαγές και κατακτήσεις – ξέρουμε ότι το κράτος υπάρχει μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας (και μεις είμαστε μόνο για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε). Οι αυταπάτες για ριζοσπαστική/επαναστατική πολιτική διά της κοινοβουλευτικής οδού είναι αυταπάτες που έχουν διαψευστεί ιστορικά και οι όποιες πρόσκαιρες μικροβελτιώσεις λειτουργούν ως ένα ακόμη ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των εκμεταλλευόμενων.
Για μας το βασικό επίδικο είναι η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης. Απορρίπτοντας την ανεύθυνη οδό της ανάθεσης των ζωών μας στους «ειδικούς» επί της πολιτικής και του συνδικαλισμού – προτάσουμε την αποχή από τις εκλογές της αστικής δημοκρατίας, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και προτείνουμε την οργάνωση σε κοινωνική και ταξική βάση μέσα από οριζόντιες δομές στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές μέσα από σωματεία βάσης, λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.
Για μια κοινωνία βασισμένη στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης.
Πάλη ταξική όχι εκλογική
Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα από
Ελληνικό, Αργυρούπολη, Άνω Γλυφάδα