υνθήκες κράτησης μεταναστών στα κρατητήρια του ΕλληνικούSummary
Όλοι εμείς που αποτελούμε τη συλλογικότητα «Αλληλέγγυοι κρατουμένων στα Νότια», έχουμε αποφασίσει με αιχμή το κέντρο κράτησης που βρίσκεται στο χώρο του Ελληνικού – χώρος κράτησης πλέον αποκλειστικά γυναικών-, ως πολιτικά αλληλέγγυοι στους μετανάστες-κάτοικοι της περιοχής, να πραγματοποιούμε, επισκεπτήρια προκειμένου ναείμαστε δίπλα στις μετανάστριες που ζουν έγκλειστες εκεί.

Από τις συνεχείς επισκέψεις μας διαπιστώσαμε και δημοσιοποιούμε τις άθλιες και διαρκώς επιδεινούμενες -με την αύξηση των κρατούμενων- συνθήκες κράτησης στο κέντρο Κράτησης Αλλοδαπών Ελληνικού:

Το φαγητό είναι ανεπαρκές και άθλιο (νεροζούμι, βρώμικο-ακόμα και με τρίχες, ενώ τους δίνεται ελάχιστο κρέας)

Όσες γυναίκες-κρατούμενες πάσχουν από βαρύτατες ασθένειες, στερούνται την κατάλληλη πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη και φάρμακα, αφού δεν υπάρχει γιατρός στο Κέντρο (έχουμε δει κρατούμενες χλωμές, να τρέμουν και με εμφανή σημάδια από τις ασθένειές τους ).

Έχουν πρόσβαση την νύχτα στην τουαλέτα μόνο ζητώντας από τους δεσμοφύλακες να τους ανοίξουν την πόρτα του κελιού τους, με αποτέλεσμα -και ανάλογα με την βάρδια- οι δεσμοφύλακες να κάνουν ότι δεν ακούν τις κρατούμενες, ώστε να αποφεύγουν το πήγαινε-έλα από το γραφείο τους. Οι κρατούμενες αναγκάζονται να φωνάζουν και να χτυπάνε τα κάγκελα για να πάνε τουαλέτα, ώστε ξυπνάνε όλες οι συγκρατούμενες διαρκώς μέσα στην νύκτα.

Η σωματική υγιεινή και η πρόσβαση σε είδη καθαριότητας είναι εξαιρετικά δύσκολη και οι κρατούμενες διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν να πλυθούν επαρκώς. Οι μετανάστριες κρατούμενες δεν δικαιούνται να φυλάσσουν οι ίδιες το σαμπουάν ή το σαπούνι τους και κάθε φορά που θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν είναι αναγκασμένες να το ζητούν από το δεσμοφύλακα της βάρδιας. Αυτό μετατρέπει την καθαριότητα σε μέσο πειθάρχησης. Στη δημιουργία συνθηκών σαν τις παραπάνω συντελεί το συγκεκριμένο καθεστώς κράτησης (κλειστού τύπου), που είναι πιο περιοριστικό ακόμα και από αυτό των κέντρων κράτησης ανοιχτού τύπου, όπου οι κρατούμενοι έχουν ελεύθερη πρόσβαση στα προσωπικά τους αντικείμενα.

Ζητήματα συμπεριφοράς δεσμοφυλάκων : οι κρατούμενες χωρίζουν τις βάρδιες σε «καλές» και «κακές» ανάλογα με την συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων!

Οι κρατούμενες υφίστανται γραφειοκρατικό βασανισμό με επ’ αόριστο κράτηση, μη γνωρίζοντας τον ακριβή χρόνο αποφυλάκισής τους, αφού οι γραφειοκράτες του Αλλοδαπών, από τους οποίους εξαρτάται η διάρκεια του εγκλεισμού, ευθυνόφοβα εξαντλούν κάθε τυπικό λόγο για την συνέχιση τη κράτησης, αντί να συμβαίνει το αντίθετο.

Για παράδειγμα ακόμα και όσες ζουν στην χώρα πολλά χρόνια (π.χ. οικιακοί βοηθοί ηλικιωμένων) και έχουν δηλώσεις φιλοξενίας σε δικά τους ή φιλικά σπίτια κρατούνται έως την εξέταση της αιτήσεως ασύλου!

Πλέον έρχονται διαρκώς αποφάσεις παράτασης της κράτησης των γυναικών έως και ένα έτος (με δυνατότητα περαιτέρω εξαμηνιαίας παράτασης) επιστρέφοντας ξανά στο παλαιό καθεστώς! Έτσι, ενώ αμέσως πριν και μετά τις εκλογές, ο αριθμός των κρατουμένων στο Κέντρο Κράτησης περιορίστηκε από 120 σε 13, μέσα σε ελάχιστους μήνες ο αριθμός τους εκτοξεύτηκε και πέραν των 50 και αυξάνεται ραγδαία.

Η συλλογικότητα «Αλληλέγγυοι κρατουμένων στα Νότια» έχει ως βασικό στόχο το κλείσιμο των Κέντρων Κράτησης Αλλοδαπών / κολαστήρια ψυχών, αλλά θεωρεί και υποστηρίζει πως οι μετανάστριες κρατούμενες έχουν δικαιώματα μέχρι την τελική απελευθέρωση τους τα οποία υπερασπίζουμε από κοινού.

