Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε θεωρώντας δεδομένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… ΟΜΩΣ… Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό το εθνικιστικό παραλήρημα δεν ευδοκιμούσε ανέκαθεν. Οι επιδείξεις μιλιταρισμού και εθνικισμού προήλθαν από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και την εκφασισμένη κοινωνία του Μουσολίνι και φυτεύτηκαν στην Ελλάδα από τη δικτατορία του Μεταξά, ενώ καθιερώθηκαν και από άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα (Βόρεια Κορέα, Σοβιετική Ένωση, Κούβα) για τη διαμόρφωση φρονήματος και την πειθαρχία των μαθητών.

     Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συμπαγούς και ομοιόμορφης εμφάνισης (στολή, βηματισμός, ευθυγράμμιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατομικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγμα, αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω και κυρίως άξιοι/ες μπροστά και οι πληβείοι πίσω. Μάλιστα, μόνο η «επίλεκτη» εξάδα πηγαίνει συνήθως στη δοξολογία και παρελαύνει πάντα μπροστά, διαχωρισμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό «όχλο».

      Το σχολείο με τη σειρά του δημιουργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας απέναντι στους μαθητές, προκειμένου να παραστούν στην παρέλαση, καθώς οι περισσότεροι αγνοούν ότι η συμμετοχή τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Έτσι, είτε τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα σβηστούν οι απουσίες τους, αν λάβουν μέρος, είτε εκβιάζονται με το ότι αν δεν παρελάσουν, θα τιμωρηθούν με νέες απουσίες. Σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις οι σχολικοί φορείς φτάνουν και στην απειλή της αποβολής. Αυτό σίγουρα καταδεικνύει ότι το σχολείο λειτούργει και ως μέσο διατήρησης φασιστικών μεθόδων και πρακτικών, αντί να επικεντρώνεται στην επίλυση ουσιαστικών προβλημάτων των μαθητών, όπως, π.χ., η έλλειψη καθηγητών και βιβλίων.

     Εμείς, ως αναρχικοί, είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη αυτού του εθνικιστικού παραλόγου που προστατεύει έναν θεσμό, ο όποιος καλλιεργεί το μίσος και τον πόλεμο ενάντια στον συνάνθρωπο με εθνικά και φυλετικά κριτήρια.

 ΔΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΤΙΑ