“Για εμάς η ανάγκη διάδοσης και ενημέρωσης του αγώνα των συντρόφων ενώπιον των δικαστικών και διωκτικών αρχών αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και συνέχεια του αγώνα για τον οποίο σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι. Παρά τις προσπάθειες υποβάθμισης της δημοσιότητας και επιβολής ενός καθεστώτος πολιτικής λογοκρισίας και φίμωσης, από την πλευρά της κυριαρχίας, στο πλάι των κατηγορουμένων βρίσκεται αλληλέγγυο ένα μεγάλο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, που στις ενέργειες και το λόγο της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα αναγνωρίζει τις αιτίες της εξαθλίωσης και της φτώχειας, που ο λαός υφίσταται. […]
Η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης με επαναστατική προοπτική είναι πάντα επίκαιρη γιατί οι αλυσίδες των καταπιεσμένων αυτού του σάπιου κόσμου θα σπάσουν μόνο αν αγωνιστούμε με κάθε μέσο. […] Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος είναι επιλογές που συγκλίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια ριζοσπαστική μορφή πάλης και ως τέτοια πρέπει να αναλύεται. Είναι ακόμα μια επιλογή μέσα στην πολύμορφη δράση του επαναστατικού και ριζοσπαστικού κινήματος, αφού προωθεί την έμπρακτη και άμεση αντιπαράθεση με το κράτος και τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης. […]
Στις 10 Μαρτίου 2010, ύστερα από ένοπλη συμπλοκή στη Δάφνη με αστυνομικούς, πέφτει νεκρός ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης. Ένα μήνα μετά, τον Απρίλιο του 2010, συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Χριστόφορος Κορτέσης, Βαγγέλης Σταθόπουλος και Σαράντος Νικητόπουλος, ενώ διαφεύγει της σύλληψης ο Κώστας Κάτσενος, ο οποίος έκτοτε καταζητείται. Οι τρεις πρώτοι σύντροφοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, ενώ οι άλλοι τρεις αρνούνται τις κατηγορίες για συμμετοχή στην οργάνωση και υποστηρίζουν ότι η δίωξή τους βασίζεται στην ένταξή τους στον αναρχικό χώρο και στην ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Αυτό που το σύστημα επιδιώκει με τις συλλήψεις αυτές είναι να συντρίψει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ανατρεπτικού κινήματος, την ένοπλη επαναστατική δράση. Επόμενος στόχος της κατασταλτικής αυτής επίθεσης είναι η πολιτική εξόντωση αυτών που μάχονται εναντίον του. Η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης. Μέσα στα πλαίσια της κατασταλτικής επίθεσης του κράτους εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, μετά από μερικούς μήνες κλητεύονται και ανακρίνονται δεκάδες σύντροφοι, ενώ ασκείται δίωξη στη συντρόφισσα του Κώστα Γουρνά, Μαρί Μπεραχά, σε μια προσπάθεια να απομονωθεί πολιτικά ο Επαναστατικός Αγώνας και να καμφθεί η βούληση για αγώνα των φυλακισμένων. […]
Η δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας τοποθετείται σε μια περίοδο που κυριαρχεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και σημαδεύεται ανεξίτηλα από το 2008 και μετά από την πολυδιάστατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και της οικονομίας της αγοράς. Μέσα στο ιστορικό αυτό πλαίσιο ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε στις δομές του συστήματος, σε υπουργεία, δικαστήρια, σε κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, σε πολιτικά πρόσωπα όπως ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκης, στην αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά και σε δομές του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου όπως τράπεζες και το Χρηματιστήριο. Οι συλλήψεις για τον Επαναστατικό Αγώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με υπαγωγή του λαού στην εξουσία της Τρόικα, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, δηλαδή της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ που στόχο έχει τη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου και την εγκαθίδρυση ενός άγριου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.[…]
Οι αγωνιστές που επιλέγουν να χτυπούν έμπρακτα την καπιταλιστική μηχανή και το κράτος χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες. Τρομοκράτες είναι όμως όσοι μας καταδικάζουν στη φτώχεια, την ανέχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο και ως τέτοιοι μόνο το κεφάλαιο και το κράτος μπορούν να χαρακτηριστούν.”