Μοτοπορεία Αλληλεγγύης στους απολυμένους της ACS Αλίμου και Γλυφάδας

Η ACS κλείνει νύχτα τα υποκαταστήματα Αλίμου-Γλυφάδας και απολύει τους εργαζομένους ενώ χρωστά δεδουλευμένα, άδειες και αποζημιώσεις απόλυσης. Οι απολυμένοι, διεκδικώντας την αξιοπρέπειά τους, διεξάγουν έναν αγώνα μέσα από οριζόντιες δομές, χωρίς αντιπροσώπους και πεφωτισμένους ηγέτες, με μέσα που έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Απέναντι στα αφεντικά, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των απολυμένων της ACS Αλίμου-Γλυφάδας. Για εμάς η λύση δεν είναι ένας πιο ανθρώπινος καπιταλισμός όπου οι εργασιακές συνθήκες θα είναι καλύτερες, αλλά  η καταστροφή του κράτους και της μισθωτής εργασίας και η κοινωνική απελευθέρωση.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΠΛ. ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ
11ΠΜ

Περί αεροδροµίου ο λόγος

Τα τελευταία χρόνια κράτος και κεφάλαιο µε αφορµή την κρίση εντείνουν την ολοµέτωπη επίθεση
στα καταπιεσµένα κοινωνικά στρώµατα. Σε αυτή τη συγκυρία προωθώντας την καραµέλα της
ανάπτυξης προσπαθούν να παραδώσουν στα χέρια ιδιωτών τον κάθε σπιθαµή γης στον ελλαδικό
χώρο. Ένα παράδειγµα αυτής της απόπειρας είναι και το ξεπούληµα του αεροδροµίου του
Ελληνικού.

Το πρώην αεροδρόµιο και η παραλία του Αγίου Κοσµά παραχωρούνται µε διαδικασίες fast track
και άνευ όρων στους επίδοξους επενδυτές. Συγκεκριµένα:

1. Έκταση 4.200 στρεµµάτων -από τα συνολικά 6.200- γίνεται στην κυριολεξία τσιµέντο. Εκεί
προβλέπονται χρήσεις αµιγούς και γενικής κατοικίας, τουρισµού-αναψυχής, επιχειρηµατικά
πάρκα, εµπορικά κέντρα, υποδοµές µεταφορών, καζίνο, γραφεία, τράπεζες, ουρανοξύστες κ.α.

2. Στη λοιπή έκταση των 2.000 στρεµµάτων προβλέπονται δρόµοι, τεχνικά έργα, κτίρια που θα
ανεγερθούν και θα καλύπτουν το 15% της έκτασης και τέλος -για να χρυσωθεί το χάπι-
χρήσεις πρασίνου, χώρων τουρισµού – αναψυχής, αθλητισµού, πολιτισµού, κοινωφελών
λειτουργιών, «πρότυπων αστικών υποδοµών».
3. Οι προβλεπόµενοι συντελεστές δόµησης ανά ζώνη κλιµακώνονται από 0,2 έως 2,2 και το
επιτρεπόµενο ποσοστό κάλυψης στο σύνολο των 6.200 στρεµµάτων είναι 40%.
4. Επιτρέπεται η κατασκευή υψηλών κτιρίων και εγκαταστάσεων που θα έχουν «φάτσα» πάνω
στις Λεωφόρους Βουλιαγµένης Ποσειδώνος ή θα βρίσκονται 100 µέτρα µέσα από τα όρια του
χώρου στις άλλες ζώνες.
5. Προβλέπονται προσχώσεις και κτίρια στην παραλία και η παραχώρηση του δικαιώµατος
χρήσης του αιγιαλού, της παραλίας, του συνεχόµενου ή παρακείµενου θαλασσίου χώρου και
του πυθµένα στους κερδοσκόπους.
Για να προχωρήσουν απρόσκοπτα όλα τα παραπάνω καθιερώνονται ειδικές διαδικασίες για την
έκδοση αδειών, τις κατεδαφίσεις και την άµεση ανάκληση των παραχωρήσεων σε δηµόσιους και
κοινωνικούς φορείς (πολιτιστικό κέντρο, ένωση Ποντίων, σύλλογος Κρητών, κοινωνικό ιατρείο,
αθλητικές εγκαταστάσεις, «ΕΡΜΗΣ» (Σωµατείο Γονέων Κηδεµόνων και φίλων Αµεα) κ.ά.) και την
αποβολή τους από το χώρο.

Με άλλα λόγια, µεθοδεύεται απροκάλυπτα το χτίσιµο µιας πόλης µέσα στην πόλη που θα οδηγήσει
στην εµπορευµατοποίηση κάθε είδους δραστηριότητας και στην ιδιωτικοποίηση των εν δυνάµει
ελεύθερων χώρων (συνεπώς και στον αποκλεισµό της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτούς) µε
απώτερο σκοπό τον άµεσο πλουτισµό µιας µερίδας κεφαλαιοκρατών. Η προσφορά θέσεων
εργασίας που ευαγγελίζονται (όπως κάνουν σε κάθε µεγάλο επενδυτικό έργο) δεν διασφαλίζει ούτε
τους ευνοϊκούς όρους ούτε τις υγιείς συνθήκες εργασίας. Στο νεοαποικιακό καθεστώς εργασιακής
οµηρίας που επιβάλλουν διεθνή και ντόπια αφεντικά, µε τις νέες νοµοθετήσεις στα εργασιακά, τις
απολύσεις, το κούρεµα µισθών, τη µαζική και ολοένα αυξανόµενη ανεργία, είναι δεδοµένο ότι η
κυριαρχία επιδιώκει για τα επόµενα χρόνια η ζυγαριά να συνεχίσει να γέρνει όλο και περισσότερο
προς το µέρος της. Ας µην ξεχνάµε το παράδειγµα ενός παρόµοιου “µεγαλόπνοου” σχεδίου:

Τα ολυµπιακά έργα κατασκευάστηκαν από ανασφάλιστους εργάτες, µε πλήθος εργατικών
ατυχηµάτων, που σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησαν ακόµα και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών,
ενώ σε άλλες που προκάλεσαν σωµατικές βλάβες, µόνιµες ή µη, το καθεστώς µαύρης εργασίας
γλίτωσε τους εργοδότες, µεταξύ αυτών και το ελληνικό κράτος, από την υποχρέωση καταβολής
οποιασδήποτε αποζηµίωσης. Ο κατά τ’ άλλα “εθνικός” στόχος του 2004 είχε ξεκάθαρους εγχώριους
νικητές τους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρείες και τους πολιτικούς, και ξεκάθαρους
εγχώριους χαµένους όλους εµάς.
Να σηµειώσουµε ότι ακόµα και µετά την ολοκλήρωση έργων ιδιωτικών συµφερόντων (χωρίς εδώ
να προσπαθούµε να απενοχοποιήσουµε τα κρατικά έργα µε τις υπερκοστολογήσεις, τις µίζες, αλλά
και τις αναθέσεις τους σε ιδιωτικές εταιρείες) η κερδοφόρα οµαλή λειτουργία τους εξασφαλίζεται
µε αδίστακτους εκβιασµούς από τη µεριά της εργοδοσίας, αλλά και µε την πρόσληψη ευέλικτου
εργατικού δυναµικού είτε πρόκειται για µετανάστες είτε για ντόπιους εργαζόµενους. ∆ύο
παραδείγµατα είναι το προσωπικό των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων που συµπληρώνουν τα
γήπεδα γκόλφ στην Πύλο*
και το εξευτελιστικό µεροκάµατο που παίρνουν, καθώς και το άθλιο
εργασιακό καθεστώς στο καζίνο της Πάρνηθας.

Σαν να µην έφτανε αυτό, έρχονται και τα προγράµµατα «κοινωφελούς» εργασίας του ΟΑΕ∆ να
προστεθούν στο νέο εργασιακό καθεστώς βαρβαρότητας. Τα προγράµµατα αυτά δεν είναι τίποτα
άλλο παρά ενοικίαση των χιλιάδων ανέργων, γνωστοί και ως «ωφελούµενοι», σε δηµόσιο και
ιδιωτικό τοµέα. Με λίγα λόγια χαµηλά αµειβόµενη εργασία, χωρίς καθόλου δικαιώµατα. Ο
σταθερός µισθός και τα επιδόµατα ανεργίας, αντικαθίστανται από τα «επιδόµατα εργασίας» που
δίνονται(πολλές φορές και όχι) σε δόσεις στους «ωφελούµενους». Μήπως θα ναι αυτοί που θα
δουλέψουν στις νέες θέσεις εργασίας που εγγυάται το «αναπτυξιακό» σχέδιο για το αεροδρόµιο;

Εκτός των άλλων, στα περισσότερα µεγάλα έργα δεν διευκρινίζεται αν ο ανακοινωµένος αριθµός
νέων θέσεων εργασίας αναφέρεται στη διάρκεια κατασκευής του έργου ή στη λειτουργία µετά την
αποπεράτωσή του. Επίσης, όπως έχουµε δει πολλές φορές, το τελικό αποτέλεσµα αποµυθοποιεί τα
µεγάλα λόγια περί ανάπτυξης και «ευηµερίας» του πολίτη. Άλλωστε ποιος έχει την εντύπωση ότι
θα βγει κάτι καλό από ένα έργο που σχεδιάζεται για εµάς χωρίς εµάς, χωρίς καµία συµµετοχή της
κοινωνίας στους σχεδιασµούς που γίνονται; Παράλληλα, θεωρούµε ότι αυτό το έργο θα ανοίξει το
δρόµο για την τσιµεντοποίηση του Υµηττού και την περαιτέρω επέκταση του Κέντρου Υψηλής
Τάσης (ΚΥΤ) της ∆ΕΗ, καταστρέφοντας έτσι ό,τι έχει αποµείνει από τους εµπρησµούς όλων αυτών
των χρόνων (που για εµάς σίγουρα δεν είναι τυχαίοι) και υποβαθµίζοντας ακόµα περισσότερο τη
ζωή των κατοίκων.

Ας µην είµαστε αφελείς. Βλέπουµε σε ποιο σηµείο µας έχει φέρει η ανάπτυξη του καπιταλισµού
στο όνοµα του “κοινού καλού”. Ο πραγµατικός στόχος αυτής της ανάπτυξης είναι η συσσώρευση
του κέρδους στα χέρια των λίγων µέσω της παραγόµενης υπεραξίας από το σύνολο των
εργαζόµενων ανθρώπων. Το µόνο πράγµα που µπορούµε να πούµε µε σιγουριά είναι ότι δεν
αναθέτουµε τη ζωή µας σε κανέναν φιλόδοξο επενδυτή, είτε ιδιωτικό, είτε κρατικό, είτε έχει
µεγάλη επιχειρηµατική δραστηριότητα, είτε µικρή και ότι είµαστε ενάντιοι σε κάθε µορφή
εκµετάλλευσης «από τα πάνω» του Αεροδροµίου και οποιουδήποτε άλλου εν δυνάµει ελεύθερου
χώρου . Ο χώρος πρέπει να αξιοποιηθεί προς όφελος της κοινωνίας, χωρίς διαµεσολαβητές, µέσα
από αυτοοργανωµένα εγχειρήµατα και συνελεύσεις. Έτσι, θα συµµετέχουν και θα αποφασίζουν
όλοι και όλες ισότιµα, µε όρους αντιεµπορευµατικούς, µακριά από λογικές ανάθεσης και
αντιπροσώπευσης.

ΑΝ ∆ΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

——————–
*Μιλάµε για την ξενοδοχειακή µονάδα Costa Navarino. Μια επένδυση που αλλοίωσε το φυσικό τοπίο και επέφερε
σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Να κλεισουμε την πόρτα στην κρατική καταστολή

Εδώ και δυο βδομάδες οι δυνάμεις καταστολής έχουν εξαπολύσει ένα πογκρόμ εισβολών σε σπίτια συντρόφων/ισσών αναρχικών. Χρησιμοποιώντας γελοία προσχήματα –κατάδηλα ανυπόστατες καταγγελίες ανύπαρκτων «ανώνυμων» ρουφιάνων για «ύπαρξη όπλων και μολότωφ» – το κράτος ευαγγελίζεται ότι αποσκοπεί στον εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού, που πρόσφατα απέδρασε.
Τα τελευταία αυτά γεγονότα δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, και δεν μπορούν να θεωρηθούν ξέχωρα από την καταστολή που δέχεται σήμερα το σύνολο της κοινωνίας από τα διεθνή και ντόπια αφεντικά. Κράτος και κεφάλαιο, μέσα από το πρόσχημα της κρίσης, έχουν οδηγήσει μεγάλα κομμάτια εργαζομένων είτε στην μαζική ανεργία είτε στην αυτοκτονία, με τους εναπομείναντες να είναι παγιδευμένοι σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα όμηροι των αφεντικών τους. Έχουν αφήσει χιλιάδες χωρίς σπίτια, φυλακίζουν και δολοφονούν μετανάστες σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ισοπεδώνουν κοινωνικές ανάγκες, όπως η υγεία και η παιδεία προς όφελός τους. Οι επικείμενοι πλειστηριασμοί, οι φυλακίσεις και οι διώξεις αγωνιστών οι δολοφονίες μεταναστών στο Φαρμακονήσι από λιμενόμπατσους και οι εισβολές σε σπίτια αναρχικών δεν αποτελούν παρά μια πτυχή του κράτους ολοκληρωτισμού.
Τέτοιες κινήσεις από την πλευρά του κράτους, όπως και άλλες παρόμοιες στο παρελθόν, αποσκοπούν προφανώς στην καταστολή των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας μέσα από τον εκφοβισμό των πιο μαχητικών και κλιμακώνοντας προς τα υπόλοιπα. Όπως και στο παρελθόν, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ατσαλώσουν την θέλησή μας για ελευθερία και να θρέψουν το μίσος μας για τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους. Ίσως να αποσκοπούν στο να εξασφαλίσουν παράσημα και περγαμηνές για το υπουργείο προστασίας του πολίτη πουλώντας δόσεις «ασφάλειας» στους εξαθλιωμένους ενόψει δημοτικών εκλογών/ευρωεκλογών.
Οι εκμεταλλευόμενοι δεν κινδυνεύουν από τους αναρχικούς αγωνιστές, αλλά από τους μπάτσους, τους δικαστικούς, τους εφοριακούς, τους μεγαλοδημοσιογράφους, τους ελεγκτές, τους κομματικούς χαφιέδες, το λογαριασμό της Δ.Ε.Η., την ανύπαρκτη δωρεάν ιατρική περίθαλψη και η λίστα είναι ατελείωτη…
Ακόμα και αν αυτό το μπαράζ εισβολών δεν έχει φτάσει στις δικές μας γειτονιές δεν θα μείνουμε θεατές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Σε όποιο σπίτι μπαίνουν θα μας βρίσκουν απέναντί τους. Αν αυτοί προσπαθούν να πατήσουν στα συντηρητικά αντανακλαστικά και στην ρουφιανιά, θα συναντήσουν ως ανάχωμα την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.

ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΨΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

kalesma 1

kalesma 2

Κείμενο/κάλεσμα για την πορεία για τον αγώνα στην ACS

Όσοι δεν μοιράζονται τον αγώνα για τη νίκη,

θα μοιραστούν σίγουρα την ήττα!

Οι απολυμένοι της ACS Αλίμου, Γλυφάδας θα νικήσουν

 

Στις αρχές Αυγούστου και χωρίς καμιά προειδοποίηση η ACS Αλίμου(Αφοι Σακκά Ο.Ε) κλείνει νύχτα πετώντας τους εργαζόμενους στο δρόμο.  Στις αρχές Σεπτέμβρη το ίδιο συμβαίνει και στην ACS Γλυφάδας  (Μπαχούμας Γ. Χατζησπύρος Ν. & Σια Ο.Ε) ενώ ταυτόχρονα το πελατολόγιο καθώς και το σύνολο των εργασιών μεταφέρονται στο νέο κατάστημα της ACS Αργυρούπολης (Παναγιώτης Γ. Λάζαρης & ΣΙΑ Ε.Ε.). Η ACS κρυπτόμενη πίσω από την επωνυμία Αφοί Σακκά Ο.Ε. και Μπαχούμας Γ. Χατζησπύρος Ν. & Σια Ο.Ε απολύει όλους τους εργαζόμενους ενώ τους χρωστά ήδη δεδουλευμένα και άδειες και αρνείται να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης. Εκτός αυτού, τους εκβιάζει «προτείνοντας» τους να παραιτηθούν των παραπάνω δικαιωμάτων τους ώστε να τους επαναπροσλάβει με νέες ατομικές συμβάσεις των 490 ευρώ στο «νέο» υποκατάστημα της ACS στην Αργυρούπολη.

Η ΑCS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις Α.Ε.Ε βασιζόμενη στο ‘’νόμιμο και ηθικό’’ σύμφωνα με τους νόμους, σύστημα δικαιόχρησης (franchise), εξαπολύει επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Με αυτό το καλοστημένο τέχνασμα, η εταιρεία απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους κάτω από ένα ενιαίο «brand name» χωρίς καθόλου υποχρεώσεις προς αυτούς. Η μητρική ACS δηλώνει πως για τους 2.500 εργαζόμενους στα 350 υπόκαταστήματά της δεν φέρει καμιά ευθύνη όσον αφορά μισθούς, επιδόματα, αποζημιώσεις απόλυσης και εξοπλισμό προστασίας, ανοίγοντας το δρόμο στα επιμέρους αφεντικά να καταστρατηγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Παρ’όλα αυτά, οι εργαζόμενοι της ACS είναι υποχρεωμένοι σε όλο το ωράριο εργασίας να φέρουν το ίδιο λογότυπο ACS (δηλ. της μητρικής εταιρείας) σε αποδεικτικά παραλαβής-παράδοσης, στην ενδυμασία και στα οχήματα. Επιπλέον οι πωλητές της εταιρείας σε οποιοδήποτε υποκατάστημα της χώρας κλείνουν συμβόλαια με τους πελάτες αποκλειστικά στο όνομα της ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις Α.Ε.Ε και όχι με τις επιμέρους επωνυμίες.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή η στρατηγική της εταιρίας αφορά όλα τα υποκαταστήματά της με αποτέλεσμα λιγότερους, πιο κακοπληρωμένους και εντατικοποιημένους εργαζόμενους.

Ας μη γελιόμαστε, μέσα στον καπιταλισμό κουμάντο κάνουν τα αφεντικά, πόσο μάλλον ο Φέσσας του ομίλου Infoquest, πρόεδρος του Δ.Σ της ACS, μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και το επιτελείο του (Ρούσσος, Μενεγάκης, Γεωργαντζής κ.α) που διατηρούν άριστες σχέσεις με όλες τις κυβερνήσεις. Εδώ αξίζει να επισημάνουμε πως το 2011, ο τωρινός πρόεδρος (κι αυτός!) της ACS Παντελής Τζωρτζάκης ανέλαβε καθήκοντα Συμβούλου του Πρωθυπουργού επί θεμάτων Τεχνολογιών, Πληροφορικής και Επικοινωνιών, ενώ από τον Ιούνιο του 2011 μέχρι και το Μάιο του 2012 διετέλεσε Υφυπουργός, στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η περίπτωση της αναδιάρθρωσης της ACS είναι μόνο ένα κομμάτι της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και κατ’ επέκταση του κεφαλαίου που σε καιρούς μειωμένων ευκαιριών ψάχνει να βρει σανίδες σωτηρίας για να διατηρήσει τη συσσώρευση κέρδους εις βάρος, φυσικά, των εργαζομένων. Τα αφεντικά, μικρά και μεγάλα, αξιοποιούν ένα βασικό εργαλείο: Τις ελευθερίες που τους δίνουν τα λεγόμενα “μνημόνια” ώστε να υποτιμήσουν την εργατική δύναμη για να δουλεύουμε περισσότερο, φτηνότερα και χωρίς να βγάζουμε άχνα. Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος είναι εργαλείο του κεφαλαίου. Σε πολλές περιπτώσεις τα αφεντικά, μέσω  του φόβου της ανεργίας, της οικονομικής αλλά και κοινωνικής εξαθλίωσης πετυχαίνουν τον σκοπό τους κερδίζοντας έδαφος στον ταξικό πόλεμο. Όμως σ’ αυτήν την αρνητική συγκυρία  δίνονται και ένα πλήθος μικρών και μεγαλύτερων αγώνων με χαρακτηριστικά που ξεφεύγουν από τον κλασικό θεσμικό συνδικαλισμό.

Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός των απολυμένων των 2 υποκαταστημάτων που δημιούργησαν την Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου και Γλυφάδας όπου με την στήριξη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), αλλά και τις «κοινωνικές πλάτες» αλληλέγγυων και συλλογικοτήτων της περιοχής (αναρχική συλλογικότητα ναμούς, ανοιχτή συνέλευση Ελληνικού-Αργυρούπολης και στη συνέχεια ο κοινωνικός χώρος Υπόστεγο), όπως επίσης και κλαδικών(ιεραρχικά δομημένων) συνδικαλιστικών οργάνων (ΣΕΤΤΕΑ), διεκδικούν  από τα αφεντικά τα δεδουλευμένα τους, τις αποζημιώσεις τους, αλλά και αναγνώριση της σύμβασης εργασίας με τον παλιό μισθό. Μέσα από οριζόντιες δομές και χωρίς αντιπροσώπους και πεφωτισμένους ηγέτες διεξάγουν έναν αγώνα με μέσα που έχουν επιλέξει οι ίδιοι,  χωρίς να δεσμεύονται αποκλειστικά από την θεσμικότητά τους. Σε μια περίοδο μάλιστα, όπου κράτος και αφεντικά καταπατούν τους ίδιους τους θεσμούς, ένας αγώνας προσκολλημένος σε γραφειοκρατικές και θεσμολαγνικές τακτικές, μπορεί να οδηγήσει μόνο στην ήττα. Αντίθετα, σωματεία, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων που προκρίνουν την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς με την ουσιαστική, ενεργό συμμετοχή όλο και περισσότερων εργαζομένων τόσο στις αποφάσεις όσο και στην υλοποίηση τους έχουν πετύχει ένα πλήθος από μικρές φαινομενικά νίκες (ανάκληση απολύσεων, καταβολή δεδουλευμένων κλπ). Τέτοιες νίκες αποτελούν παρακαταθήκη για τους ταξικούς αγώνες εν γένει, αφού από τη μία αποτελούν ανάχωμα για τα σχέδια των αφεντικών και από την άλλη δυναμώνουν την πίστη των εργαζομένων για έναν αντιιεραρχικό δυναμικό συνδικαλισμό μακριά από τον έλεγχο των κομμάτων και την συνδιαλλαγή με τα αφεντικά.

Εμείς, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ACS Αλίμου και Γλυφάδας αφού πιστεύουμε ότι κάθε μερικός αγώνας με χαρακτηριστικά που προκρίνουν την αυτοοργάνωση και  την συλλογική από τα κάτω διεκδίκηση, ξεφεύγει από τα όρια του συντεχνιακού και είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια και συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης όπως και κάθε αδιαμεσολάβητος αγώνας που γίνεται σε ταξική και κοινωνική βάση. Άλλωστε για εμάς η λύση δεν είναι ένας πιο ανθρώπινος καπιταλισμός ούτε ένα γύρισμα «στα παλιά» όταν οι εργασιακές συνθήκες ήταν καλύτερες, αλλά η καταστροφή του κράτους και της μισθωτής εργασίας και η κοινωνική απελευθέρωση.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ACS ΑΛΙΜΟΥ ΚΑΙ ΓΛΥΦΑΔΑΣ

 

 

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

 

 

ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 9/11, 11:00 ,  ΠΛ. ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ

 

Κείμενο ενάντια στις παρελάσεις

Τις τελευταίες μέρες μοιράζεται σε σχολεία της περιοχής κείμενο ενάντιας στια παρελάσεις εν όψει των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου

                  ΕΝ ∆ΥΟ ΕΝ ∆ΥΟ.. ΠΡΟΒΑ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΟ;

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 ο Μεταξάς δέχεται τελεσίγραφο από τους Ιταλούς, που ήταν στην ουσία κήρυξη πολέµου και απαντάει µε τη φράση «Alors c’est la guerre», δηλαδή «Λοιπόν είναι πόλεµος». Αυτό δεν το έκανε επειδή ήταν ενάντια στο φασισµό, αλλά επειδή το ελληνικό κράτος ήταν προτεκτοράτο της Αγγλίας, η οποία βρισκόταν ήδη σε πόλεµο µε τους Ιταλούς. Οπότε δηµιουργήθηκε το παράδοξο φαινόµενο ένα φασιστικό καθεστώς να πολεµάει ένα άλλο φασιστικό καθεστώς.

Ερχόµενοι στο σήµερα, αξιοπερίεργο είναι το γεγονός πως οι εορταστικές εκδηλώσεις της ηµέρας αυτής δεν περιέχουν τίποτα το αντιφασιστικό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Φαίνεται λοιπόν να δείχνουν µε τους υπερπατριωτικούς λόγους που εκφωνούνται για το ‘’µεγαλείο’’ της φυλής, τις µιλιταριστικές παρελάσεις του στρατού και της µαθητικής νεολαίας, που παραπέµπουν και θυµίζουν ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα, ότι το ελληνικό κράτος συνεχίζει να τιµά όλες αυτές τις εκδηλώσεις που ο φασισµός κι ο εθνικισµός  ‘’εφηύρε’’  για να στηρίξει και να δοξάσει την ύπαρξή του. Έτσι λοιπόν, µεγαλώσαµε θεωρώντας δεδοµένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… ΟΜΩΣ… τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συµπαγούς και οµοιόµορφης εµφάνισης (στολή, βηµατισµός ευθυγράµµιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατοµικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγµα, αγόρια µπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές µπροστά, κοντοί/ές πίσω και κυρίως άξιοι/ες µπροστά και οι πληβείοι πίσω. Μάλιστα µόνο η ‘’επίλεκτη’’ εξάδα πηγαίνει συνήθως στη δοξολογία και παρελαύνει πάντα µπροστά, διαχωρισµένη από τον υπόλοιπο µαθητικό «όχλο».

Το σχολείο µε τη σειρά του δηµιουργεί ένα κλίµα τροµοκρατίας απένατι στους µαθητές, προκειµένου να παραστούν στην παρέλαση, καθώς οι περισσότεροι αγνοούν πως η συµµετοχή τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Έτσι, είτε τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα σβηστούν οι απουσίες τους, αν λάβουν µέρος, είτε εκβιάζονται µε το ότι αν δεν παρελάσουν θα τιµωρηθούν µε νέες απουσίες. Σε ακραίες µάλιστα περιπτώσεις οι σχολικοί φορείς φτάνουν και στην απειλή της αποβολής. Αυτό σίγουρα καταδεικνύει ότι το σχολείο λειτουργεί και ως µέσο διατήρησης φασιστικών µεθόδων και πρακτικών.

 

hwris_titlogbzasz

Εµείς ως αναρχικοί είναι προφανές πως βρισκόµαστε στην αντίπερα όχθη αυτού του εθνικιστικού παραλόγου που προστατεύει ένα θεσµό, ο οποίος καλλιεργεί το µίσος και τον πόλεµο ανάμεσα στους καταπιεσμένους µε εθνικά και φυλετικά κριτήρια.

∆ΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΜΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Υπογραφή Κειμένων

Αλληλεγγύη στους απολυμένους της ACS Γλυφάδας και Αλίμου

Κανείς δεν λυπάται όσους συμπεριφέρονται σαν ηττημένοι πριν καν

δώσουν τις μάχες τους

Οι απολυμένοι της ACS Αλίμου θα νικήσουν

 

Στις αρχές Αυγούστου και χωρίς καμιά προειδοποίηση οι πράκτορες του υποκαταστήματος της ACS Αλίμου, με την επωνυμία Αφοί Σακκά Ο.Ε. ανακοινώνουν στους εργαζομένους πως το μαγαζί θα μεταφερθεί στη λεωφόρο Κύπρου 158 στην Αργυρούπολη και ότι στο εξής θα λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση. Η ACS κρυπτόμενη πίσω από την επωνυμία Αφοί Σακκά Ο.Ε. απολύει όλους τους εργαζόμενους ενώ τους χρωστά ήδη δεδουλευμένα και άδειες και αρνείται να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης. Εκτός αυτού, τους εκβιάζει «προτείνοντας» τους να παραιτηθούν των παραπάνω δικαιωμάτων τους ώστε να τους επαναπροσλάβει με νέες ατομικές συμβάσεις των 490 ευρώ στο «νέο» υποκατάστημα της ACS στην Αργυρούπολη. Με ακριβώς την ίδια πολιτική ακολούθησε το κλείσιμο του υποκαταστήματος της Γλυφάδας, αρχές Σεπτέμβρη.

 

Η συγκεκριμένη κίνηση της ACS  αλλά και το γεγονός ότι κρύβεται πίσω από επωνυμίες τρίτων δεν ήταν μεμονωμένη αλλά εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο της εταιρίας ώστε να χρησιμοποιεί παντού τα διακριτικά της αλλά παράλληλα να αποκλείει την εταιρική συνδικαλιστική εκπροσώπηση(και άρα συμβάσεις με μισθούς κατά πολύ υψηλότερους) και να δηλώνει πως δεν φέρει καμία ευθύνη στην περίπτωση που καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα των υπαλλήλων της. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτή η στρατηγική της εταιρίας αφορά όλη την περιοχή των νοτίων προαστίων με αποτέλεσμα λιγότερους, πιο κακοπληρωμένους και εντατικοποιημένους εργαζόμενους.

 

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η περίπτωση της αναδιάρθρωσης της ACS είναι μόνο ένα κομμάτι της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και κατ’ επέκταση του κεφαλαίου που σε καιρούς μειωμένων ευκαιριών ψάχνει να βρει σανίδες σωτηρίας για να διατηρήσει τη συσσώρευση κέρδους εις βάρος, φυσικά, των εργαζομένων. Τα αφεντικά, μικρά και μεγάλα, αξιοποιούν ένα βασικό εργαλείο: Τις ελευθερίες που τους δίνουν τα λεγόμενα Μνημόνια ώστε να υποτιμήσουν την εργατική δύναμη για να δουλεύουμε περισσότερο, φτηνότερα και χωρίς να βγάζουμε άχνα. Σε πολλές περιπτώσεις τα αφεντικά, μέσω  του φόβου της ανεργίας, της οικονομικής αλλά και κοινωνικής εξαθλίωσης πετυχαίνουν τον σκοπό τους κερδίζοντας έδαφος στον ταξικό πόλεμο. Όμως σ’ αυτήν την αρνητική συγκυρία  δίνονται και ένα πλήθος μικρών και μεγαλύτερων αγώνων με χαρακτηριστικά που ξεφεύγουν από τον κλασικό θεσμικό συνδικαλισμό.

 

Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός των 9 από τους παραπάνω απολυμένους των 2 υποκαταστημάτων που δημιούργησαν την Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου και Γλυφάδας όπου με την στήριξη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) αλλά και τις «κοινωνικές πλάτες» αλληλέγγυων και συλλογικοτήτων της περιοχής

 

(αναρχική συλλογικότητα ναμούς, ανοιχτή συνέλευση Ελληνικού-Αργυρούπολης και στη συνέχεια ο κοινωνικός χώρος Υπόστεγο), όπως επίσης και θεσμικών οργάνων (ΣΕΤΤΕΑ), διεκδικούν  από τα αφεντικά τα δεδουλευμένα τους, τις αποζημιώσεις τους αλλά και αναγνώριση της σύμβασης εργασίας με τον παλιό μισθό. Μέσα από οριζόντιες δομές και χωρίς αντιπροσώπους και πεφωτισμένους ηγέτες διεξάγουν έναν αγώνα με μέσα που έχουν επιλέξει οι ίδιοι  χωρίς να δεσμεύονται αποκλειστικά από την θεσμικότητά τους. Σε μια περίοδο μάλιστα όπου κράτος και αφεντικά καταπατούν τους ίδιους τους θεσμούς, ένας αγώνας προσκολλημένος σε γραφειοκρατικές και θεσμολαγνικές τακτικές, μπορεί να οδηγήσει μόνο στην ήττα. Αντίθετα, σωματεία, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες εργαζομένων που προκρίνουν την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς με την ουσιαστική, ενεργό συμμετοχή όλο και περισσότερων εργαζομένων τόσο στις αποφάσεις όσο και στην υλοποίηση τους έχουν πετύχει ένα πλήθος από μικρές φαινομενικά νίκες (ανάκληση απολύσεων, καταβολή δεδουλευμένων κλπ). Τέτοιες νίκες αποτελούν παρακαταθήκη για τους ταξικούς αγώνες εν γένει, αφού από τη μία αποτελούν ανάχωμα για τα σχέδια των αφεντικών και από την άλλη δυναμώνουν την πίστη των εργαζομένων για έναν αντιιεραρχικό δυναμικό συνδικαλισμό μακριά από τον έλεγχο των κομμάτων και την συνδιαλλαγή με τα αφεντικά.

 

Εμείς, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της ACS Αλίμου και Γλυφάδας αφού πιστεύουμε ότι κάθε μερικός αγώνας με χαρακτηριστικά που προκρίνουν την αυτοοργάνωση και  την συλλογική από τα κάτω διεκδίκηση, ξεφεύγει από τα όρια του συντεχνιακού και είναι υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια και συμβάλει στην όξυνση της ταξικής πάλης όπως και κάθε αδιαμεσολάβητος αγώνας που γίνεται σε ταξική και κοινωνική βάση. Άλλωστε για εμάς η λύση δεν είναι ένας πιο ανθρώπινος καπιταλισμός ούτε ένα γύρισμα «στα παλιά» όταν οι εργασιακές συνθήκες ήταν καλύτερες αλλά η καταστροφή του κράτους και της μισθωτής εργασίας

και η κοινωνική απελευθέρωση.

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ACS ΑΛΙΜΟΥ ΚΑΙ

ΓΛΥΦΑΔΑΣ

 

 

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

 

 

ΠΟΡΕΙΑ   ΣΑΒΒΑΤΟ 14/9, 12.00   ΠΛ. ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ    25/9, 10.00    ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ, ΓΟΥΝΑΡΗ 219

 

219                                   

 

                                                                                                                                           Ναμους (Αναρχική

                                                                                                                                       Συλλογικότητα από

                                                                                                                                           Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα,

                                                                                                                                           Αργυρούπολη)

 

 

 

ACS ΑΛΙΜΟΥ: 2ος ΜΗΝΑΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ…

ACS ΑΛΙΜΟΥ: 2ος ΜΗΝΑΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ…

 

Στις αρχές Αυγούστου του 2013 και χωρίς καμιά προειδοποίηση, οι πράκτορες του υποκαταστήματος της  ACS Αλίμου με την επωνυμία Αφοι Σακκά Ο.Ε ανακοινώνουν στους εργαζόμενους πως το μαγαζί θα μεταφερθεί στη λεωφόρο Κύπρου 158 στην Αργυρούπολη κι ότι στο εξής θα λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση.

Η ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις ΑΕΕ, κρυπτόμενη πίσω από το διακριτικό τίτλο Αφοι Σακκά Ο.Ε:

α) χρωστά στους εργαζόμενους μισθούς και άδειες

β) αρνείτε να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης

γ) προτείνει στους εργαζόμενους να υπογράψουν νέες ατομικές συμβάσεις των 500 ευρώ στο «νέο» υποκατάστημα της ACS Αργυρούπολης

δ) τους εκβιάζει να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους προκειμένου να μη μείνουν άνεργοι.

Ταυτόχρονα το σύνολο του εξοπλισμού (αυτοκίνητα, hardware, έπιπλα κ.τ.λ) μεταφέρονται από τον Άλιμο στην Αργυρούπολη. Εννοείτε, πως η γεωγραφική περιοχή που κάλυπτε το «παλιό» υποκατάστημα καθώς και το πελατολόγιο περνούν στη δικαιοδοσία του «νέου» υποκαταστήματος της ACS.

Αυτό το καλοστημένο εργοδοτικής εμπνεύσεως τέχνασμα της ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις ΑΕΕ ακούει στο όνομα «σύστημα δικαιόχρησης» ή όπως έχει επικρατήσει να λέγεται «franchise». Με αυτό τον τρόπο η ACS έχει καταφέρει:

α) να εξαιρούνται τα 350 υποκαταστήματά της από την εταιρική συνδικαλιστική εκπροσώπηση και να μη συμπεριλαμβάνονται στις επιχειρησιακές συμβάσεις που ξεπερνούν κατά το διπλάσιο τις ατομικές συμβάσεις των 500 ευρώ.

β) να απασχολεί 2.500 εργαζόμενους στα υποκαταστήματά της που ενώ δουλεύουν σε μαγαζιά με την ταμπέλα της ACS, φορούν εταιρικό ρουχισμό με τα διακριτικά της ACS, διακινούν φακέλους και μικροδέματα με αποδεικτικά παραλαβής-παράδοσης (voucher) με το σήμα της ACS και οδηγούν μηχανάκια και αυτοκίνητα που φέρουν το σήμα της ACS

γ) να καμώνεται πως δε φέρει καμία ευθύνη όταν καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα των υπαλλήλων της.

Με λίγα λόγια έχει καταφέρει να απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους κάτω από ένα ενιαίο brand name χωρίς να έχει καθόλου υποχρεώσεις παρά μόνο δικαιώματα.

Αυτό που συμβαίνει στην ACS Αλίμου εντάσσεται στο πλαίσιο της «αναδιάρθρωσης» του Νότιου Τομέα της ACS και περιλαμβάνει μια τεράστια περιοχή που ξεκινά από την Καλλιθέα και τελειώνει στο Κορωπί. Σε αυτό το πλαίσιο η ACS θέλει να πετύχει

α) μείωση προσωπικού (απολύσεις)

β) μείωση κόστους εργασίας (υπογραφή νέων ατομικών συμβάσεων των 500 ευρώ)

γ) και αύξηση της παραγωγικότητας με εντατικοποίηση της εργασίας.

Ουσιαστικά στην περίπτωση της ACS Αλίμου ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις κεντρικές πτυχές του περιβόητου «μνημονίου» που αποκτά πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και από κάτι γενικό κι αόριστο μετουσιώνεται σε μια πολύ συγκεκριμένη επίθεση που στόχο έχει την υποτίμηση της εργασίας (μισθοί των 500 ευρώ) και της ζωής μας (φτωχοποίηση, περιθωριοποίηση, εξαθλίωση).

Αυτό που συμβαίνει στην ACS Αλίμου ετοιμάζονται να το επαναλάβουν στην ACS Γλυφάδας, σταδιακά θα είναι το νέο εργασιακό μοντέλο σε ολόκληρο το Νότιο Τομέα της ACS ενώ συμβαίνει ήδη σε ολόκληρη τη χώρα την τελευταία πενταετία.

Έχει έρθει η ώρα να δώσουμε τέλος στη λογική του «κοινωνικού αυτοματισμού», να δώσουμε τέλος στη λογική του «κοινωνικού κανιβαλισμού» να δώσουμε νόημα στη λογική που λέει Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ACS ΑΛΙΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

 

Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου

Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου

Ανοιχτή Συνέλευση Ελληνικού – Αργυρούπολης

Αλληλέγγυοι/ες από τα Νότια Προάστια