Category Archives: Κείμενα

Σχετικά με την Κατάληψη του Ραδιοσταθμού Flash 96 FM

       Το πρωί της 10ης Γενάρη 2012, 20 σύντροφοι-συντρόφισσες, μετά από απόφαση της Συνέλευσης για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, πραγματοποίησαν κατάληψη – παρέμβαση στον ρ/σ Flash 96 FM ως ένδειξη αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους για την συμμετοχή στην οργάνωση. Στόχος των αλληλέγγυων ήταν να αναδειχθεί η υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, καθώς και ο πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα τρόπος εκδίκασής της. Η υπόθεση εκδικάζεται από τις 5 Οκτώβρη 2011 στο ειδικό δικαστήριο που έχει στηθεί στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Η δίκη γίνεται με όρους έκτακτου στρατοδικείου, χωρίς ενόρκους (από την έδρα), με πλήρη απουσία κάλυψης από τα ΜΜΕ, καθώς έχει απαγορευθεί η είσοδος στα τηλεοπτικά συνεργεία και η λήψη οποιουδήποτε οπτικού υλικού. Επιπλέον, κρατούνται τα στοιχεία οποιουδήποτε επιθυμεί να παρακολουθήσει τη δίκη, κατά την είσοδό του στην αίθουσα. Οι κατηγορούμενοι για τη συμμετοχή στον ΕΑ διώκονται ποινικά για εγκληματικές ενέργειες, ενώ η δράση τους και η υπόθεσή τους είναι ξεκάθαρα πολιτική, με προφανή σκοπό την απονοηματοδότηση του λόγου και της δράσης τους. Εναντίον των κατηγορουμένων εφαρμόζεται η φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, χρεώνοντας, χωρίς στοιχεία, σε κάθε κατηγορούμενο ατομικά όλες, συλλήβδην, τις ενέργειες της οργάνωσης.

      Από τα πρώτα λεπτά της εκπομπής του μηνύματος των αλληλέγγυων, έξω από τον ραδιοσταθμό εμφανίστηκε κάθε είδους ομάδα των κρατικών τρομοκρατών (ΔΙΑΣ, ΜΑΤ, ΥΜΕΤ κ.ά.) και περικύκλωσαν το κτίριο, απειλώντας να συλλάβουν τους ανθρώπους που συμμετείχαν στην παρέμβαση, κατ’ εντολή της εισαγγελέα Ράικου και των αξιωματούχων του Υπουργείου “Προστασίας” του Πολίτη. Η ίδια η διεύθυνση του σταθμού από την άλλη, σε ταυτόχρονη επικοινωνία με τις δυνάμεις καταστολής, δήλωνε ότι δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία των καταληψιών και επιθυμούσε την αποχώρηση της αστυνομίας. Παρόλα αυτά, οι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο και με μια χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση προσήγαγαν τους αλληλέγγυους στη ΓΑΔΑ, όπου και κρατήθηκαν με κατηγορίες για «εγκωμιασμό εγκληματικών ενεργειών» (σχετικά με την εκπομπή στο Flash) και «απείθεια» (λόγω της άρνησής τους να συνεργαστούν με τους μπάτσους στη διαδικασία δακτυλοσκόπησης). Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης στους συλληφθέντες έξω από τη ΓΑΔΑ, ενώ ομάδα ΔΕΛΤΑ επιτέθηκε σε αλληλέγγυους σε περιφερειακό δρόμο. Την Τετάρτη 11 Γενάρη οι 20 συλληφθέντες οδηγήθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων με τη διαδικασία του αυτοφώρου όπου η κατηγορία για «απείθεια» αναβαθμίστηκε από τον εισαγγελέα σε «ψευδή ανωμοτί κατάθεση» και πήραν τριήμερη προθεσμία. Την Παρασκευή 13 Γενάρη, στην δίκη των συντρόφων, δόθηκε αναβολή για τις 26 Μάρτη λόγω της απουσίας των μαρτύρων, αλλά και της αποχής των δικηγόρων. Από την ίδια μέρα όπως και τις επόμενες, πραγματοποιούνται τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα κινήσεις αντιπληροφόρησης και δράσεις αλληλεγγύης (μικροφωνικές, καταλήψεις ραδιοσταθμών, αφισοκολλήσεις) για τους συλληφθέντες συντρόφους-ισσες.

Είναι γεγονός ότι η υπόθεση της κατάληψης του Flash αποτελεί άλλη μια κατασταλτική επιχείρηση του καθεστώτος σε μια σειρά ξεκάθαρα φρονηματικών – πολιτικών διώξεων, που στόχο έχουν να φιμώσουν τον ανατρεπτικό λόγο, να απομονώσουν από τον κόσμο και να αποπολιτικοποιήσουν τους αγωνιστές. Ειδικότερα δε για τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, το κράτος δια στόματος των ΜΜΕ μεθοδεύει να μην παρέχεται κανενός είδους πληροφόρηση παρά μόνο αυτή που το ίδιο δίνει μέσα από τα αστυνομικά δελτία. Γενικότερα, η αυταρχοποίηση και η θωράκιση του καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας ενισχύεται μέρα με τη μέρα, ενώ παράλληλα η καταστολή των αυτοοργανωμένων κοινωνικών αντιστάσεων εντείνεται, τόσο με τις αυξανόμενες δαπάνες για τις στρατιές των μπάτσων και τις υλικοτεχνικές υποδομές ελέγχου και επιτήρησης όσο και με την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου του κράτους. Προσωπικές συνήθειες, συντροφικές σχέσεις και φιλικές συναναστροφές, πολιτικές προτιμήσεις και απόψεις, επισκέψεις σε σπίτια και τηλεφωνικές/διαδικτυακές συνομιλίες, ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και πληροφορίες από sms, e-mail κλπ. μπαίνουν στο μικροσκόπιο των αστυνομικών αρχών σε μια προσπάθεια σκιαγράφησης της προσωπικότητας και της ψυχολογίας των εκάστοτε «ύποπτων» ατόμων και εκφοβισμού των υπόλοιπων αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας.

Η αόριστη διαπλάτυνση του όρου εγκληματική πράξη αποτελεί το μέσο για ανοιχτές διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα. Η πολιτική και συνδικαλιστική δράση, η παρακώλυση συγκοινωνιών, οι καταλήψεις, η συμμετοχή σε διαδηλώσεις, η φθορά ξένης περιουσίας (συμβολικές ενέργειες που συμβαίνουν με μόνο στόχο τις τράπεζες και τις πολυεθνικές), το κάλεσμα σε μια απεργία, η διακίνηση έντυπου ανατρεπτικού υλικού, ακόμα και αυτό το κείμενο, μπορούν να θεωρηθούν “τρομοκρατικές πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα”. Με άλλα λόγια μπορεί κάθε αντιστεκόμενος άνθρωπος να βαφτίζεται εν δυνάμει τρομοκράτης και αν συλληφθεί να οδηγηθεί στις δικαστικές αίθουσες και ίσως αργότερα στη φυλακή. Αρκεί μόνο να διακηρύξει κάποιος ότι θα κάνει απεργία, κατάληψη ή άλλη δυναμική κινητοποίηση. Να συνειδητοποιήσει ότι το υπάρχον πολιτικό-οικονομικό σύστημα είναι απάνθρωπο, αδιέξοδο και άρα πρέπει να ανατραπεί, για να θεωρηθεί τρομοκράτης.

       Για εμάς η αλληλεγγύη είναι βασικό αξιακό, και κομμάτι της κοινωνικής απάντησης στην κρατική καταστολή. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους αγωνιζόμενους με τους οποίους συμφωνούμε στο επίπεδο του περιεχομένου του πολιτικού τους λόγου, χωρίς απαραίτητα να ταυτιζόμαστε πλήρως με τα μέσα που επιλέγουν, και σε κάθε περίπτωση κάνοντας παράλληλα και κριτική.

 

ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΑΥΤΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΟΥ Ρ/Σ FLASH

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ναμούς

Αναρχική Συλλογικότητα από

Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό και Αργυρούπολη

ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ

      Τα τελευταία χρόνια κράτος και κεφάλαιο με αφορμή την κρίση εντείνουν την ολομέτωπη επίθεση στα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτή τη συγκυρία προωθώντας την καραμέλα της ανάπτυξης προσπαθούν να παραδώσουν στα χέρια ιδιωτών τον κοινωνικό πλούτο της χώρας. Ένα παράδειγμα αυτής της απόπειρας είναι και το ξεπούλημα του αεροδρομίου του Ελληνικού.

     Tο πρώην αεροδρόμιο και η παραλία του Αγίου Κοσμά παραχωρούνται με διαδικασίες fast track και άνευ όρων στους επίδοξους επενδυτές. Συγκεκριμένα:

1. Έκταση 4.200 στρεμμάτων -από τα συνολικά 6.200- γίνεται στην κυριολεξία τσιμέντο. Εκεί προβλέπονται χρήσεις αμιγούς και γενικής κατοικίας, τουρισμού-αναψυχής, επιχειρηματικά πάρκα, εμπορικά κέντρα, υποδομές μεταφορών, καζίνο, γραφεία, τράπεζες, ουρανοξύστες κ.α.

2. Στη λοιπή έκταση των 2.000 στρεμμάτων προβλέπονται δρόμοι, τεχνικά έργα, κτίρια που θα ανεγερθούν και θα καλύπτουν το 15% της έκτασης και τέλος -για να χρυσωθεί το χάπι- χρήσεις πρασίνου, ελεύθερων χώρων τουρισμού – αναψυχής, αθλητισμού, πολιτισμού, κοινωφελών λειτουργιών, «πρότυπων αστικών υποδομών».

3. Οι προβλεπόμενοι συντελεστές δόμησης ανά ζώνη κλιμακώνονται από 0,2 έως 2,2 και το επιτρεπόμενο ποσοστό κάλυψης στο σύνολο των 6.200 στρεμμάτων είναι 40%.

4. Επιτρέπεται η κατασκευή υψηλών κτιρίων και εγκαταστάσεων που θα έχουν «φάτσα» πάνω στις Λεωφόρους Βουλιαγμένης Ποσειδώνος ή θα βρίσκονται 100 μέτρα μέσα από τα όρια του χώρου στις άλλες ζώνες.

5. Προβλέπονται προσχώσεις και κτίρια στην παραλία και η παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης του αιγιαλού, της παραλίας, του συνεχόμενου ή παρακείμενου θαλασσίου χώρου και του πυθμένα στους κερδοσκόπους.

Για να προχωρήσουν απρόσκοπτα όλα τα παραπάνω καθιερώνονται ειδικές διαδικασίες για την έκδοση αδειών, τις κατεδαφίσεις και την άμεση ανάκληση των παραχωρήσεων σε δημόσιους και κοινωνικούς φορείς (πολιτιστικό κέντρο, ένωση Ποντίων, σύλλογος Κρητών, πυροσβεστικό σώμα, κ.ά.) και την αποβολή τους από το χώρο.

      Με άλλα λόγια, μεθοδεύεται απροκάλυπτα το χτίσιμο μιας πόλης μέσα στην πόλη που θα οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση κάθε είδους δραστηριότητας και στην ιδιωτικοποίηση των εν δυνάμει ελεύθερων χώρων (συνεπώς και στον αποκλεισμό της ελεύθερης πρόσβασης σε αυτούς) με απώτερο σκοπό τον άμεσο πλουτισμό μιας μερίδας κεφαλαιοκρατών. Η προσφορά θέσεων εργασίας που ευαγγελίζονται (όπως κάνουν σε κάθε μεγάλο επενδυτικό έργο) δεν διασφαλίζει ούτε τους ευνοϊκούς όρους ούτε τις υγιείς συνθήκες εργασίας. Στο νεοαποικιακό καθεστώς εργασιακής ομηρίας που επιβάλλουν διεθνή και ντόπια αφεντικά, με τις νέες νομοθετήσεις στα εργασιακά, τις απολύσεις, το κούρεμα μισθών, τη μαζική και ολοένα αυξανόμενη ανεργία, είναι δεδομένο ότι η κυριαρχία επιδιώκει για τα επόμενα χρόνια η ζυγαριά να συνεχίσει να γέρνει όλο και περισσότερο προς το μέρος της. Ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα ενός παρόμοιου “μεγαλόπνοου” σχεδίου:

      “Τα ολυμπιακά έργα κατασκευάστηκαν από ανασφάλιστους μετανάστες, με πλήθος εργατικών ατυχημάτων, που σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησαν ακόμα και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, ενώ σε άλλες που προκάλεσαν σωματικές βλάβες, μόνιμες ή μη, το καθεστώς μαύρης εργασίας γλίτωσε τους εργοδότες, μεταξύ αυτών και το ελληνικό κράτος, από την υποχρέωση καταβολής οποιασδήποτε αποζημίωσης.

      Ο κατά τ’ άλλα “εθνικός” στόχος του 2004 είχε ξεκάθαρους εγχώριους νικητές τους τραπεζίτες, τις κατασκευαστικές εταιρείες και τους πολιτικούς, και ξεκάθαρους εγχώριους χαμένους όλους εμάς.

     Να σημειώσουμε ότι ακόμα και μετά την ολοκλήρωση έργων ιδιωτικών συμφερόντων (χωρίς εδώ να προσπαθούμε να απενοχοποιήσουμε τα κρατικά έργα με τις υπερκοστολογήσεις, τις μίζες, αλλά και τις αναθέσεις τους σε ιδιωτικές εταιρείες) η κερδοφόρα ομαλή λειτουργία τους εξασφαλίζεται με αδίστακτους εκβιασμούς από τη μεριά της εργοδοσίας, αλλά και με την πρόσληψη ευέλικτου εργατικού δυναμικού είτε πρόκειται για μετανάστες είτε για ντόπιους εργαζόμενους. Δύο παραδείγματα είναι το προσωπικό των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων που συμπληρώνουν τα γήπεδα γκόλφ στην Πύλο και το εξευτελιστικό μεροκάματο που παίρνουν, καθώς και το άθλιο εργασιακό καθεστώς στο καζίνο της Πάρνηθας.

     Εκτός των άλλων, στα περισσότερα μεγάλα έργα δεν διευκρινίζεται αν ο ανακοινωμένος αριθμός νέων θέσεων εργασίας αναφέρεται στη διάρκεια κατασκευής του έργου ή στη λειτουργία μετά την αποπεράτωσή του. Επίσης, όπως έχουμε δει πολλές φορές, το τελικό αποτέλεσμα απομυθοποιεί τα μεγάλα λόγια περί ανάπτυξης και ευημερίας για τον πολίτη. Άλλωστε ποιος έχει την εντύπωση ότι θα βγει κάτι καλό από ένα έργο που σχεδιάζεται για εμάς χωρίς εμάς, χωρίς καν να υπάρχει ενημέρωση της κοινωνίας για τους σχεδιασμούς που γίνονται;

      Παράλληλα, θεωρούμε ότι αυτό το έργο θα ανοίξει το δρόμο για την τσιμεντοποίηση του Υμηττού, καταστρέφοντας έτσι ό,τι έχει απομείνει από τους εμπρησμούς όλων αυτών των χρόνων (που για εμάς σίγουρα δεν είναι τυχαίοι).

      Ας μην είμαστε αφελείς. Βλέπουμε σε ποιο σημείο μας έχει φέρει η “ανάπτυξη” του καπιταλισμού στο όνομα του “κοινού καλού”. Ο πραγματικός στόχος αυτής της “ανάπτυξης” είναι η συσσώρευση του κέρδους στα χέρια των λίγων μέσω της παραγόμενης υπεραξίας από το σύνολο των εργαζόμενων ανθρώπων. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να πούμε με σιγουριά για αυτό το “αναπτυξιακό” σχέδιο είναι ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν φιλόδοξο ιδιώτη-επενδυτή και ότι είμαστε ενάντιοι σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης του Αεροδρομίου και οποιουδήποτε άλλου εν δυνάμει ελεύθερου χώρου. Για εμάς, ο μόνος που έχει το δικαίωμα να αποφασίσει το πώς θα αξιοποιηθεί ο χώρος είναι η ίδια η κοινωνία προς όφελός της, χωρίς διαμεσολαβητές, μέσα από συνελεύσεις γειτονιών και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα με όρους αντιεμπορευματικούς, μακριά από λογικές ανάθεσης και εκπροσώπησης.

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ναμούς

Αναρχική Συλλογικότητα από

Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό και Αργυρούπολη

 

Για την Εξέγερση του Δεκέμβρη

με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ “Οργισμένος Δεκέμβρης”

από την Κινηματογραφική Λέσχη Ελληνικού-Αργυρούπολης

     Ο Δεκέμβρης ήταν μία σειρά γεγονότων ταξικής εκδίκησης και προλεταριακής βίας, ένα ακόμα επεισόδιο που συμπληρώνει τις εξεγέρσεις που τις τελευταίες δεκαετίες σαρώνουν τον καπιταλιστικό κόσμο και σηματοδοτούν την αναγεννημένη αντίσταση των σκλάβων ενάντια στον ολοκληρωτισμό των εμπορευμάτων.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν υπήρξε απλά ένα νεολαιίστικο κίνημα ούτε ένα λαικό ξέσπασμα, όπως το παρουσιάζουν διάφοροι επιτήδειοι. Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν πρόβαλε αιτήματα. Δεν ζητούσε τίποτα. Αντίθετα, τα ήθελε όλα. Ήταν η ρωγμή όπου το σύνολο των ανθρώπων που δεν έχουν καμία εξουσία στη διαχείριση της ζωής τους συγκροτούνται ως τάξη και εξαπολύουν επιθέσεις ενάντια στην θεαματική-εμπορευματική κοινωνία.

Άνεργοι, επισφαλείς, ριζοσπαστικές μειοψηφίες, εργάτες, μαθητές, φοιτητές που προορίζονται να στελεχώσουν τη μία ή την άλλη βαθμίδα της μισθωτής εργασίας, πρόσφυγες και αλλοδαποί δεύτερης γενιάς που βιώνουν καθημερινά την καταπίεση συγκρότησαν την κοινότητα των εξεγερμένων του Δεκέμβρη και στράφηκαν ενάντια στην υπάρχουσα εξουσιαστική και ταξικά διαβαθμισμένη κοινωνία.

Όπως προαναφέρθηκε, ο Δεκέμβρης δεν έθεσε συγκεκριμένα αιτήματα ή διεκδικήσεις. Κάθε προσπάθεια εκ των υστέρων να πειστούμε για το αντίθετο είναι ξεκάθαρη διαστρέβλωση της ιστορίας. Τα υποκείμενα που βρέθηκαν στους δρόμους της εξέγερσης ένιωσαν ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μόνιμη κρίση και ότι δεν διαθέτει περιθώρια μεταρρύθμισης. Και επειδή ο Δεκέμβρης δεν είχε αιτήματα, δεν είχε και αρχηγούς ή αντιπροσώπους που θα αναλάμβαναν να διαπραγματευθούν αυτά τα αιτήματα. Τα Δεκεμβριανά επικύρωσαν την υπάρχουσα πολιτική κρίση ως κρίση πολιτικής, δηλαδή ως κρίση της διαμεσολάβησης. Οι εξεγερμένοι δεν επιδέχτηκαν αντιπροσώπους διότι είχαν ήδη απορρίψει έμπρακτα την ύπαρξη οποιασδήποτε διαχωρισμένης κοινωνίας.

Είναι απεγνωσμένη η προσπάθεια να υποκατασταθεί η εξεγερσιακή πραγματικότητα που ζήσαμε ενάντια στο θέαμα με το θέαμα μιας δήθεν ειρηνικής εξέγερσης της νεολαίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών συμμετείχε ενεργά ή υποστήριζε την καταστροφή όλων εκείνων που καταστρέφουν ή δεσμεύουν καθημερινά τη ζωή μας.

Για εμάς που υπήρξαμε ενεργό κομμάτι του Δεκέμβρη οι ακαδημαικοί που περιφέρονται επικαλούμενοι την επαγγελματική τους ιδιότητα δεν είναι αρμόδιοι να μιλήσουν για τα γεγονότα που έλαβαν τότε χώρα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Το ίδιο ισχύει και για όσους φτιάχνουν ντοκιμαντέρ που περιφέρουν σε φεστιβάλ και τα καταγράφουν ως άλλη μια στιγμή της κινηματογραφικής τους καριέρας.

Τέλος, ο Δεκέμβρης δεν πρέπει να γίνεται κατανοητός ως μέρος μιας δήθεν αιώνιας, ανιστορικής εξέγερσης των νέων που εκδηλώνεται σε κάθε γενιά με τη μορφή φυσικού φαινομένου και υποχωρεί όταν οι νέοι εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία όπως βεβαιώνει η κυρίαρχη σκέψη. Οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί διαχειριστές αυτού του κόσμου δεν μπορούν ούτε θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα κύματα των εξεγέρσεων που θα επανέρχονται ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση.

 

Αναρχική Συλλογικότητα από

Άνω Γλυφάδα, Ελληνικό

και Αργυρούπολη

Εν Δύο, εν Δυο, Πρόβα(τα) για Στρατό;

     Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε θεωρώντας δεδομένες τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές… ΟΜΩΣ… Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό το εθνικιστικό παραλήρημα δεν ευδοκιμούσε ανέκαθεν. Οι επιδείξεις μιλιταρισμού και εθνικισμού προήλθαν από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ και την εκφασισμένη κοινωνία του Μουσολίνι και φυτεύτηκαν στην Ελλάδα από τη δικτατορία του Μεταξά, ενώ καθιερώθηκαν και από άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα (Βόρεια Κορέα, Σοβιετική Ένωση, Κούβα) για τη διαμόρφωση φρονήματος και την πειθαρχία των μαθητών.

     Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συμπαγούς και ομοιόμορφης εμφάνισης (στολή, βηματισμός, ευθυγράμμιση) και στην επιδίωξη συγχώνευσης της ατομικότητας, καλλιεργώντας παράλληλα διακρίσεις όπως, για παράδειγμα, αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω, ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω και κυρίως άξιοι/ες μπροστά και οι πληβείοι πίσω. Μάλιστα, μόνο η «επίλεκτη» εξάδα πηγαίνει συνήθως στη δοξολογία και παρελαύνει πάντα μπροστά, διαχωρισμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό «όχλο».

      Το σχολείο με τη σειρά του δημιουργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας απέναντι στους μαθητές, προκειμένου να παραστούν στην παρέλαση, καθώς οι περισσότεροι αγνοούν ότι η συμμετοχή τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Έτσι, είτε τους δίνεται η υπόσχεση ότι θα σβηστούν οι απουσίες τους, αν λάβουν μέρος, είτε εκβιάζονται με το ότι αν δεν παρελάσουν, θα τιμωρηθούν με νέες απουσίες. Σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις οι σχολικοί φορείς φτάνουν και στην απειλή της αποβολής. Αυτό σίγουρα καταδεικνύει ότι το σχολείο λειτούργει και ως μέσο διατήρησης φασιστικών μεθόδων και πρακτικών, αντί να επικεντρώνεται στην επίλυση ουσιαστικών προβλημάτων των μαθητών, όπως, π.χ., η έλλειψη καθηγητών και βιβλίων.

     Εμείς, ως αναρχικοί, είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη αυτού του εθνικιστικού παραλόγου που προστατεύει έναν θεσμό, ο όποιος καλλιεργεί το μίσος και τον πόλεμο ενάντια στον συνάνθρωπο με εθνικά και φυλετικά κριτήρια.

 ΔΕΝ ΤΙΜΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

 

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΤΙΑ

Ο Φασισμός στα Χρόνια της Κρίσης

Ο ξεσηκωμός κατά του Μνημονίου με τις κινητοποιήσεις και τις δράσεις στις πλατείες και στις απεργίες τρομάζει την αστική τάξη και την κυβέρνηση που στόχο έχει να εκτονώσει την οργή του κόσμου και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Γι’ αυτό παίζει το χαρτί του ρατσισμού και της διάσπασης των ανθρώπων σε ντόπιους και μετανάστες με κάθε μέσο και με τους μπάτσους να καλύπτουν τα πογκρόμ της συμμορίας της χρυσής αυγής και άλλων φασιστοειδών. Δεδομένου ότι οι φασίστες είναι πλέον και στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, ο χρόνος των ανέξοδων συζητήσεων γενικά και αόριστα περί φασισμού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι καιροί απαιτούν την ανάπτυξη επαναστατικών στρατηγικών για το καθολικό τσάκισμά τους. Η εμφάνιση των ναζιστών στις γειτονιές με τις δολοφονικές επιθέσεις κατά εργατών μεταναστών και αγωνιστών συντρόφων (γκαζάκια σε καταστήματα μικροϊδιοκτητών μεταναστών, ξυλοδαρμοί και μαχαιρώματα εναντίον τους, καθώς και άσκηση τρομοκρατίας σε ντόπιους αλληλέγγυους των μεταναστών) επιδιώκει να σπείρει τον τρόμο. Είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποιούσαν και οι ομογάλακτοί τους στη Γερμανία του Χίτλερ στο Μεσοπόλεμο, αλλά και οι συνταγματάρχες στην Ελλάδα της Κατοχής και στην περίοδο της χούντας. Αυτοί που με άλλα λόγια στήριξαν τα βασανιστήρια της χούντας, την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τώρα υπονομεύουν κάθε κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα. Πρόκειται φυσικά για το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής του Μνημονίου που ακολουθεί το ελληνικό κράτος ενάντια στους μετανάστες εργάτες. Με αυτό τον τρόπο νιώθουν τη σιγουριά τα πολιτικά αφεντικά των παρακρατικών, ότι τους κρατάνε σε απόλυτη κοινωνική και πολιτική ομηρία. Οι μετανάστες που πρόσφεραν στο «θαύμα» της Ολυμπιάδας και της ένταξης στην ΟΝΕ με εξοντωτικούς ρυθμούς δουλειάς, και οι εργοδότες τους «αντάμειψαν» με άφθονα εργατικά ατυχήματα, τώρα «γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι» και κατηγορούνται για την άνοδο της ανεργίας. Οι μετανάστες βρέθηκαν ξανά και ξανά στις πανεργατικές απεργίες, ενώ οι Αφγανοί και οι Ιρανοί πρόσφυγες με τη συμπαράσταση όλων, όπως και οι 300 απεργοί πείνας της Υπατίας, έδωσαν και δίνουν το παρών στους κοινωνικούς αγώνες. Ή είσαι μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης του ή απλά το τοπίο. Οι αθηναϊκές Νύχτες των Κρυστάλλων επιβάλλουν να αντιμετωπιστεί πιο σοβαρά το φαινόμενο της έξαρσης του ναζισμού στον Ελλαδικό χώρο.

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

 

ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/-ΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΤΙΑ

Όποιος Κοιμάται Πατριώτης, Ξυπνάει Εθνικιστής

 Είμαι Έλληνας

      Στα χρόνια που ακολούθησαν την Επανάσταση του 1821 καλλιεργήθηκε επίμονα η ιδέα από τους ιστορικούς και πνευματικούς ηγέτες της αστικής τάξης, πως η σημερινή νεοελληνική εθνότητα αποτελεί τη συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας και ακόμα πως και το Βυζαντινό κράτος ήταν απόλυτα ελληνικό. Ψέμματα. Η ιδέα αυτή προωθήθηκε για τη συγκρότηση ενός ισχυρού κράτους και την τόνωση του πατριωτικού αισθήματος. Πρώτον, στην αρχαιότητα δεν υπήρχε ούτε ελληνικό κράτος ούτε ελληνικό έθνος. Αντίθετα, υπήρχαν μικρά κράτη (πόλεις-κράτη), ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, που πολλές φορές αλληλοσυγκρούονταν εξαιτίας συμφερόντων. Δεύτερον, η «ελληνική εθνότητα» δεν έμεινε καθαρόαιμη στο διάβα των αιώνων. Ήρθε σ’ επαφή με πολλούς άλλους λαούς στη Μεσόγειο και την Ανατολή και πολλοί δούλοι, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο απελευθερώθηκαν και απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα, προέρχονταν κυρίως από ανατολικές περιοχές.

Η έξαρση του πατριωτισμού διευκολύνει, σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού, όπως σήμερα, τον αποπροσανατολισμό των καταπιεσμένων από τα πραγματικά αίτια των προβλημάτων. Η άρχουσα τάξη (εφοπλιστές, κομματάρχες, εκκλησία, ΜΜΕ) και τα τσιράκια τους (μπάτσοι, μαφιόζοι, φασίστες), χρησιμοποιώντας εθνικιστικούς διθυράμβους και καλώντας όλους εμάς σε εθνική ενότητα, προσπαθούν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να τη γλιτώσουν οι ίδιοι με ελαφρά πηδηματάκια. Το εθνικό ιδεώδες συντελεί στην ομαλή λειτουργία του κράτους και του καπιταλιστικού συστήματος, γι’ αυτό το λόγο καλλιεργείται και στις σχολικές αίθουσες.

      Κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι περνάνε τα σύνορα και έρχονται στη χώρα μας για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Μην κοροϊδευόμαστε. Κανένας δεν θα άφηνε το έδαφος που γεννήθηκε, το σπίτι, την οικογένεια του, αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος. Και οι αιτίες της μετανάστευσης συνοψίζονται στους πολέμους που διεξάγονται από ξένες υπερδυνάμεις στις χώρες τους για τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών και άλλων σημαντικών πόρων, στην εκμετάλλευση που υφίστανται στην καθημερινότητα τους, και στην κοινωνικοπολιτική αστάθεια που χαρακτηρίζει πολλές από αυτές τις χώρες. Στους πολέμους αυτούς συνδράμει και το ελληνικό κράτος με τη συμμετοχή του στο ΝΑΤΟ και με την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων που πνίγουν στο αίμα ακόμα και άμαχο πληθυσμό. Επιπλέον, οι άνθρωποι που έρχονται στην Ελλάδα και τους βαφτίζουμε «λαθρομετανάστες» δεν έχουν πάντα ως προορισμό τη χώρα μας. Πολλοί από αυτούς θέλουν να μετακινηθούν σε άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης. Η επιθυμία τους αυτή εμποδίζεται −εκτός από τις σφαίρες των συνοριοφυλάκων, τους πνιγμούς στο Αιγαίο, τη FRONTEX, τα ρατσιστικά πογκρόμ των μπάτσων, τα μαχαίρια των φασιστών, κτλ− από την περιβόητη συνθήκη Σένγκεν που υποχρεώνει με ιδιαίτερη αυστηρότητα τους ανθρώπους αυτούς να εγκλωβίζονται εδώ. Και για να μιλήσουμε και για τα “δικά μας”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους πρόσφυγες από την Μικρά Ασία (1922) και τον ρατσισμό που δέχτηκαν από τους ντόπιους, όταν έφτασαν εδώ (π.χ. Πόντιοι του Ελληνικού), καθώς επίσης και τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία (αυξημένη μετανάστευση Ελλήνων στη Γερμανία παρατηρήθηκε ειδικά στα χρόνια της Χούντας) και σε άλλες χώρες.

      Αναφερόμενοι όμως στους μετανάστες δε σημαίνει ότι τους αντιμετωπίζουμε όλους με τον ίδιο τρόπο. Για εμάς διαφέρει ο μετανάστης που προσπαθεί να βγάλει ένα μεροκάματο για να ζήσει αυτός και η οικογένεια του από εκείνον που εκτελεί χρέη πρεζέμπορα ή νταβατζή. Ο πρώτος αποτελεί καταπιεσμένο, ενώ ο δεύτερος λειτουργεί ως αδίστακτος εκμεταλλευτής. Είναι άλλο ο μετανάστης που κλέβει για να επιβιώσει και άλλο ο μετανάστης που ήρθε εδώ, κέρδισε του κόσμου τα λεφτά και πέρασε στην κλίκα των αφεντικών και των κεφαλαιοκρατών. Εκτιμούμε τον μετανάστη που θυμάται πώς ήταν όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα που μπήκε και ο οποίος συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες, σε αντίθεση με αυτόν που βολεύτηκε με τα χρόνια και μετατράπηκε σε φιλήσυχο νοικοκυραίο της μικρομεσαίας τάξης, που πλέον καταριέται τους σημερινούς μετανάστες.

       Τέλος, θεωρούμε ότι το πιο αξιοπρεπές που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να αγωνιστεί στο χωρο που έτυχε να γεννηθεί ή επέλεξε να ζει τις όποιες δυσκολίες και κοινωνικές αδικίες τον περιβάλλουν, παρά να επιλέξει το δρόμο της φυγής. Έτσι και αλλιώς η εξουσία των κρατών δεν γνωρίζει σύνορα. Αυτό σαν απλή παρατήρηση, καθώς δεν γνωρίζουμε τις ακριβείς αιτίες που οδηγούν κάθε άνθρωπο να μεταναστεύσει και φυσικά δεν θα γίνουμε εμείς κριτές της επιλογής αυτής του καθένα.

Ξεκαθαρίζοντας τη θέση μας

      Στεκόμαστε αντίθετοι σε ρατσιστικά και φασιστικά ιδεώδη. Και αυτό το υπερασπιζόμαστε και το στηρίζουμε όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, πραγματοποιώντας αντιφασιστικές δράσεις, αλληλέγγυοι στους καταπιεσμένους αδερφούς μας από κάθε γωνιά του πλανήτη, προωθώντας την αυτοοργάνωση του αγώνα τους, κυνηγώντας και εκμηδενίζοντας φασιστικές πρακτικές και νοοτροπίες. Στη γειτονιά, στους χώρους εργασίας, στο σχολείο, στο δρόμο…

 

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ
ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

ΑΠΟ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

Τότε με Tanks, Τώρα με Banks

      

     Νοέμβρης 1973. Η ανατρεπτική δράση των εξεγερμένων στην καρδιά της μητρόπολης αποτελεί την αρχή της πτώσης της δικτατορίας του Παπαδόπουλου, που εντέλει έρχεται στις 24 Ιούλη του 1974 με την κατάρρευση της χούντας. Τη χούντα αντικαθιστά κυβέρνηση εθνικής ενότητας και η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα της αστικοκοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Λίγοι ήταν εκείνοι που επέμεναν στην ανάγκη μιας κοινωνικής επανάστασης που θα ανέτρεπε κράτος και κεφάλαιο. Ο περισσότερος κόσμος ύστερα από 7 χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας πίστεψε στο όραμα της αναγέννησης της δημοκρατίας στον ελλαδικό χώρο.

      Και φτάνουμε στο σήμερα, για να διαπιστώσουμε ότι τίποτα δεν τελείωσε τότε. Η κρίση του καπιταλισμού διανύει τώρα τον πέμπτο χρόνο της. Αναπτύχθηκε από τα υπερβολικά επίπεδα χρέους των αμερικανικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων και εξαπλώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Το καπιταλιστικό σύστημα διανύει έναν καινούργιο ιστορικό κύκλο και τσακίζει κάτω από το βάρος του όνειρα, ελπίδες και προοπτικές, ενώ οι πολιτικοί ηγέτες κόβουν συντάξεις, μειώνουν μισθούς και πετσοκόβουν επιδόματα ανεργίας, πιπιλώντας τη γνωστή καραμέλα της μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους. Ενός χρέους που κανείς δε γνωρίζει από πού προέκυψε…

      Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράματα. Οι οικονομικές (ανακυκλούμενες) κρίσεις αποτελούν -όπως αποδεικνύει και η ιστορία- αναπόσπαστο στοιχείο των οικονομικών αντιφάσεων της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Όσον αφορά τη “δική μας” οικονομική κρίση, η λύση που μας προσφέρθηκε για να γλυτώσουμε (;) είναι η κοινωνικοποίηση του χρέους. Ποιος αγνοεί τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που έχουν περάσει τα 2 τελευταία χρόνια; Το βάρος μετακυλίεται στις πλάτες του εργαζόμενου λαού, των πιο καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας. Η συνεργασία μεταξύ ντόπιας και ξένης οικονομικής-πολιτικής ελίτ (κυβέρνηση-αντιπολίτευση-συστημική αριστερά-ΔΝΤ-Τρόικα ) που λειτουργεί σε πλήρη σύμπνοια με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών καταδεικνύει τη σύσταση μιας πρωτόγνωρης “οικονομικής χούντας”. Και ύστερα μιλάνε για εθνική ενότητα… Ευχαριστούμε, αλλά δε θα πάρουμε.

     Όλα αυτά που γνωρίζαμε ως κοινωνικά κεκτημένα καταλύονται. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών και η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων απομυθοποιούν το ιδανικό της ύπαρξης κράτους “πρόνοιας”. Η αστικοκοινοβουλευτική δημοκρατία δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως λειτουργεί στο όνομα του λαού, αλλά χωρίς τον λαό. Βέβαια, εδώ δεν πρέπει να αποποιούμαστε και τις ευθύνες που βαραίνουν εμάς τους ίδιους. Ζούμε τις συνέπειες της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και των πυραμιδοειδών δομών. Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της προσωποποίησης της δυσάρεστης οικονομικής κατάστασης. Αυτό να το σκεφτούν καλά όσοι συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες.

      Το κράτος και το κεφάλαιο στην προσπάθειά τους να σωθούν (αλλά και να βγουν κερδισμένοι) προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο θέτοντας σε λειτουργία κάθε μέσο που διαθέτουν. Ένα από τα πιο αποτελεσματικά είναι τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Η προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τις πιο δόλιες μεθοδεύσεις με σκοπό να ρίξει στάχτη στα μάτια μας. Καλλιεργώντας την αδιαφορία, τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον ακραίο μικροαστικό ατομικισμό, τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας καθηλώσουν στον καναπέ και να μας πολώσουν στρέφοντάς μας τον έναν ενάντια στον άλλο (π.χ. ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων) και φυτεύοντας το σπόρο του συντηρητισμού και της νοοτροπίας “κοιτάω την πάρτη μου και δεν πα να γαμηθούν οι άλλοι”.

      Η ψευδαίσθηση ελευθερίας που διατυμπάνιζε τόσες δεκαετίες η αστική δημοκρατία εξανεμίζεται μέσα σε λίγα χρόνια. Όταν τα πράματα δεν πάνε καλά και μυρίζει μπαρούτι το λόγο έχει η κρατική καταστολή. Όχι ότι παλιότερα δεν ήταν υπαρκτή. Απλά τον τελευταίο καιρό βγάζει μάτι και γίνεται ορατή σε όλους (ακόμα και στους πιο δύσπιστους). Δεν ξεχνάμε τις επιθέσεις των σωμάτων ασφαλείας σε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τους τρομονόμους, τους ξυλοδαρμούς και τις συλλήψεις, τα στημένα δικαστήρια, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την εκπαίδευση στρατιωτικών μονάδων για την καταστολή διαδηλώσεων, και, φυσικά, τους πολιτικούς κρατούμενους.

      Από την κριτική μας, βέβαια, δεν μπορεί να διαφύγει και η εκκλησία, αυτός ο παρασιτικός θεσμός που σπρώχνει τους πιστούς στην αδράνεια και τα ευχολόγια, την ίδια στιγμή που η περιουσία της, η εξουσία των οργάνων που την απαρτίζουν και τα συμφέροντά τους συμπαρατάσσονται με το στρατόπεδο των εφοπλιστών, των μεγαλοβιομηχάνων και των τραπεζιτών. Σε όσους παρασύρονται ακόμα από τα συντηρητικά καλέσματα αυτού του αντιδραστικού μηχανισμού έχουμε να πούμε μόνο ότι η αλλαγή δεν έρχεται με προσευχές.

      Παρατηρώντας το πόσο επίκαιρη είναι η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου θεωρήσαμε σημαντικό να καλέσουμε την τοπική κοινωνία σε πορεία στις 17 Νοέμβρη που θα πραγματοποιηθεί στις γειτονιές της Άνω Γλυφάδας, του Ελληνικού και της Αργυρούπολης. Κύριοι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή μας την απόφαση είναι η ιδέα και η σημασία της αποκέντρωσης, η άμεση επαφή με τον κόσμο που δε θα κατέβει στο κέντρο, η κοινή δράση και συμπόρευση με τις τοπικές ανατρεπτικές δυνάμεις, η ευκαιρία σε άτομα να συμμετέχουν άμεσα και πρακτικά σε μια κινητοποίηση, το άνοιγμα πολλαπλών μετώπων αντίστασης και σύγκρουσης.