Στο πλαίσιο δημοσιοποίησης του προβλήματος και ενδυνάμωσης του αγώνα μας θα δημοσιοποιήσουμε τις επόμενες ημέρες κείμενο της συλλογικότητάς μας.

allileggyoikratoumenon@gmail.

https://athens.indymedia.org/post/1545657/

Συντονισμός Αναρχικών Κοινoτήτων Αγώνα Νότιας και Ανατολικής Αθήνας

Καλούμε σε ΠΟΡΕΙΑ προς το κέντρο κράτησης Ελληνικού.
ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ2015,

Πλατεία Σουρμένων 11πμ

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Εδώ και αρκετό καιρό σε διάφορες περιοχές αλλά και στη γειτονιά μας διεξάγεται ένας αγώνας για την κατάργηση των κέντρων κράτησης μεταναστών. Στην περιοχή μας συγκεκριμένα το κρατητήριο του Α.Τ. Ελληνικού έχει μετατραπεί σε τέτοιο, με κελιά 3×3, προαυλισμό 2 ώρες την ημέρα, άθλιες συνθήκες υγιεινής, να συμβάλλουν στην περαιτέρω εξαθλίωση και στον συνεχή βασανισμό αυτών των ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά.

Μέσα από αυτό το καθεστώς κράτησης, τα σύγχρονα Νταχάου χρησιμεύουν στην επιβολή του φόβου στους μετανάστες, έγκλειστους και μη, που δεν έχουν χαρτιά και λειτουργούν ως μέσο καταστολής οποιασδήποτε εξέγερσης του πιο εξαθλιωμένου κομματιού της κοινωνίας. Το κράτος μέσω της φυλάκισης παρουσιάζει τους μετανάστες ως παρείσακτους και επικίνδυνους για την δημόσια ασφάλεια, προκειμένου να αποκοπούν από την υπόλοιπη κοινωνία, να περιθωριοποιούνται και να αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα.

Για τον καπιταλισμό τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν βασικό κομμάτι της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών σε περίοδο κρίσης. Μέσω των πολέμων για τον έλεγχο των παγκόσμιων φυσικών πόρων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τη φτωχοποίηση ολόκληρων λαών (που αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά του),δημιουργεί ο ίδιος το φαινόμενο της μετανάστευσης. Δηλαδή ένα σύστημα υπερ-εκμετάλλευσης της εργασίας. Ένα σύστημα που σε κατάλληλο χώρο και χρόνο εξασφαλίζει την απαιτούμενη ποσότητα από φθηνά και πειθαρχημένα εργατικά χέρια για τα αφεντικά, στο χαμηλότερο δυνατό κόστος.

Το κεφάλαιο και τα κράτη, με σκοπό να διατηρούν την παραγωγικότητά τους, χρειάζονται έναν πληθυσμό φτηνού και εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού το οποίο να βρίσκεται σε ένα καθεστώς συνεχούς ”παρανομίας”, έτσι ώστε να μην μπορεί να διεκδικήσει τίποτα πέραν της επιβίωσης του. Όταν ο μετανάστης εισέρχεται στην εκάστοτε χώρα υποδοχής αποτελεί ”καθαρό κέρδος” γι’ αυτήν, καθώς το κράτος δεν έχει ξοδέψει τίποτα για την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη, ασφάλεια, εκπαίδευση κλπ. Έρχεται λοιπόν να προσφέρει καθαρή την εργατική του δύναμη χωρίς να έχει λάβει προηγουμένως απολύτως τίποτα.

Οι μετανάστες λοιπόν αποτελούν πηγή υποτιμημένης και πειθαρχημένης εργασίας, η οποία διοχετεύεται ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες ανάπτυξης του παγκόσμιου κεφαλαίου. Έτσι μέσω της εκμετάλλευσης, το κεφάλαιο συνεχίζει να αναπαράγεται και να συσσωρεύεται.

Εδώ και χρόνια ασκείται μια έντονη ξενοφοβική πολιτική που συμβάλλει στην διαστρέβλωση της κοινωνικής πραγματικότητας. Το κράτος αναπαράγει τον ρατσισμό και με την βοήθεια των ΜΜΕ τον διοχετεύει σε ολόκληρη την κοινωνία πλασάροντας την εύκολη λύση ότι ‘’για όλα φταίνε οι ξένοι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές’’.

Έτσι, στρέφουν κομμάτια των καταπιεσμένων το ένα ενάντια στο άλλο, ( τον φτωχό ενάντια στον φτωχότερο), με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του κόσμου να θεωρεί τους μετανάστες υπαίτιους της δικής του εξαθλίωσης και των οικονομικών προβλημάτων του. Αποτρέπεται έτσι και η σύνδεση των αγώνων ντόπιων και μεταναστών, αντί η οργή των καταπιεσμένων να ενοποιείται κάτω από τα κοινά ταξικά συμφέροντα και να στρέφεται ενάντια στους κεφαλαιοκράτες, τους πραγματικούς υπαίτιους για την εξαθλίωση μας. Άστεγοι, φτωχοί, άνεργοι και ό,τι έχει έρθει ως επακόλουθο της παγκόσμιας συστημικής κρίσης έχουν μια κοινή αφετηρία, την εκμετάλλευση των από τα κάτω.

Λίγα λόγια για τους τροπαιοφόρους της ελπίδας.. . Η νέα πολιτική διαχείριση μπορεί φαινομενικά να υπόσχεται κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και την αντικατάστασή τους από “κέντρα φιλοξενίας”, δεν παύει όμως να διαπνέεται από το ίδιο πνεύμα αναγκαιότητας περιορισμού των μεταναστών και να ξεκινά από την ίδια αφετηρία με αυτή των υποστηρικτών των στρατοπέδων συγκέντρωσης………………………………………………………………………………………………………………………Δεν αποτελεί όμως ένα ζήτημα αυτού του κράτους αλλά ολόκληρης της Ε.Ε, η οποία είναι αυτή που ορίζει τις μεταναστευτικές πολιτικές όσων κρατών ανήκουν σε αυτή. Σύμφωνα με την συνθήκη Σένγκεν τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε πρέπει να προστατεύονται καλύτερα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλη χώρα που εφαρμόζει τη συνθήκη, υποχρεούται να ασκεί αυστηρούς ελέγχους και να αναβαθμίσει την ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων, με κατασκεύη συνοριακών φραχτών, αισθητήρες και άλλα υλικοτεχνικά εμπόδια. Αυτές οι δολοφονικές πολιτικές της Ε.Ε έχουν προκαλέσει τον θάνατο χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, θυσίες στο βωμό του κεφαλαίου. Μονάχα μέσα στους πρώτους μήνες του 2015 πάνω από 1700 μετανάστες βρέθηκαν νεκροί στα νερά της Μεσογείου, προσπαθώντας να φύγουν από τους τόπους τους και να προσεγγίσουν τις ευρωπαϊκές χώρες. 900 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους σε ναυάγιο στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα, 200 κοντά στις ακτές της Λιβύης, 500 ανοιχτά της Μάλτας , 3 νεκροί στο ναυάγιο της Ρόδου και χιλιάδες ακόμα τα τελευταία χρόνια στην Μεσόγειο.

Μέσα στον καπιταλισμό με λίγα λόγια δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει φιλομεταναστευτική πολιτική.

Στην ουσία, η νέα διαχείριση του ζητήματος που εξαγγέλλει η νέα κυβέρνηση συνεχίζει να έχει αντιμεταναστευτικά χαρακτηριστικά, που διαμορφώνονται με τους περιοριστικούς όρους για τους μετανάστες μέσω της διαρκούς παρουσίας τους σε αστυνομικά τμήματα, του περιορισμού τους σε συγκεκριμένες περιοχές (άρα και κοινωνική απομόνωση) ή της υποχρεωτικής δήλωσης μόνιμου τόπου κατοικίας. Σε κάθε περίπτωση, το νέο πλαίσιο άσκησης της υποτιθέμενης καλής διαχείρισης του μεταναστευτικού δεν σταματάει να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, αφού η συνθήκη παρανομοποίησης των μεταναστών ευνοεί τα συμφέροντα των αφεντικών, ενώ παράλληλα τους αφήνει έκθετους απέναντι στην κρατική καταστολή, τις φασιστικές συμμορίες που καραδοκούν έχοντας τους από καιρό στοχοποιήσει και σε κάθε είδους δουλεμπορικές μαφίες, καθώς και στην πιθανότητα εγκλεισμού τους σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης από τα εκατοντάδες που υπάρχουν στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής επικράτειας.

Δεν θα αφήσουμε ανενόχλητο το κράτος να αιχμαλωτίζει ανθρώπινες ψυχές στο όνομα μιας αντιμεταναστευτικής πολιτικής που σκοπό έχει την παρανομοποίηση και την περαιτέρω εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πιο εξαθλιωμένο κομμάτι του προλεταριάτου.

Δεν επαναπαυόμαστε σε κυβερνητικούς σωτήρες για την λύση των κοινωνικών προβλημάτων ούτε αναθέτουμε τις ζωές μας και τους αγώνες μας σε αυτούς. Οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα, οριζόντια, και αντιιεραρχικά. Μόνη λύση είναι ο ανένδοτος και συνεχής αγώνας από τα κάτω. Παλεύουμε για μία κοινωνία ισότητας αλληλεγγύης ελευθερίας, χωρίς σύνορα και εξουσίες.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

Άμεση κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης

Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων

Καμία εφαρμογή των κέντρων ‘’φιλοξενίας’’

Χαρτιά και ίσα δικαιώματα ντόπιων και μεταναστών

Καλούμε σε ΠΟΡΕΙΑ προς το κέντρο κράτησης Ελληνικού.
ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ2015,

Πλατεία Σουρμένων 11πμ

ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Ως το ολοκληρωτικό γκρέμισμα κάθε φυλακής…

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα από
Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη

Η ιστορία της εργατικής Πρωτομαγιάς Σικάγο, 1886…

«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»
Αύγουστος Σπάις (Ένας από τους αναρχικούς που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887)

Τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκρούσεις στο Σικάγο του 1886, το μακελειό στην πλατεία Χέιμαρκετ και η δολοφονία δεκάδων εργατών και αναρχικών από τους βιομήχανους και τους λακέδες τους, ξεκίνησαν από το αίτημα για 8ωρη εργασία.
Την εποχή εκείνη, μια εποχή ταχύτατης βιομηχανικής ανάπτυξης, οι αμερικάνοι εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (από 72 έως και 90 ώρες την βδομάδα) για εξευτελιστικούς μισθούς, ζούσαν σε πολύ φτωχά μικρά δωμάτια, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και άθλια ποιότητα νερού και τροφής, και με την ανεργία να παραμονεύει και να αυξάνεται συνεχώς. Το 1884 οι πιο μαχητικοί συνδικαλιστές του Σικάγο, αφού εγκατέλειψαν μαζικά τα καθιερωμένα συνδικάτα, ίδρυσαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, άμεσα συσχετιζόμενο με την αμερικάνικη αναρχική οργάνωση Διεθνής Ένωση Εργαζομένων ή αλλιώς τη Μαύρη Διεθνή (που είχε ιδρυθεί από το προηγούμενο έτος). Μέχρι το 1886, όπου το αίτημα για 8ωρη εργασία είχε διαδοθεί πλατιά στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα και προετοιμαζόταν μαζική απεργία, στο Σικάγο η Μαύρη Διεθνής και το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο είναι οι πιο δραστήριες οργανώσεις και συμβάλλουν αποφασιστικά στην προετοιμασία της. Υιοθέτησαν το αίτημα για 8ωρη εργασία, θεωρώντας το ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, επιμένοντας στο ότι έπρεπε να κατακτηθεί ‘από τα κάτω’, από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και το στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.»
Τζέραρντ Λίζιους (Ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο)

Η απεργία για το 8ωρο ξεκίνησε στο Σικάγο το Σάββατο της 1ης Μαΐου του 1886 με τη μαζική συμμετοχή χιλιάδων εργατών, παραλύοντας τον παραγωγικό ιστό της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν και οι απεργοί σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αστυνομία και οι εργοστασιάρχες, αντιμέτωποι με μια τόσο πλατιά σε έκταση απεργία, και τρομαγμένοι από τη μαζικότητά της, επιστράτευσαν,για να την καταστείλουν, από ιδιωτικούς αστυνομικούς και απεργοσπάστες, μέχρι ένοπλους μπράβους βιομηχάνων και ομοσπονδιακά στρατεύματα. Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν τη Δευτέρα, στις 3 Μαΐου, όταν απεργοί ξυλεργάτες δέχτηκαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας, την ώρα που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους απεργοσπάστες. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν πυροβολώντας αδιάκριτα τους απεργούς, δολοφονώντας 6 εργάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.

«Εκδικηθείτε! Εργάτες, στα όπλα! Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους – την αστυνομία – και δολοφόνησαν έξι από τ’ αδέρφια σας, σήμερα στη φάμπρικα του Μακ Κόρμικ. Σκότωσαν τ’άμοιρα αδέρφια σας, γιατί, όπως κι εσείς, είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν, γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς.»
(Προκήρυξη που κυκλοφόρησε από το τυπογραφείο της αναρχικής εφημερίδας “Arbeiter Zeitung”)

Οι αναρχικοί, εξοργισμένοι από την επίθεση της αστυνομίας, κάλεσαν σε συγκέντρωση το απόγευμα της 4ης Μαΐου στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο. Ήδη από το πρωί της ίδιας μέρας είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς και την αστυνομία. Οι ταραχές έπαψαν το απόγευμα, την ώρα της προγραμματισμένης συγκέντρωσης, γιατην οποία οι αναρχικοί είχαν αποφασίσει να έχει ειρηνικό χαρακτήρα. Μετά από αρκετές ώρες, όταν αποχωρούσε ο κόσμος, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και σώματα στρατού, που κινούνταν απειλητικά προς το πλήθος. Την ώρα που δινόταν η διαταγή στην αστυνομία να επιτεθεί, εξερράγη μέσα στις γραμμές των αστυνομικών μια βόμβα (που τοποθέτησε άγνωστος, μέχρι και σήμερα, βομβιστής) τραυματίζοντας 66 μπάτσους, και προκαλώντας το θάνατο σε 7 από αυτούς. Ακολούθησε μακελειό, καθώς οι μπάτσοι μανιασμένοι άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα το συγκεντρωμένο πλήθος, δολοφονώντας δεκάδες εργάτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες.

«Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας»
Τζ. Γκρίντλ, (Πολιτειακός εισαγγελέας)

Τις επόμενες μέρες, οι καθεστωτικές εφημερίδες, χωρίς να χάσουν χρόνο, έσπευσαν να στοχοποιήσουν το αναρχικό και το εργατικό κίνημα. Καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφαντίας, τρομοϋστερίας και πανικού από τους συντηρητικούς, οι οποίοι υποδείκνυαν γνωστούς αναρχικούς ως τους υποτιθέμενους πιθανούς βομβιστές, ενώ αριστερές οργανώσεις έκαναν λόγο για προβοκάτορες…
Ανάμεσα στις πολλαπλές εφόδους σε σπίτια και τις συλλήψεις που ακολούθησαν, οι αναρχικοί ΆλμπερτΠάρσονς, Αύγουστος Σπάις, ΜάικλΣουόμπ, ΣάμουελΦίλντεν, Τζορτζ Ένγκελ, ΆντολφΦίσερ, ΌσκαρΝιμπ και Λούις Λινγκ, από τους πιο μαχητικούς αναρχικούς του Σικάγο, κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες τους. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, τη Μαύρη Παρασκευή. Οι Φίλντεν και Σουόμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών, και αρνούμενος κάθε συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με το κράτος και τους δικαστές, αυτοκτόνησε στο κελί του, καπνίζοντας τσιγάρο με δυναμίτη. Τη νεκρική πομπή των αναρχικών αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άνθρωποι μέχρι το νεκροταφείο Βόλτχαϊμ, όπου θάφτηκαν. Τα επόμενα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) διοργανώνονταν κάθε 1η Μάη συγκεντρώσεις στη μνήμη των Μαρτύρων του Σικάγο, όπως ονομάστηκαν οι απαγχονισμένοι αναρχικοί αγωνιστές. Το 8ωρο είχε πλέον κατακτηθεί.

Η Κληρονομιά των Αγώνων των Εργατών και των Αναρχικών του Σικάγο

Τα προτάγματα των εργατών και των αναρχικών του Σικάγο παραμένουν επίκαιρα όσο συνεχίζει να υπάρχει μισθωτικό σύστημα. Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν πολλά να διδαχτούν τόσο από το περιεχόμενο και τη μορφή που πήραν οι αγώνες του ιστορικού αμερικάνικου εργατικού κινήματος όσο και του ελληνικού.
Οι εργάτες του Σικάγο επέλεξαν να αποχωρήσουν από τα σωματεία της συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας και να αυτοοργανωθούν, χωρίς διαμεσολαβητές, γιατί ήξεραν ότι η απελευθέρωση των ίδιων και της κοινωνίας έχει νόημα μόνο εφόσον πρόκειται για έργο δικό τους και ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Για τον ίδιο λόγο, απαξίωναν και τις εκλογές, θεωρώντας ότι αναπαράγουν λογικές ανευθυνότητας και ανάθεσης.
Προχωρούσαν σε Άγριες Απεργίες, και δεν επέτρεψαν ποτέ στο κράτος να έχει στα χέρια του το μονοπώλιο της βίας απέναντι στην κοινωνία· θεωρώντας ότι ένα σύστημα που αναπαράγεται με τη βία, μόνο με τη βία μπορεί να καταστραφεί, δεν δίστασαν να περιφρουρήσουν το κίνημά τους και αμυνθούν έμπρακτα απέναντι στις ανελέητες επιθέσεις της τάξης που τους εκμεταλλευόταν και στα τσιράκια της, τις δυνάμεις καταστολής.
Σήμερα, σε μια συγκυρία όπου το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται μέσω του οχήματος της κρίσης και επιτίθεται συνολικά στα εργασιακά αλλά και σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Απέναντι στα ‘ευέλικτα’ 5ωρα, την ημιαπασχόληση, τις περικοπές μισθών και τις μειώσεις συντάξεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την πρωτοφανή μαζική ανεργία, μόνη λύση για τους εκμεταλλευόμενους – από το 1886 – παραμένει η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης μέσα από μη διαμεσολαβημένες, αυτοοργανωμένες δομές αγώνα, με σκοπό την κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και των αγορών, την κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού πλούτου. Για την αναρχία, για μια κοινωνία ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα από
Ελληνικό – Αργυρούπολη, Άνω Γλυφάδα

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Την Παρασκευή 13/02 ο Μωχάμεντ Ναντίν που κρατούνταν στο “κέντρο υποδοχής μεταναστών” της Αμυγδαλέζας αυτοκτονεί στο κελί του χρησιμοποιώντας μια πετσέτα γύρω απ’ το λαιμό του. Ο συγκεκριμένος είχε συλληφθεί δύο φορές στο παρελθόν χωρίς χαρτιά και έιχε ήδη κρατηθεί 18 μήνες στην Αμυγδαλέζα όπου οδηγήθηκε για δεύτερη φορά αφού συνελήφθη πάλι χωρίς χαρτιά στην Κρήτη. Οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση είναι προφανείς και έχουν να κάνουν με το καθεστώς της κράτησης για 18 μήνες στα συγκεκριμένα κέντρα κάθε φορά που βρίσκεται κάποιος μετανάστης χωρίς χαρτιά, στην ουσία μια κατάσταση διαρκούς εγκλεισμού, καθώς και οι άθλιες συνθήκες που επικρατούν σε αυτά.

Τα κέντρα κράτησης αποτελούν τον τρόπο διαχείρισης του μεταναστευτικού από μεριάς του κράτους. Στην ουσία αποτελούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου στοιβάζονται εκατοντάδες μετανάστες σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης (έλλειψη ιατρικής περίθαλψης,άθλιες συνθήκες υγιεινής, έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης κλπ). Συγκεκριμένα τρεις θάνατοι έχουν σημειωθεί για παθολογικούς λόγους στα κρατητήρια της Αμυγδαλέζας το τελευταίο διάστημα και έχουν να κάνουν με τις παραπάνω αιτίες.

Σ’ ένα τέτοιο κέντρο κράτησης μεταναστών έχουν μετατραπεί και τα κρατητήρια του Ελληνικού. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον 4 ανήλικα παιδιά και 60 κρατούμενες–αιχμάλωτες του κράτους στα κρατητήρια Ελληνικού, στην ουσία-μετανάστριες και πρόσφυγες πολέμου που με μόνο πρόσχημα την έλλειψη κάποιων εγγράφων κρατούνται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Γυναίκες απ’ το Καμερούν, την Ερυθραία, τη Νιγηρία, την Πολωνία, την Συρία, το Ιράκ, την Δομινικανή Δημοκρατία, τη Ρουμανία και άλλες χώρες κρατούνται σε 8 κελιά 3×3 (και προαυλίζονται δυο φορές την μέρα) έχοντας μεγάλη έλλειψη ειδών υγιεινής και ρουχισμού.

