«Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή μας θα είναι πιό ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»
Αύγουστος Σπάις, ένας από τους αναρχικούς
που απαγχονίστηκαν στο Σικάγο το 1887

Τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκρούσεις στο Σικάγο του 1886, το μακελειό στην πλατεία Χέιμαρκετ και η δολοφονία δεκάδων εργατών και αναρχικών από τους βιομήχανους και τους λακέδες τους, ξεκίνησαν από το αίτημα για 8ωρη εργασία.

Την εποχή εκείνη, μία εποχή ταχύτατης βιομηχανικής ανάπτυξης, οι αμερικάνοι εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (από 72 εώς και 90 ώρες τη βδομάδα) για εξαθλιωτικούς μισθούς, ζούσαν σε πολύ φτωχά μικρά δωμάτια, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και άθλια ποιότητα νερού και τροφής, και με την ανεργία να παραμονεύει και να αυξάνεται συνεχώς. Το 1884 οι πιο  μαχητικοί συνδικαλιστές του Σικάγο, αφού εγκατέλειψαν μαζικά τα καθιερωμένα συνδικάτα, ίδρυσαν το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο, άμεσα συσχετιζόμενο με την αμερικάνικη αναρχική οργάνωση Διεθνής Ένωση Εργαζομένων ή αλλιώς τη Μαύρη Διεθνή (που είχε ιδρυθεί από το προηγούμενο έτος). Μέχρι το 1886, όπου το αίτημα για 8ωρη εργασία είχε διαδοθεί πλατιά στο αμερικάνικο εργατικό κίνημα και προετοιμάζονταν μαζική απεργία, στο Σικάγο η Μαύρη Διεθνής και το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο είναι οι πιο δραστήριες οργανώσεις και συμβαλλουν αποφασιστικά στην πρετοιμασία της. Υιοθέτησαν το αίτημα για 8ωρη εργασία, θεωρώντας το ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο της συνολικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, επιμένοντας στο ότι έπρεπε  να κατακτηθεί ‘από τα κάτω’, από τους ίδιους τους εργάτες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

«Το μισθωτικό σύστημα είναι η μόνη πηγή μιζέριας του κόσμου. Το στηρίζουν οι εύπορες τάξεις, και για να καταστραφεί πρέπει οι εύπορες τάξεις είτε να μάθουν να δουλεύουν είτε να πεθάνουν. Μία λίβρα δυναμίτη είναι καλύτερη από ένα τσουβάλι ψηφοδέλτια! Διεκδικήστε οχτώ ώρες εργασίας με τα όπλα στο χέρι, για να αντιμετωπίσετε τα σκυλιά των καπιταλιστών, την αστυνομία και τον στρατό με τον κατάλληλο τρόπο.»
Τζέραρντ Λίζιους, ένας από τους αναρχικούς του Σικάγο

Η απεργία για το 8ωρο ξεκίνησε στο Σικάγο το Σάββατο της 1ης Μαϊου του 1886 με τη μαζική συμμετοχή χιλιάδων εργατών, παραλύοντας τον παραγωγικό ιστό της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν και οι απεργοί σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αστυνομία και οι εργοστασιάρχες, αντιμέτωποι με μία τόσο πλατιά σε έκταση απεργία, και τρομαγμένοι από την μαζικότητά της, επιστρατευσαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και απεργοσπάστες, μέχρι και ένοπλους μπράβους βιομηχάνων και ομοσπονδιακά στρατεύματα για την καταστολή των απεργών. Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν την Δευτέρα, στις 3 Μαϊου, όταν απεργοί ξυλεργάτες δέχθηκαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας, κοντά σε εργοστάσιο ξυλείας, την ώρα που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τους απεργοσπάστες. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν πυροβολώντας αδιάκριτα τους απεργούς, δολοφονώντας 6 εργάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους.

«Εκδικηθείτε! Εργάτες, στα όπλα! Τα αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους – την αστυνομία – και δολοφόνησαν έξι από τ’ αδέρφια σας, σήμερα στη φάμπρικα του Μακ Κόρμικ. Σκότωσαν τ’άμοιρα αδέρφια σας, γιατί όπως κι εσείς είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν, γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν την μείωση των ωρών σκλαβιάς.»
Προκήρυξη που κυκλοφόρησε από το τυπογραφείο
της αναρχικής εφημερίδας ‘Arbeiter Zeitung’

Οι αναρχικοί, αγανακτισμένοι και εξοργισμένοι από την επίθεση της αστυνομίας, κάλεσαν σε συγκέντρωση το απόγευμα της 4ης Μαϊου στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο. Ήδη από το πρωϊ εκείνης της μέρας είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις ανάμεσα σε χιλιάδες απεργούς και την αστυνομία. Οι ταραχές έπαψαν το απόγευμα, την ώρα της προγραμματισμένης συγκέντρωσης, η οποία είχε αποφασιστεί από τους αναρχικούς να έχει ειρηνικό χαρακτήρα. Μετά από αρκετές ώρες, όταν αποχωρούσε ο κόσμος, η πλατεία περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και σώματα στρατού, που κινούνταν απειλητικά προς το πλήθος. Την ώρα που δίνονταν η διαταγή στην αστυνομία να επιτεθεί, εξερράγη μέσα στις γραμμές των αστυνομικών μία βόμβα (που τοποθέτησε άγνωστος, μέχρι και σήμερα, βομβιστής) τραυματίζοντας 66 μπάτσους, και προκαλώντας το θάνατο σε 7 από αυτούς. Ακολούθησε μακελειό, καθώς οι μπάτσοι μανιασμένοι άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα το συγκεντρωμένο πλήθος, δολοφονώντας δεκάδες εργάτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες.

«Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας»
Τζ. Γκρίντλ, πολιτειακός εισαγγελέας

Τις επόμενες μέρες, οι καθεστωτικές εφημερίδες χωρίς να χάσουν χρόνο έσπευσαν να στοχοποιήσουν το αναρχικό και το εργατικό κίνημα. Καλλιεργήθηκε ένα κλίμα συκοφαντίας, τρομοϋστερίας και πανικού από τους συντηρητικούς, οι οποίοι υποδείκνυαν γνωστούς αναρχικούς ως τους υποτιθέμενους πιθανούς βομβιστές, ενώ αριστερές οργανώσεις έκαναν λόγο για προβοκάτορες…

Ανάμεσα στις πολλαπλές εφόδους σε σπίτια και και τις συλλήψεις που ακολούθησαν, οι αναρχικοί Άλμπερτ Πάρσονς, Αύγουστος Σπάις, Μάικλ Σουώμπ, Σάμουελ Φήλντεν, Τζώρτζ Ένγκελ, Άντολφ Φίσερ, Όσκαρ Νήμπ και Λούις Λινγκ, από τους πιο μαχητικούς αναρχικούς του Σικάγο, κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργοί του βομβισμού και δικάστηκαν για τις ιδέες τους. Οι Πάρσονς, Σπάις, Ένγκελ και Φίσερ απαγχονίστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1887, την Μαύρη Παρασκευή. Οι Φήλντεν και Σουώμπ καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Λινγκ, μόλις 21 ετών, και αρνούμενος κάθε συνδιαλλαγή και διαπραγμάτευση με το κράτος και τους δικαστές, αυτοκτόνησε στο κελί του, καπνίζοντας τσιγάρο με δυναμίτη. Τη νεκρική πομπή των αναρχικών αγωνιστών ακολούθησαν 200.000 άνθρωποι ως το νεκροταφείο Βόλτχαϊμ, που θάφτηκαν. Τα επόμενα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) διοργανώνονταν κάθε 1η Μάη συγκεντρώσεις στην μνήμη των Μαρτύρων του Σικάγο, όπως ονομάστηκαν οι απαγχονισμένοι αναρχικοί αγωνιστές. Το 8ωρο είχε πλέον κατακτηθεί.

Η Κληρονομιά των Αγώνων των Εργατών και των Αναρχικών του Σικάγο

Τα προτάγματα των εργατών και των αναρχικών του Σικάγο παραμένουν επίκαιρα όσο συνεχίζει να υπάρχει μισθωτικό σύστημα. Οι εργαζόμενοι στην σημερινή κοινωνία έχουν πολλά να διδαχθούν τόσο από το περιεχόμενο όσο και από την μορφή που πήραν οι αγώνες του ιστορικού αμερικάνικου εργατικού κινήματος. Ήδη από το 1883 οι αμερικάνοι αναρχικοί αναγνώριζαν το συνδικάτο, τόσο ως το πρωταρχικό όργανο πάλης στην διεξαγωγή του ταξικού πολέμου, όσο και ως τον βασικό πυρήνα οργάνωσης μιας αυριανής κοινωνίας («Ιδέα του Σικάγο»). Ποτέ, όμως, δεν έβλεπαν τους σύχρονούς τους αιτηματικούς αγώνες ευκαιριακά και πάντοτε τους συνέδεαν με το ολιστικό πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης · το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο διακήρυττε από το 1885 ότι «Μονολότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του 8ωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε αυτήν την ταξική πάλη, με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον κι αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοικτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινους μας καπιταλιστές, τους αριστοκράτες αλήτες και εκμεταλλευτές».

Οι εργάτες του Σικάγο είχαν επιλέξει να αποχωρήσουν από τα σωματεία της συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας και να αυτοοργανωθούν, χωρίς διαμεσολαβητές, γιατί ήξεραν ότι η απελευθέρωση των ίδιων και της κοινωνίας έχει νόημα μόνο εφόσον πρόκειται για έργο δικό τους και ξεκινά από την ίδια την κοινωνία. Για τον ίδιο λόγο, απαξίωναν και τις εκλογές, θεωρώντας ότι αναπαράγουν λογικές ανευθυνότητας και ανάθεσης.

Προχωρούσαν σε Άγριες Απεργίες, και δεν επέτρεψαν ποτέ στο κράτος να έχει στα χέρια του το μονοπώλειο της βίας απέναντι στην κοινωνία · θεωρώντας ότι ένα σύστημα που αναπαράγεται με τη βία, μόνο με τη βία μπορεί να καταστραφεί, δεν δίστασαν να περιφρουρήσουν το κίνημά τους και αμυνθούν έμπρακτα απέναντι στις ανελέητες επιθέσεις της τάξης που τους εκμεταλλεύονταν και στα τσιράκια της, τις δυνάμεις καταστολής.

Σήμερα, σε μία συγκυρία όπου το κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται μέσω του οχήματος της κρίσης και επιτίθεται συνολικά στα εργασιακά αλλά και σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Απέναντι στα ‘ευέλικτα’ πεντάωρα, την ημιαπασχόληση, τις περικοπές μισθών και τις μειώσεις συντάξεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την πρωτοφανή μαζική ανεργία, μόνη λύση για τους εκμεταλλευόμενους – από το 1886 – παραμένει η ανάπτυξη της κοινωνικής και ταξικής πάλης μέσα από μη διαμεσολαβημένες, αυτοοργανωμένες δομές αγώνα, με σκοπό την κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και των αγορών, την κοινωνικοποίηση και αυτοδιαχείριση του κοινωνικού πλούτου. Για μια κοινωνία ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

“Για εμάς η ανάγκη διάδοσης και ενημέρωσης του αγώνα των συντρόφων ενώπιον των δικαστικών και διωκτικών αρχών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και συνέχεια του αγώνα για τον οποίο σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι. Παρά τις προσπάθειες υποβάθμισης της δημοσιότητας και επιβολής ενός καθεστώτος πολιτικής λογοκρισίας και φίμωσης, από την πλευρά της κυριαρχίας, στο πλάι των κατηγορουμένων βρίσκεται αλληλέγγυο ένα μεγάλο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, που στις ενέργειες και το λόγο της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα αναγνωρίζει τις αιτίες της εξαθλίωσης και της φτώχειας, που ο λαός υφίσταται. […]

Η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης με επαναστατική προοπτική είναι πάντα επίκαιρη γιατί οι αλυσίδες των καταπιεσμένων αυτού του σάπιου κόσμου θα σπάσουν μόνο αν αγωνιστούμε με κάθε μέσο. […] Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος είναι επιλογές που συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια ριζοσπαστική μορφή πάλης και ως τέτοια πρέπει να αναλύεται. Είναι ακόμα μια επιλογή μέσα στην πολύμορφη δράση του επαναστατικού και ριζοσπαστικού κινήματος, αφού προωθεί την έμπρακτη και άμεση αντιπαράθεση με το κράτος και τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης. […]

Στις 10 Μαρτίου 2010, ύστερα από ένοπλη συμπλοκή στη Δάφνη με αστυνομικούς, πέφτει νεκρός ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης. Ένα μήνα μετά, τον Απρίλιο του 2010, συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Χριστόφορος Κορτέσης, Βαγγέλης Σταθόπουλος και Σαράντος Νικητόπουλος, ενώ διαφεύγει της σύλληψης ο Κώστας Κάτσενος, ο οποίος έκτοτε καταζητείται. Οι τρεις πρώτοι σύντροφοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, ενώ οι άλλοι τρεις αρνούνται τις κατηγορίες για συμμετοχή στην οργάνωση και υποστηρίζουν ότι η δίωξή τους βασίζεται στην ένταξή τους στον αναρχικό χώρο και στην ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Αυτό που το σύστημα επιδιώκει με τις συλλήψεις αυτές είναι να συντρίψει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ανατρεπτικού κινήματος, την ένοπλη επαναστατική δράση. Επόμενος στόχος της κατασταλτικής αυτής επίθεσης είναι η πολιτική εξόντωση αυτών που μάχονται εναντίον του. Η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης. Μέσα στα πλαίσια της κατασταλτικής επίθεσης του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, μετά από μερικούς μήνες κλητεύονται και ανακρίνονται δεκάδες σύντροφοι, ενώ ασκείται δίωξη στη συντρόφισσα του Κώστα Γουρνά, Μαρί Μπεραχά, σε μια προσπάθεια να απομονωθεί πολιτικά ο Επαναστατικός Αγώνας και να καμφθεί η βούληση για αγώνα των φυλακισμένων. […]

Η δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας τοποθετείται σε μια περίοδο που κυριαρχεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και σημαδεύεται ανεξίτηλα από το 2008 και μετά από την πολυδιάστατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και της οικονομίας της αγοράς. Μέσα στο ιστορικό αυτό πλαίσιο ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε στις δομές του συστήματος, σε υπουργεία, δικαστήρια, σε κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, σε πολιτικά πρόσωπα όπως ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκης, στην αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά και σε δομές του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου όπως τράπεζες και το Χρηματιστήριο. Οι συλλήψεις για τον Επαναστατικό Αγώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με υπαγωγή του λαού στην εξουσία της Τρόικα, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, δηλαδή της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ που στόχο έχει τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου και την εγκαθίδρυση ενός άγριου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.[…]

Οι αγωνιστές που επιλέγουν να χτυπούν έμπρακτα την καπιταλιστική μηχανή και το κράτος χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες. Τρομοκράτες είναι όμως όσοι μας καταδικάζουν στη φτώχεια, την ανέχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο και ως τέτοιοι μόνο το κεφάλαιο και το κράτος μπορούν να χαρακτηριστούν.”

       Το πρωί της 10ης Γενάρη 2012, 20 σύντροφοι-συντρόφισσες, μετά από απόφαση της Συνέλευσης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, πραγματοποίησαν κατάληψη – παρέμβαση στον ρ/σ Flash 96 FM ως ένδειξη αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους για την συμμετοχή στην οργάνωση. Στόχος των αλληλέγγυων ήταν να αναδειχθεί η υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, καθώς και ο πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα τρόπος εκδίκασής της. Η υπόθεση εκδικάζεται από τις 5 Οκτώβρη 2011 στο ειδικό δικαστήριο που έχει στηθεί στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Η δίκη γίνεται με όρους έκτακτου στρατοδικείου, χωρίς ενόρκους (από την έδρα), με πλήρη απουσία κάλυψης από τα ΜΜΕ, καθώς έχει απαγορευθεί η είσοδος στα τηλεοπτικά συνεργεία και η λήψη οποιουδήποτε οπτικού υλικού. Επιπλέον, κρατούνται τα στοιχεία οποιουδήποτε επιθυμεί να παρακολουθήσει τη δίκη, κατά την είσοδό του στην αίθουσα. Οι κατηγορούμενοι για τη συμμετοχή στον ΕΑ διώκονται ποινικά για εγκληματικές ενέργειες, ενώ η δράση τους και η υπόθεσή τους είναι ξεκάθαρα πολιτική, με προφανή σκοπό την απονοηματοδότηση του λόγου και της δράσης τους. Εναντίον των κατηγορουμένων εφαρμόζεται η φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, χρεώνοντας, χωρίς στοιχεία, σε κάθε κατηγορούμενο ατομικά όλες, συλλήβδην, τις ενέργειες της οργάνωσης.

      Από τα πρώτα λεπτά της εκπομπής του μηνύματος των αλληλέγγυων, έξω από τον ραδιοσταθμό εμφανίστηκε κάθε είδους ομάδα των κρατικών τρομοκρατών (ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, ΥΜΕΤ κ.ά.) και περικύκλωσαν το κτίριο, απειλώντας να συλλάβουν τους ανθρώπους που συμμετείχαν στην παρέμβαση, κατ’ εντολή της εισαγγελέα Ράικου και των αξιωματούχων του Υπουργείου “Προστασίας” του Πολίτη. Η ίδια η διεύθυνση του σταθμού από την άλλη, σε ταυτόχρονη επικοινωνία με τις δυνάμεις καταστολής, δήλωνε ότι δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία των καταληψιών και επιθυμούσε την αποχώρηση της αστυνομίας. Παρόλα αυτά, οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο και με μια χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση προσήγαγαν τους αλληλέγγυους στη ΓΑΔΑ, όπου και κρατήθηκαν με κατηγορίες για «εγκωμιασμό εγκληματικών ενεργειών» (σχετικά με την εκπομπή στο Flash) και «απείθεια» (λόγω της άρνησής τους να συνεργαστούν με τους μπάτσους στη διαδικασία δακτυλοσκόπησης). Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης στους συλληφθέντες έξω από τη ΓΑΔΑ, ενώ ομάδα ΔΕΛΤΑ επιτέθηκε σε αλληλέγγυους σε περιφερειακό δρόμο. Την Τετάρτη 11 Γενάρη οι 20 συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων με τη διαδικασία του αυτοφώρου όπου η κατηγορία για «απείθεια» αναβαθμίστηκε από τον εισαγγελέα σε «ψευδή ανωμοτί κατάθεση» και πήραν τριήμερη προθεσμία. Την Παρασκευή 13 Γενάρη, στην δίκη των συντρόφων, δόθηκε αναβολή για τις 26 Μάρτη λόγω της απουσίας των μαρτύρων, αλλά και της αποχής των δικηγόρων. Από την ίδια μέρα όπως και τις επόμενες, πραγματοποιούνται τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα κινήσεις αντιπληροφόρησης και δράσεις αλληλεγγύης (μικροφωνικές, καταλήψεις ραδιοσταθμών, αφισοκολλήσεις) για τους συλληφθέντες συντρόφους-ισσες.

Είναι γεγονός ότι η υπόθεση της κατάληψης του Flash αποτελεί άλλη μια κατασταλτική επιχείρηση του καθεστώτος σε μια σειρά ξεκάθαρα φρονηματικών – πολιτικών διώξεων, που στόχο έχουν να φιμώσουν τον ανατρεπτικό λόγο, να απομονώσουν από τον κόσμο και να αποπολιτικοποιήσουν τους αγωνιστές. Ειδικότερα δε για τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, το κράτος δια στόματος των ΜΜΕ μεθοδεύει να μην παρέχεται κανενός είδους πληροφόρηση παρά μόνο αυτή που το ίδιο δίνει μέσα από τα αστυνομικά δελτία. Γενικότερα, η αυταρχοποίηση και η θωράκιση του καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας ενισχύεται μέρα με τη μέρα, ενώ παράλληλα η καταστολή των αυτοοργανωμένων κοινωνικών αντιστάσεων εντείνεται, τόσο με τις αυξανόμενες δαπάνες για τις στρατιές των μπάτσων και τις υλικοτεχνικές υποδομές ελέγχου και επιτήρησης όσο και με την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου του κράτους. Προσωπικές συνήθειες, συντροφικές σχέσεις και φιλικές συναναστροφές, πολιτικές προτιμήσεις και απόψεις, επισκέψεις σε σπίτια και τηλεφωνικές/διαδικτυακές συνομιλίες, ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και πληροφορίες από sms, e-mail κλπ. μπαίνουν στο μικροσκόπιο των αστυνομικών αρχών σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης της προσωπικότητας και της ψυχολογίας των εκάστοτε «ύποπτων» ατόμων και εκφοβισμού των υπόλοιπων αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας.

Η αόριστη διαπλάτυνση του όρου εγκληματική πράξη αποτελεί το μέσο για ανοιχτές διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα. Η πολιτική και συνδικαλιστική δράση, η παρακώλυση συγκοινωνιών, οι καταλήψεις, η συμμετοχή σε διαδηλώσεις, η φθορά ξένης περιουσίας (συμβολικές ενέργειες που συμβαίνουν με μόνο στόχο τις τράπεζες και τις πολυεθνικές), το κάλεσμα σε μια απεργία, η διακίνηση έντυπου ανατρεπτικού υλικού, ακόμα και αυτό το κείμενο, μπορούν να θεωρηθούν “τρομοκρατικές πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα”. Με άλλα λόγια μπορεί κάθε αντιστεκόμενος άνθρωπος να βαφτίζεται εν δυνάμει τρομοκράτης και αν συλληφθεί να οδηγηθεί στις δικαστικές αίθουσες και ίσως αργότερα στη φυλακή. Αρκεί μόνο να διακηρύξει κάποιος ότι θα κάνει απεργία, κατάληψη ή άλλη δυναμική κινητοποίηση. Να συνειδητοποιήσει ότι το υπάρχον πολιτικό-οικονομικό σύστημα είναι απάνθρωπο, αδιέξοδο και άρα πρέπει να ανατραπεί, για να θεωρηθεί τρομοκράτης.

       Για εμάς η αλληλεγγύη είναι βασικό αξιακό, και κομμάτι της κοινωνικής απάντησης στην κρατική καταστολή. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους αγωνιζόμενους με τους οποίους συμφωνούμε στο επίπεδο του περιεχομένου του πολιτικού τους λόγου, χωρίς απαραίτητα να ταυτιζόμαστε πλήρως με τα μέσα που επιλέγουν, και σε κάθε περίπτωση κάνοντας παράλληλα και κριτική.

ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΑΥΤΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΟΥ Ρ/Σ FLASH

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ναμούς

Αναρχική Συλλογικότητα από

Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό και Αργυρούπολη