      Καταλήγωντας, κρίνουμε επιτακτική την ανάγκη αντίστασης ενάντια στην περαιτέρω υπονόμευση της ζωής μας. Πέρα από αυτό, προσβλέπουμε στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και στην οργάνωση μιας κοινωνίας που κύριο μέλημα δε θα είναι το κέρδος, αλλά οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Σκεφτόμαστε και πράττουμε στην κατεύθυνση της εξάλειψης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό το επιδιώκουμε μέσω της Αυτοοργάνωσης μετά την καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας, στα επαναστατικά πλαίσια μιας νέας με την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και τη διάθεση και διαχείρισή τους από ολόκληρη την κοινωνία. Στεκόμαστε εχθρικοί σε λογικές ιεραρχίας και αντιπροσώπευσης, πάντα ενάντιοι σε κάθε εξουσία. Προτάσσουμε οριζόντιες δομές. Απορρίπτουμε κάθε λογής ρατσιστικές και φασίζουσες νοοτροπίες, θέτοντας ως πρώτο στόχο την Αλληλεγγύη και την Αποκέντρωση.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΤΟΠΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΣΤΙΣ 16:00,

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ

(προσέγγιση: από Μετρό Αγίου Δημητρίου με τις λεωφορειακές γραμμές Α4, 154, 210

και από Γλυφάδα με τις γραμμές 128, 124, 205, 207)

Αναρχική Συλλογικότητα από

Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη

Κυβέρνηση – ΚΚΕ – Κοινός Αγώνας

 

       Οι 48ωρες απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις στις 19/10, με πάνω από 300.000 ανθρώπους να έχουν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας, καθώς και η μαζική συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 20/10, την ημέρα που ψηφιζόταν το πολυνομοσχέδιο, έδωσαν το στίγμα της μαζικότητας και της δυναμικής που μπορεί να επιδείξει η κοινωνία απέναντι στους δυνάστες της. Μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου που κατέβηκε στο δρόμο, όπως και στις 28-29/06, ήταν οργισμένο και αποφασισμένο να συγκρουστεί με τις σάπιες κομματικές «ιδεολογίες», με τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές, με τα 300 παράσιτα της βουλής και το ξοφλημένο σύστημα που με νύχια και δόντια προσπαθούν να σώσουν. Ήταν αποφασισμένο να συγκρουστεί και με τις δυνάμεις καταστολής, με όποιο μέσο διέθετε και το έκανε…

        Αυτή η νέα κοινωνική πραγματικότητα είναι που τους έχει κάνει να τρέμουν μήπως χάσουν όχι μόνο την εξουσία τους αλλά και τα κεφάλια τους.

       Ποιος θα γίνει λοιπόν ο εγγυητής της διαφύλαξης του αστικού πολιτεύματος, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, όπου όλος ο κόσμος μιλάει για ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος; Ποιος θα μπορούσε να το κάνει τόσο «καλά», ώστε να μη φανεί πάλι ότι το κράτος εξαπολύει τις δολοφονικές ορδές καταστολής του; Ήδη από τα βραδινά δελτία ειδήσεων στις 19/10 γινόταν έμμεση έκκληση στο ΚΚΕ να διαφυλάξει την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλίου για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.

       Έτσι το πρωί της Πέμπτης τα συνήθη κορδόνια των ΜΑΤ που κάθονται με πλάτη τη βουλή, δείχνοντας στον κόσμο ποιους προστατεύουν, είχαν αντικατασταθεί από τους κόκκινους φρουρούς του ΚΚΕ, λειτουργώντας σαν παρακράτος.

      Παρά τις σαθρές προσπάθειες του ΠΑΜΕ να πείσει τον κόσμο ότι οι κρανοφόροι ροπαλοφόροι του βρίσκονταν για να προστατέψουν τη συγκέντρωσή του, η παράταξή τους και μόνο κραδαίνοντας παλούκια απέναντι στο υπόλοιπο σώμα της διαδήλωσης με πλάτη στο κοινοβούλιο κατέδειξε τον πραγματικό τους σκοπό.
Στις 20/10 το κόμμα του λαού, έγινε ο εχθρός του λαού και παρέταξε τις δυνάμειςκαταστολής του (ΠΑΜΕ, ΚΝΑΤ) προστατεύοντας τη βουλή και τα καθίκια πουψήφιζαν τα χειρότερα αντιεργάτικα μέτρα. Με το γνωστό τραμπούκικο τρόπο τους εμπόδιζαν όλο τον κόσμο να προσεγγίσει τη βουλή.

      Κάποια στιγμή όταν το μπλόκ του Δεν Πληρώνω προσπάθησε να βγει στηνΑμαλίας από τη Β. Γεωργίου, απωθήθηκε από τις παραταγμένες δυνάμεις του ΚΚΕ. Τότε αρκετός κόσμος που συμμετείχε στη συγκέντρωση, άρχισε να απαιτεί από το ΚΚΕ να αφήσει τον κόσμο να περάσει και να βγει στην Αμαλίας. Το ΚΚΕ επιτέθηκε με τα στυλιάρια του στον κόσμο που τους έβριζε και τους αποδοκίμαζε, ότι έχουν γίνει χειρότεροι κι από τα ματ.
Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ των φρουρών του ΚΚΕ και του υπόλοιπου κόσμου. Έπειτα έσπασαν το μπλοκ τους στα δυο για να ανοίξουν δρόμο στα ΜΑΤ να επιτεθούν στους υπόλοιπους διαδηλωτές, ενώ από τα μεγάφωνα τους φώναζαν «Ντου, τσακίστε τους!» και χτυπούσαν κόσμο αδιακρίτως. Έφτασαν μέχρι το σημείο, χρησιμοποιώντας τις τακτικές της αστυνομίας, να επιχειρήσουν να κυκλώσουν το μαχητικό κομμάτι του κόσμου στη Β. Γεωργίου. Δεν τους βγήκε όμως, γιατί δεν υπολόγισαν καλά ούτε το πλήθος του κόσμου, αλλά ούτε και τη δυναμική του. Ο κόσμος αντιμετώπισε αυτούς που πήραν το ρόλο των ΜΑΤ, όπως θα συμπεριφερόταν στα ΜΑΤ. Τότε βγήκαν οι συνεργάτες τους οι ματατζήδες και δημιούργησαν προστατευτικό κλοιό γύρω τους. Μόλις αποχώρησε το ΚΚΕ, άρχισε πια η συντονισμένη επιχείρηση των ματ και δέλτα για τη διάλυση της συγκέντρωσης.

      Η προπαγάνδα βέβαια του ΚΚΕ μετράει πολλές δεκαετίες εμπειρίας στη διαστρέβλωση της αλήθειας και την παραποίηση της ιστορίας. Όσοι είναι έξω από το κομματικό μαντρί και επιλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης, βαφτίζονται προβοκάτορες, ασφαλίτες, πράκτορες… Οι δεκάδες εικόνες όμως και τα βίντεο που δείχνουν την αγαστή συνεργασία ματ και ΚΚΕ εναντίον των υπόλοιπων διαδηλωτών, κάνουν την προπαγάνδα του Περισού και των ΜΜΕ, απλώς γελοία. Βάφτισαν ως διαδηλωτές μόνο τα μέλη του ΚΚΕ, οι οποίοι ενώ φορούσαν κράνη και κρατούσαν στυλιάρια και χτυπούσαν το κόσμο, για τα ΜΜΕ δεν ήταν κουκουλοφόροι, ενώ οι χιλιάδες κόσμου που αντεπιτίθονταν και γιουχάριζαν το ΚΚΕ ήταν 200 κουκουλοφόροι που χτυπούσαν ειρηνικούς διαδηλωτές.

      Έφτασε ακόμα και στο σημείο να ξεπουλήσει την ζωή ενός δικού του συνδικαλιστή, προσπαθώντας να πείσει ότι ο θάνατός του προήλθε από τις συγκρούσεις ΠΑΜΕ – διαδηλωτών, ενώ αποδεδειγμένα ο οικοδόμος Δημήτρης Κοτζαρίδης σύμφωνα με μαρτυρίες των γιατρών αλλά και του οικογενειακού του κύκλου, πέθανε από ανακοπή λόγω εισπνοής μεγάλης ποσότητας χημικών.

      Πέταξαν τον νεκρό τους στα σκυλιά, προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το γεγονός, αποφεύγοντας σύγκρουση με τον πραγματικό υπαίτιο της δολοφονίας.
Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος που κατεβαίνει στο δρόμο έχει πια συνειδητοποιήσει πολύ καλά τι ρόλο παίζουν τα μμε, όταν μιλάνε για 200 κουκουλοφόρους που κάνουν μπάχαλα. Στο δρόμο η αλήθεια είναι ότι είναι χιλιάδες πια αυτοί που επιλέγουν τη σύγκρουση, άνθρωποι κάθε ηλικίας, που βιώνουν πια τον ταξικό και κοινωνικό πόλεμο καθημερινά. Ας καταλάβουν όσοι μιλάνε για κοινωνική εξέγερση και επανάσταση, ότι αυτή γίνεται και με τη χρήση μέσων κινηματικής αντί-βίας. Σ’ αυτό το πόλεμο το ΚΚΕ απλά στάθηκε απέναντι στην κοινωνία, αποδεικνύοντας γι’ άλλη μια φορά ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα οργανωμένο κομματικό μηχανισμό, που ορέγεται ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της εξουσίας.

      Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε εκτός από την Αθήνα, στα Γιάννενα, στο Ρέθυμνο και στη Θεσσαλονίκη, κάνοντας σύσσωμη την πολιτική και μηντιακή να επαινεί την στάση του ΚΚΕ.

“όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε που έχεις κάνει λάθος” Βλαντιμίρ Λένιν

25/10/2011

Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη

Αναρχικοί από Δάφνη, άνω Γλυφάδα, Ελληνικό

Όλοι στους Δρόμους για την Κοινωνική Εξέγερση

 

Οι καιροί των υποσχέσεων, των ψεμάτων και των ψευδαισθήσεων έχουν πλέον παρέλθει. Με την κρίση χάνονται κεκτημένα δεκαετιών και καλούμαστε να επιστρέψουμε στο μηδέν. Άλλωστε είναι πλέον ξεκάθαρο πως τα κεκτημένα παρέχονται και διαγράφονται από το κράτος και τα αφεντικά ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα. Η αβυσσαλέα επίθεση του κράτους απέναντι στην κοινωνία με τα δυσβάσταχτα μέτρα, τα χαράτσια (ΔΕΗ), το κόψιμο συντάξεων, τις εφεδρείες, την υποβάθμιση στον τομέα της παιδείας, της υγείας, κ.α. δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας. Η εγχώρια και η εξωτερική οικονομική ελίτ, σε συνεργασία με το πολιτικό προσωπικό της, ανακοινώνει τα μέτρα ως «αναγκαία δεινά» για τη σωτηρία της χώρας από την κρίση, στέλνοντας έτσι το λαό στην απόλυτη εξαθλίωση.

Οι εξουσιαστές, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα δικά τους κεκτημένα, χρησιμοποιούν διάφορα μέσα για τη διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης». Έτσι από τη μια ένα πρωτοφανές κύμα καταστολής εξαπλώνεται παντού, με συλλήψεις αγωνιζόμενων ανθρώπων, ξυλοδαρμούς, συνεχείς παρακολουθήσεις και παρουσία σωμάτων «ασφαλείας» στους δρόμους. Απ’ την άλλη τα ΜΜΕ λειτουργούν ως αρωγός παρουσιάζοντάς τους αγωνιστές ως προβοκάτορες και τις κοινωνικές συγκρούσεις ως τυφλή βία. Στόχος τους η τρομοκράτηση κάθε ανθρώπου που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Ταυτόχρονα η καραμέλα της «εθνικής ενότητας» από το κράτος αποτελεί ακόμη ένα μέσο για να αλυσοδέσει και να αποπροσανατολίσει τις συνειδήσεις του κοινωνικού συνόλου, χρησιμοποιώντας φανταστικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, οι όποιοι μόνο στόχο έχουν να βλάψουν τα «συμφέροντα του έθνους», ενώ στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ότι ο εχθρός της κοινωνίας είναι το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο.

Παράλληλα, οι έχοντες και το κράτος, μέσω της εκλογικής διαδικασίας, αφήνουν τους ανθρώπους να έχουν την αυταπάτη ότι συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά δρώμενα. Την ίδια στιγμή κόμματα, τα οποία υποτίθεται φέρουν ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό λόγο, το μόνο που σκοπεύουν είναι την κατάλληλη στιγμή να διεκδικήσουν την εξουσία και να σταματήσουν την κοινωνική επανάσταση εκεί που τους βολεύει. Οι άνθρωποι θα πρέπει να δραστηριοποιούνται βάσει της συλλογικής και ατομικής συνείδησης και όχι από πολιτικές οργανώσεις, καθοδηγητές και κόμματα, τα οποία έχουν ως στόχο να καπηλευτούν τη γενικευμένη κοινωνική αποσταθεροποίηση.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα πρέπει όλοι μαζί να αντισταθούμε ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και με όπλο μας την αλληλεγγύη να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις στα σχέδια της εξουσίας. Για μας, ως αναρχικοί, μια κοινωνική επανάσταση έχει ως στόχο να αποδομήσει τον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και με οργανωμένο τρόπο να δημιουργήσει από την αρχή μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Όλοι μαζί στους δρόμους, να διεκδικήσουμε τα πάντα για όλους, για μια κοινωνία χωρίς δούλους και αφέντες.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

 ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/ΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΤΙΑ