Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73. ΟΥΤΕ ΤΟ ’74. ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ!

Η εξέγερση του πολυτεχνείου, παρά τις όποιες προσπάθειες να παρουσιαστεί μονάχα σαν μια φοιτητική αναταραχή, παρέμεινε χαραγμένη στη μνήμη σαν μια λαϊκή εξέγερση, μια αυθόρμητη επαναστατική ρήξη, ένας πολύμηνος κοινωνικός αγώνας, αφού οι 3-4 ημέρες του “πολυτεχνείου” είχαν μια εκτεταμένη προϊστορία. Η κατάληψη του πολυτεχνείου ξεκίνησε με μια αυθόρμητη αντίδραση του φοιτητικού κόσμου στην απόφαση του τότε υπουργού παιδείας Σιφναίου, να επιτρέψει τη διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών με μέτρα και σταθμά που θα όριζε η δικτατορία. Από την πρώτη όμως μέρα, μετεξελίχθηκε σε μια μαζική εξέγερση λαού, εκφράζοντας την αντίθεσή του προς το δικτατορικό καθεστώς. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, τραγικά και μεγαλειώδη ταυτόχρονα, είχαν σαν πρώτο και άμεσο αποτέλεσμα την ανακοπή κάθε προσπάθειας φιλελευθεροποίησης και κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης του καθεστώτος, ενώ δημιούργησε σοβαρά ρήγματα μέσα στους ίδιους τους κόλπους του για να καταρρεύσει οκτώ μήνες αργότερα με τα γεγονότα της Κύπρου.

Και φτάνουμε στο σήμερα για να διαπιστώσουμε πως τίποτα δεν τελείωσε τότε. Όλα αυτά που γνωρίζαμε ως κοινωνικά κεκτημένα, καταλύονται. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών, η καταλήστεψη ταμείων, οι μειώσεις μισθών, οι επιστρατεύσεις απεργών και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι μόνο λίγα παραδείγματα που απομυθοποιούν το κράτος “πρόνοιας”. Η αστικοκοινοβουλευτική δημοκρατία δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο πως λειτουργεί στο όνομα του λαού, χωρίς τον λαό. Κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο μέσω των ΜΜΕ που με την προπαγάνδα τους, καλλιεργούν την αδιαφορία, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, και τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Στρέφοντας τους ιδιωτικούς υπαλλήλους ενάντια στους δημόσιους, καλλιεργώντας τον ρατσισμό απέναντι στους μετανάστες ρίχνοντάς τους την ευθύνη για τα δεινά του λαού, φυτεύοντας μας τον σπόρο του “εγώ” βαθιά μέσα στα μυαλά μας και γενικά αποκρύβοντας τον αληθινό εχθρό που είναι το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.

Η ψευδαίσθηση ελευθερίας που διατυμπάνιζε τόσες δεκαετίες η αστική δημοκρατία εξανεμίζεται μέσα σε λίγα χρόνια. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και μυρίζει μπαρούτι (βλ. μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις όπως ο Δεκέμβρης του ’08, Το κίνημα της Πλ. Συντάγματος, αλλά και σε γενικές απεργίες όπως αυτή της 5ης Μάη ’10 και της 12ης Φλεβάρη ’12) τον λόγο έχει η κρατική καταστολή η οποία παρουσιάζει την πιο βάρβαρη μορφή της, με επιθέσεις σωμάτων ασφαλείας σε μεγάλες απεργίες, τρομονόμους, στημένα δικαστήρια, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, φυλακές τύπου Γ, αστυνομοκρατία στις γειτονιές, κέντρα κράτησης μεταναστών, στοχοποιήσεις αγωνιστών. Τίποτα δεν τελείωσε όσο το κράτος και το κεφάλαιο υπονομεύουν τις ζωές μας. Η ανάγκη αντίστασης ενάντια σε αυτούς τους θεσμούς είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Πρέπει να καταλάβουμε πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία (ή φιλελεύθερη ολιγαρχία για να ακριβολογούμε) και η δικτατορία είναι δύο ξεχωριστές όψεις του ίδιου νομίσματος· της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου. Η κοινωνία οφείλει να παλέψει με τις δικές της δυνάμεις, μακριά από οποιοδήποτε κόμμα και παράταξη, μέσα από οριζόντια σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, στέκια, καταλήψεις, συλλογικότητες, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, ιεραρχίες και διαχωρισμούς. Για την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την κοινωνική επανάσταση.

ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ
ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ

ναμούς
Αναρχική συλλογικότητα από:
Ελληνικό, Αργυρούπολη, Άνω Γλυφάδα