Δεν θα αφήσουμε ανενόχλητο το κράτος να αιχμαλωτίζει ανθρώπινες ψυχές στο όνομα μιας αντιμεταναστευτικής πολιτικής που σκοπό έχει την περιθωριοποίηση και την περαιτέρω εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πιο εξαθλιωμένο κομμάτι του προλεταριάτου και καλούμε σε συγκέντρωση πορεία σαν συνέχιση μιας σειράς κινητοποιήσεων ενάντια στα κολαστήρια που ονομάζονται “Κέντρα Κράτησης”.

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΦΛΕΒΑΡΗ 11πμ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Άμεση κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης
Καμία εφαρμογή των κέντρων “φιλοξενίας”
Ίσα δικαιώματα ντόπιων και μεταναστών
Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων

ναμούς.
Αναρχική Συλλογικότητα από
Ελληνικό, Αργυρούπολη, Α. Γλυφάδα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Πριν λίγες μέρες είχαμε άλλη μια καταδίκη του ελληνικού κράτους για απάνθρωπη μεταχείριση προσφύγων και μεταναστών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι προσφεύγοντες είχαν υποβάλλει αιτήσεις για άσυλο, οι οποίες απορρίφθηκαν και ύστερα κρατήθηκαν με τις γνωστές και μη εξαιρετέες συνθήκες κράτησης, για τις οποίες το ελληνικό κράτος έχει καταδικαστεί επανειλημμένα. Το δικαστήριο δηλαδή διαπίστωσε για άλλη μια φορά την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων, παραβίαση του δικαιώματος για ταχεία επανεξέταση της νομιμότητας της κράτησης καθώς και απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αιτούντων άσυλο και πολιτικών προσφύγων.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 60 κρατούμενες – αιχμάλωτες του κράτους στα κρατητήρια Ελληνικού, στην ουσία-μετανάστριες και πρόσφυγες πολέμου που με μόνο πρόσχημα την έλλειψη κάποιων εγγράφων κρατούνται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα!
Γυναίκες απ’ το Καμερούν, την Ερυθραία, τη Νιγηρία, την Πολωνία, την Συρία, το Ιράκ, την Δομινικανή Δημοκρατία, τη Ρουμανία και άλλες χώρες κρατούνται σε 8 κελιά 3×3 (και προαυλίζονται δυο φορές την μέρα).
Γυναίκες που βρίσκονται σε εχθρική χώρα χωρίς να έχουν γνωστούς και συγγενείς, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, χωρίς χρήματα ή έστω τα απαραίτητα. Οι περισσότερες βρέθηκαν σε ένα νομικό εφιάλτη με μόνο τα ρούχα που φοράνε (πολλές όπως σώθηκαν απ’ τη θάλασσα).Μερικές έχουν κάποια στοιχειώδη επαφή με τις πρεσβείες τους ή μέσω άλλων πρεσβειών, αλλά πολλές που προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες όπως από Συρία, Ιράκ, Ερυθραία δεν έχουν που να απευθυνθούν και βρίσκονται στην κυριολεξία χαμένες στο διάστημα (σημειωτέον ότι με βάση απόφαση του ΟΗΕ που έχει ψηφίσει και η Ελλάδα, οι πρόσφυγες πολέμου δικαιούνται άμεσα άσυλο και κάθε δυνατή βοήθεια).
Για εμάς, δεν υπάρχουν παρείσακτοι άνθρωποι λόγω διαφορετικής καταγωγής, λογική την οποία θεωρούμε αρρωστημένη. Παλεύουμε για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, εξουσία και ρατσισμό.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΕΙΣΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα
από Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Πέντε χρόνια μετά που ο καπιταλισμός έδειξε για άλλη μια φορά τα δόντια του και μετά από μια σειρά μνημονίων και προγραμμάτων διάσωσης τα εισοδήματα για την πλειονότητα των νοικοκυριών έχουν καθηλωθεί σε επίπεδα χαμηλότερα ή κοντά στα όρια της φτώχειας.
Το 46,9% λέει ότι το οικογενειακό εισόδημα δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες του και το 55% δηλώνει ότι χρειάστηκε να πουλήσει περιουσιακά στοιχεία, να δανειστεί ή να ζητήσει χρήματα από συγγενείς ή φίλους προκειμένου να πληρώσει υποχρεώσεις –το 35,9%, δηλαδή πάνω από ένα εκατομμύριο νοικοκυριά, έχει στην οικογένειά του τουλάχιστον έναν άνεργο και από αυτό το ποσοστό μόνο το 8,9% λαμβάνει επίδομα ανεργίας.
Με βασικό όχημα την λιτότητα εξαθλίωσαν τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, φτωχοποίησαν τους ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας, εξάντλησαν οικονομικά τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Από την άλλη, με στοχευμένες θεσμικές παρεμβάσεις στην παιδεία, την υγεία, τον δημόσιο πλούτο και το περιβάλλον, προετοίμασαν το έδαφος για την μεγαλύτερης έκτασης μεταφορά δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά συμφέροντα που συνέβη ποτέ σε μία χώρα. Και όλα αυτά με πρόσχημα την αποπληρωμή του χρέους, το οποίο σε πείσμα των νεοφιλελεύθερων παπαγάλων όχι απλώς δεν μειώθηκε αλλά αντίθετα εκτοξεύτηκε από το 110% στο 180% του Α.Ε.Π..
Κατά την διάρκεια των πολιτικών της λιτότητας και των μνημονίων, όταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εξαθλιώθηκαν οικονομικά, κάποιοι ελάχιστοι στην Ελλάδα αύξησαν τον πλούτο τους. Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι το 2008 το 1% του ελληνικού πληθυσμού κατείχε το 48% του πλούτου το 2014 η ίδια οικονομική ολιγαρχία αύξησε το ποσοστό του πλούτου που έχει στην κατοχή της στο 56%.
Κάποιοι λίγοι, δηλαδή κέρδισαν από την δική μας καταστροφή δημιουργώντας έτσι τεράστιες οικονομικές ανισότητες με αποτέλεσμα την διαμόρφωση ακραίας πολιτικής αστάθειας. Στην κορύφωση της πολιτικής κρίσης του συστήματος γίνονται οι τωρινές εκλογές.
Ο χωρισμός της πολιτικής σε κεντροδεξιά-κεντροαριστερά (και μην ξεχνάμε ότι το κέντρο είναι πάντα δεξιά) έχει αρχίσει, καλά πάει. Φαίνεται να συμφωνούν πολλοί. Τι άλλο να κάνουν;
Μετά από τόσους κοινωνικούς αγώνες η κοινωνία δείχνει μουδιασμένη και εναποθέτει τις ελπίδες της για άλλη μια φορά σε μεσσίες. Οι αντιπρόσωποι πάνω από όλα, τα γνωστά…
Αν εξαιρέσουμε τα διάφορα σταλινικά, τροτσκιστικά και ναζιστικά απολιθώματα αυτό που παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι τους δύο υποψήφιους πόλους κυβερνητικής εξουσίας να συγκρούονται επικοινωνιακά στα διάφορα κανάλια των εφοπλιστών, των μεγαλοεκδοτών και των μεγαλοεργολάβων για την μελλοντική διαχείριση του ελληνικού κράτους (το οποίο σημειωτέον το 2010 βάρεσε την 5η του χρεωκοπία – και πάει για ρεκόρ).
Από τη μια έχουμε τους διαχειριστές του φόβου που περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι καταστροφολογικά και από την άλλη τους εμπόρους ελπίδας που πουλάνε την πραμάτεια τους σε όλους τους απελπισμένους. Και όλα αυτά, με μόνο στόχο την κατάληψη της εξουσίας, τις καρέκλες, την κρατική επιχορήγηση. Πολιτική χωρίς αρχές και με ιδεολογίες αδειανά πουκάμισα, όπου όλα επιτρέπονται: οι Οικονόμου, Γκερέκου στη Νέα Δημοκρατία, οι αριστεροί μεταρρυθμιστές και οι νεοφιλελεύθεροι στο κόμμα του MEGA και το χειρότερο, η ακροδεξιά Ραχήλ Μακρή στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
Πολιτική χωρίς ιδέες όμως είναι η πολιτική του παραλόγου και του ότι αρπάξουμε (κάποιος είχε πει ότι άμα φτάναν οι καρέκλες στο υπουργικό συμβούλιο θα υπήρχε μόνο ένα κόμμα στην Ελλάδα).
Εμείς αρνούμαστε να μπούμε σε αυτό το παιχνίδι και να νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας αυτήν την κατάσταση. Δεν διαπραγματευόμαστε με ποιους όρους, με ποιούς τοποτηρητές και με ποιο νόμισμα θα συνεχίσουν οι καπιταλιστές να μας απομυζούν στο διηνεκές. Ως αναρχικοί απαξιώνουμε την λογική που βάζει σε προτεραιότητα τον πολιτικό αγώνα έναντι του κοινωνικού, τη λογική της διαμόρφωσης καταστάσεων πρώτα στο πολιτικό σκηνικό, με σκοπό αυτό ύστερα να επιφέρει κοινωνικές αλλαγές και κατακτήσεις – ξέρουμε ότι το κράτος υπάρχει μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας (και μεις είμαστε μόνο για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε). Οι αυταπάτες για ριζοσπαστική/επαναστατική πολιτική διά της κοινοβουλευτικής οδού είναι αυταπάτες που έχουν διαψευστεί ιστορικά και οι όποιες πρόσκαιρες μικροβελτιώσεις λειτουργούν ως ένα ακόμη ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των εκμεταλλευόμενων.
Για μας το βασικό επίδικο είναι η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης. Απορρίπτοντας την ανεύθυνη οδό της ανάθεσης των ζωών μας στους «ειδικούς» επί της πολιτικής και του συνδικαλισμού – προτάσουμε την αποχή από τις εκλογές της αστικής δημοκρατίας, οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και προτείνουμε την οργάνωση σε κοινωνική και ταξική βάση μέσα από οριζόντιες δομές στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές μέσα από σωματεία βάσης, λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.
Για μια κοινωνία βασισμένη στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης.
Πάλη ταξική όχι εκλογική
Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα από
Ελληνικό, Αργυρούπολη, Άνω Γλυφάδα

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΑΠΟ ΤΑ “ΠΑΝΩ” ΠΡΟΣ ΤΑ “ΚΑΤΩ”

Ήρθαν μέρες γιορτινές, ειδικά για τις τσέπες των καπιταλιστών. Φωταγωγημένοι δρόμοι, στολίδια, μουσική εορταστική και γενικότερη γκλαμουριά, ιδιαίτερα στους πιο εμπορικούς δρόμους των πόλεων, καλούν τον κόσμο να κάνει αυτό που καθιερώνεται ως παράδοση αυτές τις ημέρες, να αγοράσει. Αυτές τις μέρες όμως υπάρχει και μια μερίδα κόσμου που δεν περνάει και τόσο καλά γιατί σκίζεται στη δουλεία στο “εορταστικό” ωράριο των 09:00-21:00, γιατί ξεπαγιάζει στο κρύο για να πουλήσει κάτι από την πραμάτεια του, ή για να ζητήσει ελεημοσύνη. Ταυτόχρονα, στα πιο σκοτεινά σημεία των πόλεων, υπάρχουν μπάτσοι πανέτοιμοι να μπαλώσουν κάθε τρύπα που χαλάει το εορταστικό-καταναλωτικό κλίμα.

Ως γνήσιο τσιράκι των αφεντικών, το κράτος τις μέρες αυτές δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο στο να εξασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια στις γειτονιές. Χτυπάει τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας (εκδιδόμενες, επαίτες, άστεγους, τοξικομανείς, μετανάστες, μικροπωλητές, αδέσποτα) με κάθε λογής σκουπίδια (ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, δέλτα, ειδικοί φρουροί, ομάδες άμεσης δράσης, ελεγκτές) να διεξάγουν ένα κυνήγι μαγισσών με επιχειρήσεις σκούπα, τραμπουκισμούς ελεγκτών στα ΜΜΜ και προσαγωγές σε μετανάστες και γενικά σε όσους δεν ταιριάζουν στην εορταστική ατμόσφαιρα.

Τρανταχτό παράδειγμα της βίαιης αντίδρασης του κράτους απέναντι στις μειονότητες, είναι η επιχείρηση σκούπα που πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας 15/12 στην πλατεία Συντάγματος με στόχο τους Σύριους πρόσφυγες πολέμου. Ο Καμίνης, εν όψη εορτών, φρόντισε να καθαρίσει την κεντρική πλατεία από τα “κουρέλια” -όπως τους αποκαλούν κάθε λογής ακροδεξιοί τηλεαστέρες- που αγωνίζονται από τις 19/11 για το αυτονόητο και δίκαιο (ιατρική περίθαλψη, άσυλο, άδεια παραμονής στην Ε.Ε.). Το βράδυ εκείνο οι μετανάστες δεν πρόλαβαν να μαζέψουν ούτε τα προσωπικά τους αντικείμενα (ρούχα, παπούτσια, λεφτά, χαρτιά, διαβατήρια).

Όλα αυτά όμως λαμβάνουν χώρα στα παρασκήνια καθώς για τους νοικοκυραίους κατασκευάζουν ένα άλλο όμορφο παραμύθι. Πιο συγκεκριμένα κράτος, εκκλησία και αφεντικά, σ’ ένα κρεσέντο «καλής θελήσεως», κινητοποιούνται διοργανώνοντας εράνους, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και κάνοντας δωρεές. Γνωστή πρακτική εφησυχασμού των μαζών! Έτσι ο μικροαστός μπορεί να βγει χωρίς τύψεις να κάνει τα χριστουγεννιάτικα ψώνια του.

Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο το κράτος βάζει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, είτε με «φιλανθρωπίες» είτε με καταστολή, ανάλογα με το εκάστοτε συμφέρον. Ο καπιταλισμός, που δημιουργεί από την φύση του την εξαθλίωση, είναι αυτός που χτυπάει και καταδικάζει τους εξαθλιωμένους. Για μας η λύση δεν είναι κανενός είδους σκούπα και καμία ψεύτικη φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. Η εξαθλίωση και η εξουσία θα γκρεμιστούν μόνο μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες οργανωμένους από τα κάτω. Μέσα από σωματεία βάσης, και αντιφασιστικές δράσεις. Με οριζόντιες διαδικασίες, για μια κοινωνία ελευθερίας, αλληλεγγύης και ισότητας.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

ναμούς.
Αναρχική συλλογικότητα από
Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό, Αργυρούπολη

Την Παρασκευή 5 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε μίνι πορεία/παρέμβαση στο Α.Τ. Δάφνης μέχρι το μετρό Δάφνης.

Πετάχτηκαν τρικάκια, γράφτηκαν και φωνάχτηκαν συνθήματα.

Σήμερα Σάββατο 6 Δεκέμβρη έγινε πορεία με μηχανάκια και αμάξια από το Ελληνικό μέχρι τη Δάφνη,

κάνοντας στάσεις σε Αργυρούπολη, Ηλιούπολη και Υμμητό. Πετάχτηκαν 30.000 τρικάκια.

ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΗΣΥΧΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

https://athens.indymedia.org/post/1536103/

Όλες αυτές τις μέρες στο Ελληνικό και στις γύρω περιοχές μοιράζουμε κείμενα για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού από 10/11 και των αλληλέγγυων συντρόφων, αναρτούμε πανό, πετάμε τρικάκια στους εμπορικούς δρόμους αλλά και σε πολλά στενά των γειτονιών μας, όπως και συνθήματα σε τοίχους.